Ո՞վ, ո՞ր պետական մարմինը, ո՞ր կառույցի ներկայացուցիչներն են արմատապես թերացել իրենց անմիջական պարտականությունների կատարման հարցում:

Եթե կա խիստ ուշագրավ իրադարձություն, որը չես ցանկանում, որ մեծ ուշադրության արժանանա, «ստեղծում» ես քո՛ իրադարձությունը:

Դեռ կան մարդիկ, որոնք անհանգստացած են Հայաստանի «մեխի գլուխ» նախագահ Արմեն Սարգսյանի «քվազինախագահական» լիազորությունների դե ֆակտո զրոյացման փաստով։

Հայաստանի ներքաղաքական հնարավոր զարգացումների կոնտեքստում որպես հիմնական գործող անձ և եղած իշխանության հակակշիռ դիտվում է Ռոբերտ Քոչարյանը:

1994-ի մայիսին հրադադարված պատերազմից ի վեր ներկա ժամանակները թերևս ամենից տագնապահարույցն են:

Մի քանի այդպիսի «լուսավորիչ» լինի, այլևս այլ միջոցների կարիք չի զգացվի՝ մեր հանրակրթությունը վերջնականապես խավարի մեջ ընկղմելու համար:

Այդ խորապատկերում է՛լ ավելի է ընդգծվում այն անանցանելի անդունդը, որ առկա է Հայաստանում իշխանության եկած «թավիշների», Նիկոլ Փաշինյանի ու Ռուսաստանի նախագահի, ռուսական իշխող շրջանակների միջև:

Նիկոլի չափ ու սահման չճանաչող բաց և թափանցիկ երեսպաշտությունը, ցինիզմը և փարիսեցիությունը վաղուց արդեն նորություն չեն որևէ մեկի համար։

Երբ հարցնում են, թե բացի իշխանությունից ուրիշ էլ ի՞նչ է փոխվել Հայաստանում «թավշյա» հեղափոխությունից հետո, միանշանակ կարելի է պատասխանել, որ լկտիացել ու ակտիվացել է թուրքական 5–րդ շարասյունը։

Նիկոլ Փաշինյանի գործողությունների և Լևոն Տեր-Պետրոսյանի «մարաղ» մտնելու արդյունքում ունեցանք 10 զոհ, բազմաթիվ վիրավորներ՝ հիմնականում ոստիկանության շարքերից, ու խայտառակված Հայաստան։

Մերկապարանոց մեղադրանքներից, բամբասանքներից, ասեկոսեներից այն կողմ չես անցնում:

Կորոնավիրուսի դեմ պայքարը ոնց որ թե պատերազմի հետ էին սիրում զուգահեռել հայրենի թավշիշխանավորներն ու իրենց թավշապետի «Մեծ ուսուցիչը»:

Նիկոլ Փաշինյանն ուզում է նմանվել Քոչարյանին, բայց չի կարողանում ճակատից մաքրել լևոնական կնիքը։

Փաշինյանի «թավշյա» կառավարության ու հատկապես Սփյուռքի հարցերով գլխավոր հանձնակատար Զարեհ Սինանյանի գործերը լուրջ են:

Բոլորը հավասար են, բայց ՈՄԱՆՔ ավելի հավասար են, քան՝ մյուսները։

Նիկոլ Փաշինյանի «տնտեսական հեղափոխությունը» տապալվեց դեռ թափ չհավաքած։ Պատճառն ամենևին էլ կորոնավարակը չէ։

Շատ հնարավոր է, որ էլի «խիյարը թարս բուսնի»` «կայուն մեծամասնությունից» հրաժարվելու փոխարեն «կայունության» նոր մեխանիզմներ հորինեն, որ մինչև 2050 թ. ոչ մեկը չկարողանա անգամ մոտ գնալ իշխանությանը։

Չի լքում զգացողությունը, որ մեր երկրի տնտեսությունը մի տեսակ ինքնահոս-իներցիոն ընթացքի մեջ է՝ ընդգծված անկման կորագծով: