Հիմա Կիրակոսյանը (կամ Գիրագոսյանը) նորից գովերգում է Սերժ Սարգսյանի, իբր, արևմտամետ գիծն ու կռիվ տալիս վերջինիս ընդդիմախոսների դեմ:

«Մարդակենտրոնը» մեր աչքի առաջ վերածվել է ծեծակենտրոն գործընթացի՝ արյունոտ հաշվեհարդարների տեսքով:

Քաղաքական ու կուսակցական դաշտի անկատարությունը, տնտեսական հարաբերությունների ոչ շուկայական բնույթը և ընտրական արատավոր համակարգը հանգեցրեցին «Մարտի 1»–ին։

Սերժ Սարգսյանի հաշվարկն այն է, որ 2018թ–ի փետրվարից հետո, երբ կլրանա ՀՀ նախագահի կարգավիճակում մնալու իր ժամկետը, կարողանա զբաղեցնել վարչապետի պաշտոնը։

Որևէ «վերնախավ» իրավունք և հնարավորություն չպետք է ունենա վերանայելու, գնելու կամ հերքելու քվեախցում արտահայտած անձնական կարծիքը։

Դահլիճից բացակայում էր կույր ֆանատիզմը, մի բան, որը շատ վտանգավոր է, ինչը տարիներ շարունակ զգալի է եղել այլ դահլիճներում՝ այլոց քաղաքական հավաքների ժամանակ:

Հիմա ընտրությունը մերն է՝ կա՛մ վստահ գնալ առաջ, կա՛մ շարունակել այս ոճով՝ մինչև մեր էթնիկ, պատմական ու գենետիկ տեսակն իսպառ կվերանա, կխեղաթյուրվի, կտարալուծվի:

Զարմանալի էլ չէ, որ Աշոտյանը միայն գեներալին է «ափսոսում»: Բա հո չի՞ կարող լիաբերան ճշմարտությունն ասել՝ ափսոս է երկիրն ու ողջ ժողովուրդը:

Համամասնական, թե ռեյտինգային ` ժողովուրդն անգիր ճանաչում է բոլորին։ Գիտի յուրաքանչյուրի գինն ու կշիռը, խոսքի արժեքն ու դրան հիմնականում չհավատալու անհրաժեշտությունը:

Պետական բյուջեն, ինչպես հայտնի է, այն տարիներին ատկատահան ու տենդերակոխ էր արվում Սարգսյանի սիրելի մյուս Սարգսյանի՝ Տիգրանի կողմից՝ ՀՀԿ ղեկավարի զգոն հայացքի ներքո:

Մեծ է լարվածությունը իշխող թիմի ներսում. միմյանց «տարածք» են մտնում ՀՀԿ-ական «ռեյտինգայինները»՝ խախտելով «կոնվենցիան»:

Ապրիլի 3-ին կյանքը չի վերջանալու:

ՀՀԿ-ի ռեյտինգային «ցուլերն» արդեն սկսել են մարտնչել միմյանց դեմ: ԸՕ-ում ռեյտինագայինի ներմուծումը սա էլ ենթադրում էր:

Համակարգային և մարդկային նոր որակական դրսևորմամբ է միայն հնարավոր կոտրել անսխալականության փալանը հագած չինովնիկի և կառավարչի ցինիկ կերպարը:

Կարևորը տոկոս «խփելու» հարցում առաջընթաց ապահովելն ու կուտակած սեփականությունն անվտանգ պահելն է:

Հայաստանում անկաշառ 700 հազար ընտրող կա: ՀՀԿ-ն, իր բոլոր ընտրակեղծարար ռեսուրսներով հանդերձ, առավելագույնը կարող է հավակնել 30–տոկոսանոց «լսարանի»:

8-9 տարի Հանրապետականի նախընտրական կարգախոսները համընդհանուր ծիծաղի առարկա էին դարձել: «Առա՛ջ, Հայաստան», «Ապահով Հայաստան», «Հավատանք, որ փոխենք»:

Սեյրան Օհանյանի խոսքից ակնհայտ է դառնում, որ նա մինչ քաղաքականություն մուտք գործելը հաշվարկել էր այն ճղճիմ քայլերը, որոնց հնարավոր է՝ դիմեր իշխանությունը: