Արայիկ Սարգսյան. «Տարածաշրջանային «սառեցված» պատերազմները, այդ թվում Արցախա-ադրբեջանական պատերազմը, կարող են վերսկսվել: Պետք է բոլոր հնարավոր զարգացումներին պատրաստ լինել: Իսկ մենք պատրաստ ե՞նք»:

Վահե Սարգսյան. «... կարելի է եզրակացնել, որ Հայաստանում Վրաստանի դեսպանի ասուլիսի իրական նպատակն էր ապատեղեկատվության միջոցով ՀՀ-Վրաստան խնդիրների ու Ջավախքի շուրջ ստեղծված վիճակի ամբողջ մեղքը բարդել ՀՀ-ի վրա»:

Արմինե Ղազարյան. «Կանայք հաճախ թերարժեք են իրենց զգում տղամարդկանց համեմատությամբ, քանի որ նրանց կյանքը հիմնվում է տղամարդկանցից տնտեսական, քաղաքական և հոգեբանական կախվածության վրա»:

Հրանտ Տեր-Աբրահամյան. «Անցած շաբաթվա վերջում «Մոսկվա» կինոթատրոնում հարցուպատասխան էր Կուստուրիցայի հետ: Այն շատ ուրախ անցավ, քանի որ հարց տվողներից շատերը և նրանց հարցերը ոնց որ Կուստուրիցայի ֆիլմերից լինեին»։

Վարդան Օսկանյան. «Հայ-թուրքական դիվանագիտական գործընթացը մտել է փակուղի... Իր հերթին ղարաբաղյան հանգուցալուծման ակնկալիքի կորուստը կարող է վտանգել Հայաստանի և Ադրբեջանի փխրուն ռազմական հանդարտությունը»:

Հարութ Սասունյան. «Բավարար չէր, որ ԱՄՆ նախագահ Օբաման և պետքար- տուղար Քլինթոնը դրժել էին Հայոց ցեղասպանության իրողությունը վերահաստատելու իրենց նախընտրական խոստումը, անցյալ շաբաթ նրանք էլ ավելի նվաստացան...»։

Ռուբեն Հակոբյան. «Հայաստանն ինքնակամ վերածվել է տարբեր տերություների հարվածների ուժը չափող ֆուտբոլի գնդակի, որի միջոցով խաղացող կողմերից յուրաքանչյուրն ուզում է գրավել մրցակցի դարպասը: Ինչն, ի դեպ, նրանց հաջողվում է»:

Ստյոպա Սաֆարյան. «ՀՀ ԱԳ նախարարը նույնպես խոստովանեց, որ Թուրքիայի նախապայմանների լեզվին ավելացել է շանտաժի ու սպառնալիքների լեզուն»։

Հրանտ Տեր-Աբրահամյան. «Բարձր արվեստ» հայկական միջավայրում նշանակում է լաց ու կոց, շինծու պոզաներ («որտեղի՞ց է գալիս արվեստագետը և ո՞ւր է գնում»), թաղման երաժշտություն, բողոքներ շուկայից, և.... ստեղծագործական անարդյունավետութուն»։

Ժիրայր Սեֆիլյան. «Համոզված ասում եմ, որ այսպիսի վիճակում հայ մարդը երբեք չի եղել: Անգամ Ցեղասպանությունից մազապուրծ մեր պապերը, նույնիսկ համարյա բոբիկ, հասնելով օտար ափեր, որևիցէ մեկը մուրացկանությամբ չզբաղվեց, որևիցե մեկը աղբ չքրքրեց»:

Հարութ Սասունյան. «Հայոց Ցեղասպանության մասին պատմող տասներկու րոպե տևողությամբ տեսանյութը ամբողջովին մերկացրեց անմեղության թուրքական առասպելը»:

Հայկ Բալանյան. «Ոչ մի շփում կամ համագործակցություն պետական մեքենայի հետ: Այս պետությունը, այս վարչակարգը մեզ համար ուղղակի գոյություն չունեն: Մենք ստեղծում ենք զուգահեռ համակարգ, հետևաբար գործողը մեզ հետ չպիտի խաչվի»:

Վահե Սարգսյան. «...Հայկական միջավայրերում այսպիսի երկխոսություններ հաճախ են տեղի ունենում: Պատահաբար հանդիպելու դեպքում' դրանցից առավել ուշագրավները կներկայացնենք Ձեր ուշադրությանը»։

Վաչագան Վահրադյան. «Կարծում եմ, այնպիսի խոշոր ծրագրեր, ինչպիսին է, օրինակ, ցեղասպանությունը, երբեք կիսատ չեն թողնում: Ովքեր էլ որ լինեն հայոց ցեղասպանության իրական պատվիրատուները, պետք է որ աշխատեն ավարտին հասցնել իրենց սև գործը»:

Հրանտ Տեր-Աբրահամյան. «Հետսովետական մարդը նախապաշարմունքով է վերաբերվում ցանկացած ազատական շարժման. կապ չունի՝ խոսքը քաղաքացիական պայքարի՞, կնոջ իրավունքների՞, կենդանիների պաշտպանությա՞ն, թե՞ նման այլ բաների մասին է»։

Արմինե Ղազարյան. «Երբ Աստված ուզում է պատժել մարդուն՝ զրկում է բանականությունից: Երբ Աստված ուզում է պատժել ազգին՝ «զրկում» է մտավորական ընտրանուց»:

Հարութ Սասունյան. «Ի հեճուկս հայ ժողովրդի միավորման վերաբերյալ բոլոր խոսքերին ու միասնության առավելությունները գովերգող բոցաշունչ բանաստեղծություններին ու հայրենասիրական երգերին, այս բաղձալի երազանքը դեռևս մնում է անկատար»։

Ծովինար Նազարյան. «Անկախության 20 տարիների ընթացքում երբևէ այսպիսի հիասթափություն չի եղել հայաստանցիների եւ սփյուռքահայերի միջև, բայց նաև երբևէ իրատեսության այսպիսի բացառիկ դուռ չի բացվել»: