Անցումային ավտորիտարիզմի պայմաններում քաղաքական մենաշնորհի համար անհրաժեշտ է ընդամենը հսկիչ փաթեթ ունենալ խորհրդարանում և նախագահական ընտրություններում ամեն գնով անցկացնել ԱԺ–ում հսկիչ փաթեթ ունեցող թեկնածուին։

«Գեբելսյան» քարոզչամեքենայի մի հատվածին հրահանգել են դրական լույսի ներքո «ռասկրուտկա անել» «նախագահացուներից» մեկին և յուր կնոջը, իսկ մյուս հատվածին լծել են նրանց «փչացման» գործին։

Տիգրան Սարգսյանին ձգում է նունեեսայանական «երգարվեստը», որի համերգի համար 54 միլիոն չխնայեց, երբ Կառավարության ղեկավարն էր:

«Արևմտամետ» մամուլը լիզում է Պալաչի կոշիկները և քարկոծում Լիսկային։

«Lragir.am»–ը էքստազի մեջ է։ Այդ կայքի ղեկավարը բարի նախանձով է խոսում ալիևյան «հակաօլիգարխիկ» քաղաքականության մասին ու «քննադատում» է Սերժ Սարգսյանին այն բանի համար, որ վերջինս չի կարողանում Ալիևին հասնել։

Եթե լիսկաների գործունեության արդյունքում առավելագույնը տուժում է կոնկրետ «բդեշխությունը», թաղը, գյուղը կամ քաղաքը, ապա տիգրանսարգսյանների «ռազմախը» անհամեմատ մեծ է։

Լիսկաների հարցերը պետք է լուծել և կազմակերպել նրանց առերեսումը քրեական օրենսգրքի հետ։ Բայց այստեղ առաջանում է գլխավոր հարցը՝ իսկ դատավորներն ովքե՞ր են։

Համաշխարհային քաղաքագիտական միտքը հարստացել է։ Հայաստանում հայտնաբերվել է «մշտադալար ընդդիմության» բանաձևը՝ համարյա հավերժական շարժիչի պես մի բան։

Ոստիկաններն աչալուրջ են վարորդների խախտումներն արձանագրելիս։ Բայց կան դեպքեր, երբ ոստիկանությունն անհետանում է, կամ ահագին ուշանում։

Լիսկան, իհարկե, կմնա իր աթոռին, բայց նրա տղան, հավանաբար, փախած ման կգա։ Բացի այդ՝ Լիսկային «մին լյավ» փողաթափ կանեն ու գործը կփակեն։

Տիգրան Սարգսյանի գործն այժմ շարունակվում է Սերժ Սարգսյանի մեկ այլ սիրելի պաշտոնյայի՝ Սուրիկ Խաչատրյանի միջոցով։

Ինչպես տխրահռչակ Հրանուշ Հակոբյանը կասեր՝ ծեծում ու սպանում եք դուք, շահում է «պետությունը»՝ մեկ մարդու գլխավորությամբ։

Ղարաբաղում տեղի ունեցած խորհրդարանական ընտրություններին անդրադարձել են բոլոր շահագրգիռ սուբյեկտները, բացի Սերժ Սարգսյանից։

2008–ից սկսած՝ մեր երկրում «Haqqin.az»–ական մթնոլորտ է ձևավորված «Ֆուտբոլային» դիվանագիտության շնորհիվ։ Այնպես որ, տխրահռչակ Տիգրանին քննադատողները նաև ա՛յս հանգամանքը պետք է շեշտեն։

«Թունդ ընդդիմադիր» թերթերից մինչև «դիշովկա» կայքեր կենտրոնացած են Աբովյանի քաղաքապետի ընտրությունների վրա, ավելի ճիշտ՝ Ծառուկյանի թեմայով մի բան գրելու վրա։

Որպես մի քանի տիրոջ ծառա՝ Խզմալյանը չի մոռանում հայաստանյան թեմայով «դհոլություն» անել ադրբեջանական մամուլի էջերում՝ քննադատելով Ռոբերտ Քոչարյանին ու պաշտպանելով Սերժ Սարգսյանին։

Սրանք միայն կարողանում են «հայրենասիրություն» քարոզել բաժակաճառերի շրջանակներում, անմոռուկի բիզնես անել, ինչպես նաև «Արի՛ տուն, 1000 դոլար փող դիր բանկում ու գնա՛» ծրագիրն առաջ քաշել։

Մեզանում ունեզրկման և «մեկ օլիգարխի տնտեսության» կառուցմանը տրվում է ոչ թե ֆաշիստական, այլ «դասակարգային» պայքարի տեսք։