Մեր տիպի երկրներում իշխանափոխության համար անհրաժեշտ է ոչ միայն կազմակերպված կոնտրէլիտա, այլ նաև պառակտված իշխանական համակարգ:

Ս. Սարգսյանը տարիներ առաջ հայտարարել էր, որ ՀՀԿ-ն ոհմակ չէ, բայց երբ դարձավ այդ կուսակցության նախագահ, իսկական ոհմակի վերածեց այդ կուսակցությունը:

ՀՀԿ ղեկավարի «ամենակարողության» մասին միֆը հօդս է ցնդում: Հանրության աչքում իշխող ուժի ներքին փլուզման նախանշաններն առկա են։

Առաջիկա ընտրություններին առնչվող լրահոսն առավելապես քրեական ամփոփագիր է հիշեցնում: Մենք ամեն օր տեղեկանում ենք, թե որ քրեականն ում է սկսել հարել, և որ օդիոզ դեմքն ում «ռեյտինգային» ցուցակում է լինելու:

Ստախանովներին փոխարինել են ընտրությունների ժամանակ «ձեն բերող տղերքը»: «Ռեյտինգային» թեկնածուն է դառնում մեր ժամանակների հերոսը:

Այդ «հղկված» խոսքը ավելի քան ութ տարի զվարճացնում է հանրությանը:

Սերժ Սարգսյանն այնպիսի ընտրական համակարգ է ներդրել, որ ցեղախմբային «բազառները» մղվել են առաջին պլան։ Արդյունքում՝ շունը միանգամից մի քանի տիրոջ է ճանաչում։

Տերմինի իրական և հիմնական բաղադրիչը դիկտատուրան է։ Դրա կենսապահովման համար ամենակարևոր գործիքները մարտնչող չինովնիկությունն ու պետական բյուջեի՝ մեկ կենտրոնից ղեկավարվող «դելյոժն» է։

Սերժ Սարգսյանը հաճախորդների հետ աշխատանքի մեթոդը նույնն է՝ սրանց ներդնում են ընդդիմադիր դաշտում և օգտագործում որպես «ական», հետո անհրաժեշտ պահին պայթեցնում:

Գեղամն ու Էրիկը հայրիկին շա՜տ են կարոտել և դեռ սպասում են, չնայաց գիտեն, որ հայրիկը հերոսացել է իր սխրանքով։

Այսպիսով, անկախության 25 տարիների ընթացքում միայն երկու նախարար է եղել (կա) իշխող ուժի անդամ՝ Հակոբ Մովսես (ՀՀՇ) և Արմեն Ամիրյան (ՀՀԿ):

Հ. Աբրահամյանի՝ ՀՀԿ–ից դուրս գալու որոշումից հետո Բ26–ը ժամանակից շուտ և էժանագին ձևով պայթեցրեց իր «ականներից», ավելի ճիշտ՝ «ականչիկներից» մեկին։ Ափսոս էր տղան։

Մի կողմից ճառեր է ասում, մյուս կողմից իր գլխավորած ուժը ճաքեր է տալիս:

Եթե քիրվայականներին իրենց տեղը դնեին 1998–ից հետո, ապա այսօր Ժիրայր Լիպարիտյանը, ով Տեր–Պետրոսյանի հեռացվելուց հետո ծլկել էր Հայաստանից, կրկին «մեյդան» դուրս չէր գա։

Շատ նամարդ դուրս եկավ Չարլզը:

Հատկապես բրեժնևյան շրջանում կուսակցական նոմենկլատուրայի ներկայացուցիչ լինելը դարձնում էր տվյալ սուբյեկտին ավելի հավասար հավասարների մեջ։

ԵԽԽՎ-ի վերջին զեկույցում տեղ գտած հակահայկական ձևակերպումները պատահական չեն:

ՀՀԿ-ն մեր օրերի Կոմկուսն է, իսկ Սերժ Սարգսյանն իր մեջ ունի մի մաս Բրեժնևից (ցմահ իշխելու ցանկություն), մի մաս՝ Չեռնենկոյից (քաղաքական ոչ ադեկվատություն) ու մի մաս էլ Գորբաչովից: