Սերժ Սարգսյանը ո՛չ արևմտամետ է, ո՛չ ռուսամետ, ո՛չ թուրքամետ, ոչ էլ վատիկանամետ։ Նա և՛ արևմտամետ է, և՛ ռուսամետ է, և՛ ...

Արգամ Աբրահամյանն առաջինը չէ։ Որդիներին համայնքի ղեկավար դարձնելու ավանդույթը ներմուծեց մեկ այլ ՀՀԿ–ական վարչապետ Անդրանիկ Մարգարյանը, ով իր որդի Տարոնին Ավանն էր նվիրել։

Հայ ժողովրդի եվրատեսիլասեր և կոնչիտայատյաց հատվածն այս գիշեր հերթական բարոյական հաղթանակը տարավ՝ մխիթարվելով, թե բա՝ հո Կոնչիտայի ձեռքից մրցանակ չէի՞նք ստանալու։

Իրավապահ «եռյակից» յուրաքանչյուրի խնդիրը դարձել է «շառից ու փորձանքից հեռու» տարբերակով աշխատելն ու աղմկահարույց գործերը միմյանց վրա գցելը։

Նա չի կարող և չի ուզում «ա լյա» Պուտին «հեռանալ», այսինքն՝ աթոռը թողնել «ժառանգորդին», մի ժամկետ սպասել ու հետո վերադառնալ՝ շատ լավ հասկանալով, որ եթե հեռացավ, այլևս չի վերադառնա։

Բանկային համակարգը մեզանում սահուն կերպով վերածվել է գեղեցիկ «եվրառեմոնտով» «չենջի բուդկայի»։ Այն չի կատարում բիզնեսի վարկավորման գործառույթ։

«Ազատամարտի ռահվիրա» Սուրիկ Խաչատրյանին պետք է ուղարկել դիրքեր, որպեսզի նա կարողանա շեղել թշնամու արձակած բոլոր փամփուշտները։

Եթե Պարույրի ուսի համար 20 միլիոն դրամ հատկացվեց պետբյուջեից (թե որքան է հատկացվել արտաբյուջետային ֆոնդից, հայտնի չէ), ապա 10 փամփուշտից «ուխոդ արած» Լիսկան արժանի է ավելի լուրջ փոխհատուցման։

Իսկ ումի՞ց է պակաս Հովիկ Աբրահամյանը։

Լիսկայի ավտոմեքենայի ուղղությամբ 10 կրակոց է հնչում, բայց Լիսկան ու իր ընկերները ողջ են մնում։ Իսկական «Կաշչեյ բեսսմեռտնի»։

Անցումային ավտորիտարիզմի պայմաններում քաղաքական մենաշնորհի համար անհրաժեշտ է ընդամենը հսկիչ փաթեթ ունենալ խորհրդարանում և նախագահական ընտրություններում ամեն գնով անցկացնել ԱԺ–ում հսկիչ փաթեթ ունեցող թեկնածուին։

«Գեբելսյան» քարոզչամեքենայի մի հատվածին հրահանգել են դրական լույսի ներքո «ռասկրուտկա անել» «նախագահացուներից» մեկին և յուր կնոջը, իսկ մյուս հատվածին լծել են նրանց «փչացման» գործին։

Տիգրան Սարգսյանին ձգում է նունեեսայանական «երգարվեստը», որի համերգի համար 54 միլիոն չխնայեց, երբ Կառավարության ղեկավարն էր:

«Արևմտամետ» մամուլը լիզում է Պալաչի կոշիկները և քարկոծում Լիսկային։

«Lragir.am»–ը էքստազի մեջ է։ Այդ կայքի ղեկավարը բարի նախանձով է խոսում ալիևյան «հակաօլիգարխիկ» քաղաքականության մասին ու «քննադատում» է Սերժ Սարգսյանին այն բանի համար, որ վերջինս չի կարողանում Ալիևին հասնել։

Եթե լիսկաների գործունեության արդյունքում առավելագույնը տուժում է կոնկրետ «բդեշխությունը», թաղը, գյուղը կամ քաղաքը, ապա տիգրանսարգսյանների «ռազմախը» անհամեմատ մեծ է։

Լիսկաների հարցերը պետք է լուծել և կազմակերպել նրանց առերեսումը քրեական օրենսգրքի հետ։ Բայց այստեղ առաջանում է գլխավոր հարցը՝ իսկ դատավորներն ովքե՞ր են։

Համաշխարհային քաղաքագիտական միտքը հարստացել է։ Հայաստանում հայտնաբերվել է «մշտադալար ընդդիմության» բանաձևը՝ համարյա հավերժական շարժիչի պես մի բան։