Հրեղեն աքաղաղի տարում այլևս մեզ թղթի վրա գրված փոփոխություններ պետք չեն: Մի փոփոխություն է պետք, որը հուսով ենք՝ տեղի կունենա ԱԺ ընտրությունների արդյունքում:

2016–ին կրակոցների միջոցով հնչեց վերջին զգուշացումը։ Եթե այսպես շարունակվի, ապա կրակոցներ լսվելու են ավելի շատ և ավելի վատ հետևանքներով։

Իշխանության համար «նարոդնի կանտրոլը» միայն ինքն է: Ուրիշ ոչ ոք չպետք է հանդգնի վերահսկել:

Լրիվ իրար գտել են էն քեֆչիներն ու «ռացիոնալ քաղաքական գործիչ» Ալիևի երկրպագուները:

Ալիևը հարձակվեց Տավուշի ուղղությամբ՝ բացահայտորեն ցույց տալով, որ իր ուզածը ոչ միայն Ղարաբաղն է, այլ նաև Հայաստանը:

Վերջին շրջանում ամենաշատ ստերն ու կեղծիքները տարածվում են Սեյրան Օհանյանի, Սամվել Բաբայանի, Վարդան Օսկանյանի, «ժառանգություն» կուսակցության մասին։

Քաղաքական գործիչների մեծամասնությունը խուսափում կամ «խորհրդավոր» լռություն է պահպանում իրեն վերագրված կամ հասցեագրված «բանդագուշանքների», տարածված կեղծ լուրերի դեպքում հստակություն մտցնելու հարցում:

Սերժ Սարգսյանն ամեն ինչ անում է, որպեսզի ընդդիմադիր ուժերը գործեն անջատ-անջատ։

Ճակատագրի հեգնանքով՝ 2008-ից երեք տարի անց, Կազանում Սարգսյանն ընդհուպ մոտեցել է ղարաբաղյան հակամարտության կարգավորման տխրահռչակ փուլային տարբերակին:

Մեզ համարում են «հետընկած» երկիր: Եվ այս ամենի համար պետք է «արժանին հատուցել» Հայաստանի իշխանություններին։

Ցռանվերգոյությունը երբ միախառնվում է բայղուշության հետ, ստանում ենք պարտության ու կապիտուլյացիայի դրոշակակիր: Իսկ թե ինչու է այդ դրոշակը հիմա բարձրացվել, դժվար չէ կռահել:

Եթե երկրում այսքան «Լավագույններ» ու «Տարվա սուպերմեններ» կան, ապա ինչո՞ւ է Հայաստանը դոփում տեղում: Ավելի ճիշտ՝ արդեն տեղում էլ չի դոփում, այլ հետընթաց է արձանագրում:

«Օդերում» ապրող իշխանությունը և նրա ղեկավարը իրականության զգաղոցությունը կորցրել են:

Սերժ Սարգսյանը կփորձի վերարտադրվել՝ որպես գործիք օգտագործելով ՀՀԿ–ին ու ռեյտինգային քվեարկության թոհուբոհի մեջ նետվելիք քրեաօլիգարխիկ շրջանակներին։

Սպասեք մի քիչ, համբերեք ու տեսեք, թե Օհանյանն ինչպիսի՞ վարքագիծ է դրսևորելու քաղաքականության մեջ, ի՞նչ ծրագրով կամ ի՞նչ ձևաչափով է մասնակցելու ընտրական գործընթացներին, հետո միայն գնահատականներ «շաղ տվեք»:

Բ26–ում շատ լավ գիտեն, որ իշխանական հատվածում, մեղմ ասած, հիացած չեն ներկայումս վարվող քաղաքականությունից և դեմ են դրա վերարտադրությանը։

Դեռ լավ է, որ միայն խաշիլն են հիշել: Կարող էին, չէ՞, նշել նաև չորթանը, փիփերթով ֆռռիկը, փոխինդը ու Ծաղիկ կովի մածունը:

Դե, ոչինչ, կորած տեղ չի, հետո պետբյուջեի շնորհիվ իր «դատարկված» գրպանը կլրացնի: