Մնում է՝ ժողովուրդը գիտակցի, որ այս փուլում իրեն «սիրաշահող» քայլերը ժամանակավոր բնույթ են կրում, և եթե հաջողացնեն դարձյալ տոկոս խփել ու մնալ իշխանության, ապա իրենից տասը կաշի են քերթելու:

Իր կոշտ դիրքորոշմամբ Ալիևն ակամայից օգնում է մեզ։ Եթե կազանյան փաստաթուղթը, ինչին կողմ է արտահայտվել ու արտահայտվում ՀՀԿ ղեկավարը, կյանքի կոչվի, ապա վերջնարդյունքում կունենանք Ալիևի ուզածը։

ՀՀԿ ղեկավարի նախագահության պարագայում կառավարությունից տնտեսական դաշտի լուրջ բարեփոխումներ ակնկալելն առնվազն միամտություն է։

Մելիք-Ադամյան փողոցում գտնվող գրասենյակը սրբորեն պահպանում է բոլշևիզմի կամ նեոբոլշևիզմի «լավագույն ավնադույթները»:

Իրավիճակը փոխելու համար կարելի է արևմտյան տեխնոլոգիաները մեզ մոտ էլ կիրառել։ Ի՞նչ պակաս Մադոննա է Քիմ Քարդաշյանը։

«Ինչքան ուզեք՝ էնքան խփեմ» հայեցակարգի կյանքի կոչման համար հենց ուրիշի փոխարեն քվեարկող «դրուժինաներն» են «առաջին գիծ» հանվում։

Կարեն Կարապետյանն ավերակված տնտեսություն է ժառանգել (Տիգրան Սարգսյանի կառուցած «Հայկական աշխարհի» հետևանքները դեռ երկար իրենց զգացնել կտան):

Շատ լավ իմանալով Սերժ Սարգսյանին՝ Նազարբաևը վստահ էր, որ իր կողմից դրսևորած հերթական քամահրական վերաբերմունքը Սարգսյանը ևս կուլ կտա։

Հիշում եք, մեկը կար, որ «երազկոտ» հայացքով արտաբերում էր՝ «Հայկական աշխարհ»:

Ոչինչ չի խանգարում նոր Կառավարությանն անդրադառնալ պետությանն ու վարորդներին թալանող արագաչափերի ու տեսախցիկների, նաև՝ կարմիր կետագծերի նվաստացուցիչ ու «նագլի» թեմաներին։

Երկարաժամկետում «Առա՛ջ Հայաստանն» ու «Ապահով Հայաստանը» տապալվեցին, և հայրենիքը վերածվեց կրկեսի: Կարճաժամկետում նույնպես ամեն բան ձախողվեց:

Ձեռնասուն, հաճկատար լրագրությունը մահվան տանող ճանապարհ է:

«Դեպի ապահով Հայաստան» կարգախոսի ներքո մեր երկիրը վերածվել է անարժանապատիվ ու թուլացող պետության:

Իրար մեջ համաձայնվում են, անունն էլ դնում են «ազգային»:

Իշխող ուժի եւ Սերժ Սարգսյանի համար «փոփոխություններ» ասվածը նախընտրական եւ ընտրական փուլերում հանրությանը «ֆռռացնել» կարողանալն է: Սա՛ է: Ուրիշ ոչինչ:

Ուռռա՜, Սարգսյանները հասել են նրան, որ Հայաստանն այլևս պետություն չէ, այլ տարածք:

Սերժ Սարգսյանի նախագահության շրջանը բառիս բուն իմաստով շատ թանկ նստեց Հայաստանի վրա։ 2008–ից հետո պետական պարտքն աճել է շուրջ 4 անգամ՝ հասնելով 6 միլիարդ դոլար սահմանագծին։

«Մեկ օլիգարխի տնտեսությունը» բերում է «Մեկ օլիգարխի քաղաքական համակարգի», որի պայմաններում ընտրությունները վերածվում են ֆիկցիայի և ձևական միջոցառման։