Գաղափարական և բարոյական սկզբունքներից զուրկ այս տոնավաճառի բոլոր թևերի ու գույների մասնակիցներին հասարակությունն անգիր ճանաչում է։

Հանրային ու քաղաքական գիտակցության մեջ հարկավոր է կատարել այդ հեղափոխությունը, որպեսզի ընտրացուցակային թամաշայից անցնենք մեր ու մեր երեխաների վաղվա օրվա մասին ավելի ուշագրավ ծրագրեր պահանջելուն։

Բնական է, նա այլևս ոչ ոքի չի վստահում և որոշել է անձամբ համակարգել տոկոս խփելու համար տարվող աշխատանքները:

Քաղաքական զարգացումները հանգեցրեցին այն բանին, որ Սերժ Սարգսյանն իր նախկին օգնականի միջոցով որոշեց միավորել հիմնական հաճախորդներին, որպեսզի սրանց օգտագործի իր իրական ընդդիմախոսների դեմ։

Ալիևը պատրաստվել է պատերազմի, իսկ Սարգսյանը՝ «տոկոսխփոցիի։ Այդ ամենի արդյունքում լրջագույն հարվածներ ստացանք։

Իշխանությունը հանգիստ է թողել մյուսներին, նրանց նկատմամբ «ախպերական» վերաբերմունք է դրսևորում: Եվ լուսարձակները միայն ուղղել է «Օհանյան-Րաֆֆի-Օսկանյան» դաշինքի վրա:

«Օհանյան–Րաֆֆի–Օսկանյան» դաշինքի շուրջ բարձրացրած իշխանական ողջ գործիքակազմի («անկախ» մամուլ, «անաչառ» փորձագետներ, «թունդ ընդդիմադիրներ» և այլն) վայնասունը կանխատեսելի էր։

Օրենսդիր իշխանության ղեկը ստանձնելուն պատրաստ քաղաքական խումբը պարտավոր է հանրությանը ներկայացնել оրենքների անխափան ու արդյունավետ կատարման պատասխանատվությունը կրող թեկնածուին։

Ստացվում է, որ մի կողմից նրա բախտը բերել է, մյուս կողմից էլ «թախտին» նստած սպասել է, որ ինքնիրեն երկրում տիրող իրավիճակը կլավանա:

Անել ամեն ինչ, որպեսզի բացառվի այդ բացառիկ գործիքի նույն ապաշնորհ ու հոռի օգտագործողներից որևէ մեկի վերարարտադրությունը։

ՀՀԿ-ն և նրա ղեկավարը հատկապես նախընտրական փուլում հենվում են հենց ադմինիստրատիվ ռեսուրսի վրա և ամենևին էլ դա արջի ծառայություն չեն համարում:

Ցանկացած բանական էակի համար էլ պարզ է, որ Լապշինի արտահանձնման համար ՀՀ Բելառուսի դեսպանի հրաժարականը պահանջելը նույնն է, ինչ տխրահռչակ «Ֆուտբոլային» դիվանագիտության համար գոռաս «Էձի՛կ, հեռացի՛ր»:

Որպես «իսկական ընդդիմություն» հո չի՞ կարող վազել Բաղրամյան 26 ու այնտեղ բղավել՝ «Հե՛-ռա՛-ցե՛ք»: «Իսկական ընդդիմությունը» հո խելքը հացի հետ չի՞ կերել, որ Ս. Սարգսյանին անհանգստացնի:

Անհնար է չզարմանալ, թե հիմա սրանք ինչ հանդգնությամբ են խոսում «հանուն»-ի դիրքերից:

Եթե դա նրա համար շահեկան չէր, ապա կարող էր հայտարարել, որ ինքը տասը զոհի գնով չի ցանկանում դառնալ նախագահ:

Երկիրը ՓԲԸ-ի վերածած օրթախների ամենաարժանի հանգրվանը քաղաքական աղբանոցն է, իսկ դրանից խուսափելու միակ ճանապարհը` օրթախությունից հրաժարվելը։

Սերժ Սարգսյանը թաքնվում է «ռեյտինգային» թեկնածուների հետևում: Թեկնածուներ, ովքեր արդեն իրար «միս» են ուտում:

Ափսոս, իսկ Սերժ Սարգսյանը շատ էր ուզում ապրիլի 2-ը և հաջորդող օրերը «նվիրել մեր հերոս տղաներին»: