Չեն կռվելու այսօրվա «մարշալները»։ Չեն կռվելու օֆշորային մեքենայության «հերոսները»։ Մանվելն ու Սեյրանն էլ ոչ թե Բաքվում կիսատ թողած գործերով են զբաղվելու, այլ իրենց ունեցվածքը պահելու խնդրով։

Իշխանական համակարգի ներսում շեքսպիրյան կրքեր են բորբոքվում։ Նրանք ուզում են «կինոյի միջի տղու» դերում իրենց ամուսիններին տեսնել, ու իրենք, բնականաբար, «կինոյի միջի աղջիկը» դառնալ։ Շատ զվարճալի թատրոն է։

Մոտ չորս տարի ԵՄ ասոցացման համաձայնագրի շուրջ բանակցությունների ընթացքում Հայաստանում ոչ ոք (առաջին հերթին՝ Սարգսյանը) գլխի չի ընկել, թե որտեղ է ավելի լավ վաճառվում մեր կոնյակը:

Լավ կլիներ, որ նույնը նաև «քաղաքական» կոչված դաշտի խելացիների մասնակցությամբ տեղի ունենար, և հաղորդումն էլ վարեր Գալուստ Սահակյանը, կամ էլ՝ Հովիկ Աբրահամյանը։

Մարդ սպանողներն ու մարդ ծեծողներն իշխանության համար վտանգ չեն ներկայացնում։

Մենք կյանքում ենք կեղծ հերոսներ ստեղծում, թույլ ենք տալիս, որ նրանք նստեն մեր գլխին, ու հետո զարմանում ենք, թե աշխարհն ինչու չի հասկանում մեզ...

Մոսկվայից Էրդողանի նեղսրտելը հասկանալի է, իսկ ահա Գյուլի պահով նա սխալ է գնահատում «Ֆուտբոլային» դիվանագիտությունը՝ թուրքական շահերի տեսանկյունից։

Սեյրան Սարոյանն այսօր հայտարարել է, թե Շուշիի ազատագրումից հետո ադրբեջանցիների «դուխն ընկավ», և մեր հաջողություններն սկսվեցին։ Անմիջապես երևում է, որ Սեյրանը տեղյակ չէ պատերազմի ընթացքից։

Սահմանադրական փոփոխություններն արվում եմ մեկ մարդու համար, քանզի գործող Սահմանադրությունը թույլ չի տալիս երկու անգամ անընդմեջ նախագահ աշխատելուց հետո անմիջապես գնալ երրորդ ժամկետին, քանզի պետք է առնվազն մեկ ժամկետ բաց թողնես։

Մինչև փետրվարյան իրադարձությունները քաղաքական դաշտում հաճախորդների «շքահանդես» էր։ Սրանց եթերներից, թերթերի էջերից ու կայքերից չէին «իջեցնում»։

Մնում է, որ «կկուն» «ագռավին» լսի, իսկ «շունն» էլ ճիշտ պահին «աղվեսին» տեղը դնի։ Այլապես «Չարի վերջի» փոխարեն բոլորս ականատես կլինենք «Քաջ Նազարը» հեքիաթի երկրորդ սերիային։

Թող զարմանալի չթվա, բայց Բաղրամյան 26–ում հաստատ ուրախացած կլինեն Լիսկայի որդու հերթական «քաջագործության» համար, և ահա թե ինչու։

Սարգսյանը Մաքքեյին հանդիպելուց հետո Մոսկվայում մասնակցելու է ֆաշիստական Գերմանիայի դեմ տարած հաղթանակի 70–ամյակին նվիրված տոնական միջոցառմանը։ Սա, երևի, կոչվում է «և՛,և՛»։

Մեզանում ընդունված է ոչ թե դաշնակիցներ, այլ «պապաներ» փնտրել դրսում։ Համենայնդեպս, գործող իշխանությունների վարքագիծն է այդպիսին։

Ղարաբաղում առկա ճչացող խնդիրները Հայաստանում «չնկատելը» և «ամեն ինչ կարգին է» ոճի գնահատականներ հնչեցնելը կարող են հայաստանցի–ղարաբաղցի կեղծ հակասությանն առարկայական տեսք տալ՝ դարձնելով այն իրական։

Արտաքին քաղաքականությունը և դիվանագիտական գործունեությունը ծանրամարտի ֆեդերացիա չեն, և մենք կրկեսի վերածելու հայրենիք չունենք։

Գուցե վերելքի ու վերածննդի մասին բաժակաճառեր ասողների հաշվարկի հիմքը Հրանուշ Հակոբյանի կո՞չն էր սփյուռքահայությանը:

Ուշագրավն այն է, որ 2010–ի խորհրդարանական ընտրությունների համեմատ աճել է ընտրողների թիվը, և դա այն դեպքում, երբ Ղարաբաղից, ինչպես որ Հայաստանից, կա արտագաղթ։