Aյսպես կոչված ՀՀ իշխանությունը` Նիկոլ Փաշինյանի գլխավորությամբ, վարում է հակաարցախյան, հակահայ քաղաքականություն:

Հայաստանում Եվրամիության ներկայացուցիչները, ԱՄՆ դեսպանը և «ձիմակռածիայի» այլ սկզբունքային կողմնակիցներ կարող են ցնծալ և արձանագրել իրենց սիրելի Նիկոլ Փաշինյանի իշխանության հերթական նվաճումը:

Ի՞նչ «խաղաղություն» կարող է բերել կամ առհասարակ, ի՞նչ կարող է Հայաստանին տալ որևէ ղեկավար, որն Արցախը բացեիբաց հռչակում է ադրբեջանական:

Իբր Փաշինյանի իշխանությունը մեզ քիչ էր՝ Հայաստանի կործանման իմաստով, մի բան էլ՝ թմրամոլությամբ են հարվածում:

Էմանուել Մակրոնը գործնականում «մատնում», եթե կուզեք՝ «վառում» է Նիկոլ Փաշինյանին, անուղղակիորեն բացահայտում է նրա սուտը, թե «միջազգային հանրությունը» պահանջում է իջեցնել նշաձողը:

«Այդպես, ապագայում, մենք բոլորս՝ այսօրվա իշխանության ներկայացուցիչներս, կազատվենք պատասխանատվությունից, քանի որ չենք իմացել, որ մեր արարքները դավաճանական են եղել»։

Շարունակվելու են հայ զինվորների սպանությունները, Հայաստանի ոչնչացման ծրագիրը:

Նիկոլ Փաշինյանն Արցախը արդեն իսկ հանձնել է, առնվազն պաշտոնական հայտարարությամբ հրաժարվել է Արցախից: Այժմ սեղանին դրված է Հայաստանի՛ հարցը:

Դավիթ Սանասարյանը՝ հանուն անձնական ազատության, վերածվել է Նիկոլ Փաշինյանի «հաճախորդի»:

Քանի դեռ Հայաստանում իշխանություն է համարվում Նիկոլ Փաշինյանը, շարունակվելու են թշնամու ագրեսիան ու այլանդակությունները, շարունակվելու են կորուստները, ինչպես մարդկային, այնպես էլ՝ տարածքային:

Նիկոլ Փաշինյանը պատրաստվում է թշնամի ադրբեջանական թուրքերին նվիրել Մեղրին ու հիմա տարիներով իր «ծամծմած» թեման վերհիշել է, որպեսզի իր այդ դավադիր քայլի անոնս անի ու միաժամանակ՝ ապահովագրվի:

Նիկոլ Փաշինյանը ոնց կար, այդպես էլ մնացել է «դեղին մամուլի»՝ բամբասանքներ, պատատակի խոսակցություններ, մատից ծծած «լուրեր» լսող-տարածողի շրիշակային հարթության վրա:

ՔՊ-ում ուրախ-զվարթ են, կերած-խմած, չաղ ու բախտավոր: Ու խորապես թքած ունեն, որ Արցախը շրջափակված է։

Ինչ լիներ-չլիներ, նման դեպքում, առաջինը լինելու էր թուրք-ադրբեջանական հարձակում Հայաստանի վրա, որ էդ խառը վիճակում իրենց հարցերը լուծեն, մանավանդ՝ էս պայմաններում:

Երբ Նիկոլ Փաշինյանը հերթական անգամ ասում է՝ «խաղաղություն», դա ընդամենը նշանակում է, որ նա մի քայլ էլ է մոտեցրել Հայաստանի վախճանը:

«Խեղճ հարիֆը», «մոդերատորը», «կապ չունեցողը», «ջեբը գցված հանձնած Ղարաբաղով անճարը» լավ էլ հրամաններ է արձակել, հրամաններ է տվել, կարգադրություններ և այդպես շարունակ:

Կառավարությունը, որն առիթ-անառիթ գլուխ է գովում, թե բյուջեի համալրման, կարճ ասած՝ փողի խնդիր չունի, ընկել է տարեկան 1 միլիոն դրամի տուրք «կլպելու» ետևից:

Ինչպիսի՜ երեսպաշտություն ու բացահայտ սրիկայական վերաբերմունք: