Եթե Սարգսյանն ուզում է զբաղեցնել նախագահի աթոռը երրորդ անգամ, ապա նա պետք է բաց թողնի առնվազն մեկ ժամկետ, կամ էլ՝ փոխի իր անուն–ազգանունը, դառնա «այլ անձ» ու առաջադրվի նախագահի թեկնածու։

ՀՀԿ–ականները հիմա տեսնում են, որ Սարգսյանը չի կարողանում ապավինել իր միակ ռեսուրսին՝ ուժի կիրառման հնարավորությանը։ Բաղրամյան 1–ն ամեն օր մաշեցնում է Սարգսյանի այդ ռեսուրսը, և հենց դա էլ հունից հանում է ՀՀԿ ղեկավարին։

Հայաստանին անհրաժեշտ է նոր քաղաքական ուժ, որը կհամախմբի տարբեր քաղաքական ուժերում առկա բոլոր առողջ գործիչներին, քաղաքացիական շարժումներին, ու կհասնի համակարգային փոփոխությունների։

Աշոտյանի փոխարեն Բաղրամյան են ուղարկել «անկախության սիմվոլին»՝ Պարույր Հայրիկյանին, ով 2013թ. ընտրությունների ժամանակ նախագահի «ֆեյք» թեկնածու էր աշխատում ու բավական տպավորիչ կոմերցիոն արդյունքներ գրանցեց։

ՀՀԿ ղեկավարն այնքան փորձեց մեր երկրի ներքին խնդիրներն արտաքին դաշտում տարատեսակ խաղերի միջոցով լուծել, որ հիմա հայտնվել է սեփական ձեռքերով պատրաստված թակարդում՝ չկարողանալով ուժ կիրառել։

Հոգեկան անհավասարակշիռ վիճակում գտնվող «Ես Վովա Գասպարյանն եմ»–ը սպառնաց ցրել ցույցը, իսկ Սերժ Սարգսյանը խնդրեց ազատել Բաղրամյան պողոտան, բայց շուրջօրյա բողոքի ակցիան շարունակվում է։

Հենց որ մեկը կոչ է անում քաղաքական հարցը չքաղաքականացնել, նրան անմիջապես «պասլատ արեք» Աշոտյանի մոտ կամ, ավելի ճիշտ, Աշոտյանի ուղղությամբ։

Հիմա «պատը» չկա, իսկ «կենդանիները» թրև են գալիս մայրաքաղաքի այլ հատվածներում, կամ էլ զբաղված են ՀՀԿ ղեկավարի հետ սահմանադրական փոփոխությունները քննարկելու եկամտաբեր գործով։

«Մեկ օլիգարխի տնտեսությունը» նշանակում է, որ շուկայում մնում է ոչ միայն մեկ վաճառող, և իր բարձր գներն ու վատ որակը թելադրում (մոնոպոլիա), այլ նաև նշանակում է մեկ գնորդի առկայություն (մոնոպսոնիա)։

Սերժ Սարգսյանն ատամներով է պաշտպանում սակագնի բարձրացման որոշումը, քանզի դա իր ու իր մերձավոր շրջապատի մասնավոր շահերին է առնչվում։

Ճնշման մեծացման լավագույն տեխնոլոգիան իշխանություններին սակագնի վերանայման համար որոշակի ժամկետ տալուց հետո նոր պահանջների առաջ քաշումն է։

Նեոկոմսոմոլ «քաղաքացիականները» շատ ավելի հնամաշ ու հետադիմական են, քան ՀՀԿ–ական «զնաչոկով» «տասովշիկները»։

Բաղրամյան 26–ն իր ողջ լրատվական, կազմակերպչական ու հաճախորդական ռեսուրսները ներդրել էր Ազատության հրապարակում անտիԲաղրամյանական հավաքի վրա, բայց, միևնույն է, չստացվեց։

Աշոտյանին թվում էր, թե «Ֆեյսբուքում» մի քանի հարյուր լայք սեփական արտադրության ֆեյքերից ստանալն արդեն լուրջ հիմք է «քաղաքացիական» դեմք դառնալու համար։ Բաղրամյան 1–ում ցուցարարները նրան վերադարձրեցին իրականություն։

Այսպիսի լյուստրացիա մեկ օրում կազմակերպելը հանրօգուտ աշխատանք է։ Ճիշտ է, Սերժ Սարգսյանի նպատակը դա չէր, բայց այդպես ստացվեց։ Հանրահայտ խիարն, ինչպես ասում են, թարս բուսնեց։

Հիմա Բաղրամյան պողոտայում իրական զանգվածն է, որը չի ենթարկվում «անկախ» մամուլի մշակումներին, և չի պատրաստվում մաս կազմել «Այսքան ուրախ կյանքը մեզ Սերժ Սարգսյանն է տվել» շոուին։

Սարգսյանի ելույթից հետո բան չի փոխվել։ Սակագինը մնացել է նույնը. պարզապես, ինչպես հայտնի անեկդոտում է ասվում, թղթաբանությունն է ավելացել։

Գյալաջիի գնալու առաջարկը բողոքավորները պետք է միանշանակ մերժեն և միայն սեփական օրակարգով առաջնորդվեն՝ Սերժին ստիպելով սակագինը փոխել, ապա նոր միայն երկխոսելու մասին մտածել։