Սարգսյանն իշխանությունը պահելու երկու մոտիվացիա ունի՝ անձնական հարստություն կուտակելը և անձնական անվտանգություն ապահովելը (ագահությունն ու վախը «Վերջի բոլշևիկին» դարձրել են վտանգավոր և՛ իր, և՛ հանրության համար):

ՀՀԿ ղեկավարն այսօր պայթունավտանգ իրավիճակից ելքեր գտնելու հարցում դարձել է անճար ու անկարող:

ՀՀԿ ղեկավարը լուծում չունի: Սա իր սիրելի ակցիաներից չէ, որ հետո վերածվում է «Տարո՛ն ջան, սիրուն չի» շոուի կամ «Օպերա» օպերացիայի:

Ստացվում է, որ այս երկիրը գլուխ չունի, որի հրաժարականի պահանջն են ներկայացրել աբստամբները:

Ոստիկանության բաժանմունքի գրավումն աննորմալություն է, բայց այդ աննորմալությունը հետևանք է մեկ այլ՝ շատ ավելի մեծ աննորմալության:

Փակել էր «Ֆեյսբուքը», Բաղրամյան 26-ի լրատվամիջոցներում բառ չկար Երևանում զինված ապստամբության մասին:

Սարգսյանն ինքն է հայտնվել փակուղում՝ համաձայնություն տալով Կազանում ներկայացված փաստաթղթին։ Բայց դա չի նշանակում, որ փակուղում պետք է հայտնվի նաև Հայաստանը։

ՀՀԿ ղեկավարն ամեն ինչ ավերել է ու ժողովրդին էլ հեղինակային ֆարսի մասնակիցն է դարձնում:

Սերժ Սարգսյանը «նստած է» ցողունային բջիջների վրա: Բնականաբար, հարկատուների ու այլոց հաշվին: Նա կարծում է, թե դա կօգնի, բայց օգուտ չկա:

Որքան շատ են Ալիևն ու միջնորդները գոհունակություն հայտնում Ղարաբաղի հարցով բանակցությունների ընթացքից, այնքան շատ են հայաստանյան իշխանությունները հաստիքային սերժականների շուրթերով տարածքները հանձնելու քարոզ տանում:

Մասնագիտությամբ «Վազգեն Սարգսյանի եղբայր» հանդիսացող և Սերժ Սարգսյանի հաճախորդ աշխատող Արամ Սարգսյանին անչափ ուրախացրել է ՀԱՄԱԽՄԲՈՒՄ կուսակցության ստեղծումը:

Հայոց դիվանագիտությունն արդեն 8 տարի զբաղվում է ամեն ինչով, բացի իր բուն առաքելությունից։

Հայաստանը մասնակցում է հակամարտության կարգավորման բանակցային գործընթացին, բայց դա ձևական բնույթ է կրում, քանի որ քննարկումները հիմնականում միջնորդների ու Ադրբեջանի միջև են:

Խոսրով Հարությունյանի կուսակցության հետ դաշինք կազմելով՝ փորձ է արվում Բալասանյանին ներկայացնել ոչ թե ՀՀԿ-ի, այլ անհայտ միավորման թեկնածու:

Ուշագրավն այն, է որ «ռազմահայրենասիրական» հռետորաբանությանը զուգահեռ՝ շարմազանովների շուրթերով տարածքները հանձնելու քարոզ է սկսվել:

Հայաթափության չդադարող «գործընթացը» զրոյական նշանակություն ունի գործող իշխանության համար։

Պետք է փորձենք բանակցային սեղան վերադարձնել Հայաստանին:

Պետական գանձարանը դատարկ է, դրսից հերթական վարկ բերելը դարձել է խնդրահարույց, և դա է պատճառը, որ այս տարվա երկրորդ կիսամյակից Կառավարությունը ներքին կարգով գնում է բյուջեի սեկվեստորի: