Ոչ միայն Բաքուն է Ստեփանակերտից պահանջում ինտեգրվել Ադրբեջանին, որը փաստացի նշանակում է Արցախի հայաթափում, այլ նաև պաշտոնական Երևանն է նույն պահանջը դնում Ստեփանակերտի առաջ։

Կարո՞ղ է խոսքը, օրինակ, Ռուսաստանին պատերազմ հայտարարելու պարտավորություն է վերցրել կամ, առնվազն, Հայաստանից ու Արցախից ռուսական ռազմական ներկայությունը դուրս մղել է պարտավորվել՝ եվրոպական տերերի մոտ:

Արևմուտքի կողմից դրված է Վրաստանն «ուկրաինազացնելու», Ռուսաստանի դեմ պատերազմի մեջ ներքաշելու, «երկրորդ ֆրոնտ» բացելու խնդիր:

Ավինյան Տիգրանի համար ստելն այնքան սովորական ու բնական բան է, որ ինքը շփոթում է տարվա ամիսների քանակը։ Լեզուն մատնում է իր իրական էությունը։ Մատնում է սուտը։

Արևմուտքը տևական ժամանակ է, ինչ փորձում է Վրաստանը ներքաշել Ռուսաստանի դեմ հակամարտության շրջանակ:

Լավ, ո՞ւմ են ուզում միամիտի տեղ դնել, երբ նման հայտարարություններ են անում:

Թշնամական կողմի հետ այսպես կոչված «ուղիղ շփումների» ծրագրով վերջին հանդիպման ժամանակ ամենևին էլ «տեխնիկական հարցեր» չեն շոշափվել:

Նիկոլ Փաշինյանի այցը ատոմակայան խիստ մտահոգում է․ Նիկոլ Փաշինյանն ու Աննա Հակոբյանը Հայաստանում ուր գնում են չեն գնում, այդտեղ մի աղետ, մի վատ բան կատարվում է:

ՔՊ—ի ներսում շատ լավ հասկանում են, որ երկար չի ձգելու Փաշինյանը, և որ նա միայն ի՛ր կաշին փրկելու հարցով է զբաղված, մինչդեռ թիմակիցների ճակատագրի վրա թքած ունի։ Դրա համար էլ թիմակիցները ներքին խմորումների մեջ են։

Եթե շարունակ տեղի ես տալիս, զիջում ես Ալիևին, ապա պարզից էլ պարզ է, որ թշնամին, դրանից է՛լ ավելի ոգևորված, շարունակելու է իր ագրեսիան:

Նիկոլ Փաշինյանը՝ իր քպ-ի հետ, Հայաստանն ընկղմել է ադրբեջանաթուրքական ծուղակաճահիճը, ի լրումն՝ աշխարհաքաղաքական հակամարտության լրացուցիչ վայրի է վերածում:

Այն, ինչ հայտարարեց Շոլցը, փոխաբերական իմաստով ոչ միայն ստախոսության բացահայտում էր կամ ստախոսածի մերկացում, այլև շրխկան ապտակ Նիկոլ Փաշինյանին ու նրա ամբողջ «կամանդին»:

Փաշինյանը ՀՀ շահն ու իր անձնական շահը դրել է նժարի տարբեր կողմերում՝ առաջնային տեղ տալով սեփականին՝ պետականի հաշվին։ Հայ ժողովուրդը համակերպվե՞լ է այս ամենի հետ։ Քաղաքական դաշտն ընդունե՞լ է այս խաղի կանոնը։ Հարցերը հռետորական են։

Նման հանդիպումներն Ալիևին պետք են գերազանցապես քարոզչաքաղաքական նպատակներով ու այդ նպատակներն իրագործելու համար:

Մարտի 1-ը բացահայտված է, բայց մեղավորները, այսպես ասենք՝ «կիսապատժված» են: Ավելին՝ արդեն 5 տարի է, ինչ նաև դրա համար պահած մուռն են հանում Արցախից, Հայաստանից, բոլորից:

Պետական բյուջեից կիլոմետրանոց աշխատավարձեր՝ առանց մի կարգին գործ անելու, պետական բյուջեից «չալաղաջ» պարգևավճարներ՝ չգիտես, թե որ արժանիքի համար, պարտայգենոսեի բանկի միջոցով հարմար վարկե՜ր, պետական բյուջեի հաշվին արտասահմանյան շրջագայություննե՜ր:

Դա Հայաստանում իշխանությունը զավթելու կոնկրետ փորձ էր: Դա, կարելի է ասել՝ «մաքսիմում ծրագիրն» էր: Իսկ «մինիմում ծրագիրը» արյունահեղությունն էր:

Հայ ժողովրդի խնդիրը բուֆերի գոտուց դուրս գալն է։ Գոնե հարևան վրացիներից կարելի է սովորել։