Նիկոլ Փաշինյանը, որը Մակրոնի հետ «Լեթս դու պաչիկ» հարաբերությունների մեջ է, ՀՀ 2–րդ նախագահ Ռոբերտ Քոչարյանին մեղադրում է բանակը 2008–ին օգտագործելու համար։

Ե՛վ 2008–ին, և՛ հիմա արտակարգ դրություն հայտարարելը ճիշտ էր, իսկ սխալը Նիկոլն էր և՛ այն ժամանակ, և՛ հիմա։

Անլրջությունն ու վտանգներին թեթևամիտ վերաբերմունքը, ցավոք, մարդ արարածին բնորոշ հատկանիշների շարքում են:

Ընդդիմադիր ճամբարը կորոնավիրուսի բռնկման առաջին իսկ օրից ահազանգում էր «թավշյա ռեժիմի» անհետևողականության, անկազմակերպվածության, անգործության, չկշռադատված քայլերի, որոշումների և հայտարարությունների աղետալի հետևանքների մասին։

Առնվազն հեգնանքի պես է հնչում Նիկոլ Փաշինյանի վատ թաքցված դժգոհությունը... սոցիալական ցանցերից կամ դրանց դերակատարումից:

Թռնելով՝ Նիկոլը հերթական «սերդեչնի պրիվետն» է ուղարկում իրեն հավատացող պողոսներին։

Իրեն ասում էին, որ չի կարելի մարդկանց կուտակումներ, զանգվածային միջոցառումներ, հավաքներ կազմակերպել ու անցկացնել: Իսկ Նիկոլ Փաշինյանը բանի տեղ չէր դնում:

«Անհատական պատասխանատվության» մասին խոսում է մեկը, ով իր անձնական օրինակով է ցույց տվել և ամեն օր, ամեն ժամ` գործնականում անընդմեջ, ցույց է տալիս` ինչ ասել է տոտալ անպատասխանատվությու։

Սրանք այնքան անմեղսունակ են, որ վարակվելու վտանգն անգամ չէին զգում ու Նիկոլի գլխավորությամբ գնում էին քարոզ անելու։

Հայաստանի՝ բոլոր ժամանակների ամենից անպատասխանատու, ամենից շատ հակասական ու վտանգավոր հայտարարություններ անող իշխանությունը խոսում է ժողովրդի և այդ ժողովուրդը կազմող անհատների սոցիալական պատասխանատվության մասին:

«Մերսեդեսները, իմ ու իմ նեղ շրջապատի թանկարժեք գործուղումները, միլիոնավոր պարգևավճաները, անձնական կայֆերը՝ ինձ, «առաջնորդությունը»՝ քեզ, Պողո՛ս»։

Թե՞ դա այդպիսի «հայկական ռուլետկա» է, թու-թու-թու ասենք, ու... ինտենսիվ աղոթենք, որ վիրուսը բոլորին շրջանցի:

Մեր հասարակությունը հիվանդ է. կորցրել է դիմադրողականությունը և վտանգի զգացողությունը, սթափ դատելու, իրավիճակը համարժեք գնահատելու, ներքին ու արտաքին մարտահրավերներին դիմակայելու կարողությունը։

Մասնագիտությամբ Վազգեն Սարգսյանի եղբայր աշխատող Արամը նոր մասնագիտություն է գտել։ Նա հիմա քարոզիչ է։

Սա ասում է մեկը, ով կողմնորոշիչները կորցրած, խաբված, մոլորված «խեղճ» սիսիանցու ու մնացած աղքատ-հպարտների ականջներից մակարոնեղեն կախելով, ոսկի սարեր խոստանալով` նստեց գլխներիս։

Էլի գործ ունենք հարցերը խեղաթյուրելու և այդպես սղղացնելու փաշինյանական «կլասիկ» գործելակերպի հետ:

Փաշինյանը մտածել ու գտել է «նախորդ կոռումպացված իշխանություններից» ստացած մի ատրիբուտ, որ վարչապետի աթոռին նստելուց հետո չի մերժել` չի գցել աղբանոց ու տեղը «3 միլիոն վարչապետերից մեկին» սազական մի բան չի դրել։

Դա ի՞նչ «հեղափոխություն» է, առհասարակ, որին տարին մեկ «այո» ասելու անհրաժեշտություն է ծագում: