Լուսինե Հովհաննիսյան. «Նրանց, ովքեր կարդում են իմ նյութերը, ես խոստանում եմ` մինչև փետրվարի 18-ը այլևս ոչ մի տառ` քաղաքական երևակայական իրականության շուրջ»։

«Ուստի տվյալ՝ Sociometr, ASA, IPSC և այլ նման կազմակերպությունները պատահակա՛ն չեն դառնում միջազգային սոցիոլոգիական կազմակերպությունների մեծ մասի «տեղական օֆիսները», ինչով հրապարակայնացման վտանգ ներկայացնող հետազոտությունները «կանխվում» են Փեսայի ձեռամբ»

Հրանուշ Խառատյան. «Հենց այսպես է, որ իշխանությունը բարոյազրկում է հասարակությունը: Մի կողմից` արտամղելով իրենց «չհարմարվողներին», մյուս կողմից` մեծացնելով հարմարվողների բանակը: Սա հենց այն է, ինչ վստահ մերժում է «ինչ հասարակություն ունենք, այդպիսին էլ իշխանությունն է» արտահայտության իրավունքը, հաստատելով իրականը`«ցանկացած իշխանություն ձևավորում է իր պատճեն հասարակություն»»:

Արմեն Հովհաննիսյան. «Պարզվեց, որ առաջ վազող ու հավատալով փոփոխվելով դեպի ապահովություն սրընթացող Հայաստանում կա դավադիր մի բանջարատեսակ, որ մասնագետներին հայտնի է որպես Cucumis sativus, նվաստներիս որպես՝ վարունգ, իսկ Հանրապետական կուսակցության ղեկավար մասին՝ որպես խիյար: Ստորագույնը՝ թարս է աճում․․․»։

Հարութ Սասունյան. «Պետք է թուրքական կառավարությանը հնարավորինս հեռու պահել նախատեսված հայկական միջոցառումների մասին տեղեկացված լինելուց, որպեսզի Անկարան վաղօրոք տեղեկություններ և ժամանակ չունենա դիմակայել ու վարկաբեկել հայկական արդար պահանջները»։

Արեգ Գևորգյան. «Քանի գրոշի արժեք ունեն սարեր շարժելու...»

Խաչիկ Մուրադյան. «Թուրքիայի և Հայաստանի միջև այսօրվա ուժի անհավասարությունը նույն այդ ընչազրկման արդյունքն է: Եվ այդ ընչազրկության բեռն անիմաստ է դարձնում ցավը կիսելու ւ և հասկանալու փորձերը, որքան էլ դրանք անկեղծ լինեն»։

Հարութ Ուլոյան.«Եթե 1991թ.-ի ընտրությունները կեղծվել են, ապա միևնույնն է, նա ԱԳՆ պաշտոնը զբաղեցրել էր` հենց այդ ընտրությունների արդյունքներից ելնելով»

Լիլիթ Գալստյան. «Իրականում Հայաստանի Հանրապետության հազարավոր քաղաքացիների համար գրեթե ոչինչ չասող, շարքային օր՝ անսպասում, անտարբեր, հոգսաշատ։ Բագրատյանը շարունակում է համոզել, Րաֆֆին՝ հորդորել, Սարգսյանը՝ խոստանալ»։

Վահե Հովհաննիսյան. «Հայաստանում զրպարտության ապաքրեականացման օրինագծի ընդունումը երկու տարի առաջ համարվեց մի մեծ քայլ առաջ, սակայն անմիջապես հետո սկսվեց նոր իրականություն: Այսօր հնարավոր է դարձել լրատվամիջոցների հանդեպ ճնշում գործադրել՝ դատական կարգով խոշոր տուգանքներ պարտադրելով։ Բայց ես չեմ կարող չնշել այս խնդրի մյուս կողմը...»։

Արեգ Գևորգյան. «Դատելով Սերժ Սարգսյանի և նրա մտերիմների՝ օր օրի աճող ֆինանսական հնարավորություններից՝ կարելի է պնդել, որ մենք իսկապես «պատվով» դուրս եկանք ճգնաժամից, և այսօր արդեն ստեղծված են ողջ տնտեսությունը մեկ ընտանիքի ձեռքերում կուտակելու և Հայաստանի թալանը կրկնակի եռանդով շարունակելու աննախադեպ պայմաններ»։

Լևոն Զուրաբյան. «Հայ ազգային կոնգրեսը, Բարգավաճ Հայաստանը եւ Հայ Հեղափոխական Դաշնակցությունը, հրաժարվել են մասնակցել կայանալիք նախագահական ընտրություններին: Այդ երեք ուժերը, անգամ կեղծված խորհրդարանական ընտրությունների (2012 թվական, մայիս 6) արդյունքում, ստացել են 650 հազար քվե: Իսկ իրականում ստացել են հայ ընտրողների ձայների մեծամասնությունը: Ընտրություններին չմասնակցելու նրանց որոշումը, փաստորեն, նշանակում է, որ Սերժ Սարգսյանին մնում է մրցել միայն մարգինալ քաղաքական ուժերի հետ»:

Հարութ Սասունյան. «Վերջերս թուրքական կառավարությունն ագրեսիվ արշավ է սկսել՝ ճնշում գործադրելով եվրոպական և ամերիկյան բազմաթիվ թանգարանների վրա՝ օսմանյան ժամանակաշրջանում երկրից դուրս բերված հնությունները վերադարձնելու համար»։

Արմեն Միքայելյան. «Կարծում եմ, այս անգամ Բաղրամյան 26-ում մի փոքր չափը անցել են: Բացահայտ երևում է, թե ով է ֆինանսավորում Րաֆֆիին, ում շնորհիվ է նա նկարահանում նախընտրական տեսահոլովակ, որը այդքան էլ էժան չէ...»։

Արեգ Գևորգյան. «Դրածո թեկնածուի և Սերժ Սարգսյանի միջեւ որևէ տարբերություն չկա»։

Արմեն Օհանյան. «ԿԸՀ-ում ուղղակի տակով են արել գրավորս, արդյունքը ոչ մի տեղ, ոչ մի արխիվում ֆիքսված չի»։

Արթուր Մինասյան. «Խնդրի լուծումը հետևյալն է. ընտրությունների օրը գնալ ընտրատեղամաս` իրացնելով էլեկտորալ ֆունկցիան, և քանի որ քվեաթերթիկում բացակայում է «բոլորին դեմ» տարբերակը, անվավեր դարձնել քվեաթերթիկը` իրացնելով կամարտահայտման իրավունքը»։

Ստեփան Դանիելյան. «ամոզված եմ, որ իրեն ասել են առաջադրվի, որ Սերժին լեգիտիմացնի»։