Արեգ Գևորգյան. «Եթե չեմ սխալվում, վերջին անգամ Երևանի փողոցներով այսպես բերման են ենթարկվել ԱԺ ներխուժած տեռորիստները»։

Շավարշ Շահբազյան. «Գործազրկությունը, սոցիալական բևեռացումը այն խնդիրների արմատներն են, որ ծնել են մեր երկրում այսօրվա արտագաղթը, աղքատությունը, սոցիալ-տնտեսական ծանր պայմանները: Մարդկության չարիք` կարճ բովանդակությունը այդ ամենի»։

Վարդան Մխիթարյան. «Սերժ Սարգսյանի հույսը մնում են շրջիկ խմբերը եւ ընտրացուցակները»։

Արեգ Գևորգյան. «Ամբողջ պետական քարոզչամեքենան, որ միլիոնավոր դոլլարներ է խժռում, այդպես էլ չկարողացավ Սերժիկին դարձնել Սերժ, այդպես էլ չկարողացավ ստեղծել նրա խարիզմատիկ, ընդունելի կամ գոնե վախենալու բռնապետի կերպարը»։

Ժիրայր Սեֆիլյան. «Վերջին օրերին հերթական անգամ հանրության քննարկման առարկա է դարձել Շուշիի ազատագրման գործողությանը ՀՀ առաջին Նախագահ Լևոն Տեր–Պետրոսյանի տեղեկացված լինել–չլինելու հարցը։
Տրամաբանությունից զուրկ այս անհեթեթ հարցադրմանը ստիպված եմ եղել բազմիցս պատասխանել և այսօր էլ շեշտում եմ, որ առանց Զինված ուժերի գլխավոր հրամանատարի գիտության այդպիսի գործողության իրականացումն անհնար կլիներ»։

Դավիթ Միրզոյան. «Մտավորականն ազգի հոգևոր ու մտավոր առողջությամբ մտահոգված անհատն է։ Մտավորականությունն ազգի հոգևոր ու մտավոր առաջնորդն է, նրա գլուխը, միտքն ու խիղճը։ Առանց գլխի մարմինը դատապարտված է մահվան։ Հիվանդ գլխով մարմինը դատապարտված է աննպատակ դեգերելու»։

Վարդան Մխիթարյան. «Որպես կանոն, բռնապետությունները տապալվում են այն ժամանակ, երբ ամենաքիչն են դրան հավատում եւ սպասում»։

Վարդան Հարությունյան. «Ձեզ այսօր դիմելիս չեմ կարողանում գրել՝ ՀՀ Մեծարգո Նախագահ, եւ սա ինձ ցավ է պատճառում»

Սաիդ Ավդալյան.« Խոսքս վերաբերում է բոլոր նրանց, ովքեր չեն կարողանում եզդիների նկատմամբ իրենց բացասական էմոցիաները թաքցնել ու հնչեցնում են այնպիսի ազգայնամոլական, շովինիստական արտահայտություններ, թե. «եզդիներ լքեք մեր երկիրը»»։

Վարդան Մխիթարյան. «Հայ ազգային կոնգրեսում պետք է նախ ամաչեն, ապա եւ ուրախ լինեն, որ ժամանակին իրենք էին հույսեր կապում շահնազարյանների եւ արամսարգսյանների հետ, իսկ այսօր՝ իշխանությունները»։

Արեգ Գևորգյան. «Վերջին հինգ տարիների ընթացքում արդարության պահանջով դիմել ենք բոլորին ում հնարավոր էր դիմել: Բայց մի պահ եկեք մեզ հարց տանք`ումից ենք արդարություն պահանջում»։

Վիտալի Բալասանյան. «Ընտրությունները ցույց տվեցին, որ մեր բնակչության առնվազն մեկ երրորդը համաձայն չէ վարվող քաղաքականության հետ և պահանջում է փոփոխություններ: Իշխանությունները պարտավոր են վերանայել իրենց քաղաքականությունը և դա կատարվելու է մեր պահանջների ներքո»։

Արտակ Հարությունյան. «Օր առաջ պետք է այս իշխանությունը հեռանա, որպեսզի նոր ուժը կարողանա տեղ տալ նոր համազգային ներուժի ապահովման, ծրագրերի մշակման և այն կյանքի կոչելուն»։

Արամայիս Միրզախանյան. «Հայաստանի քաղաքական կուսակցությունների բաշխումը «քաղաքական հարթության» վրա, ըստ իս, սխալ է: Հարթության վրա չի երևում կուսակցությունների գաղափարախոսությունն ու տնտեսական պլատֆորմը»։

Արսեն Կարապետյան. ««Հարսնաքար» և նմանատիպ տավար օբյեկտներ ես առանց ձեր ասելու երբեք չեմ էլ գնացել»։

Արթուր Ղուկասյան. «Նպատակադրված չէ՞ արդյոք Վահեի դեպքից հանրության ուշադրությունը երկրորդական ու հարյուրերորդական թեմաների վրա շեղելը: Քանզի իմ ու ձեր համար, անձամբ չի կարող որպես կարեւոր հարց դիտվել ցանկացած կարգի հայտարարությունները»:

Լիլիթ Գալստյան. «Բողոքի ալիքում «Վահե Ավետյանը ես եմ» պաստառով քայլող յուրաքանչյուրը համոզված չէ, որ հաջորդն ինքը չի լինի»։

Արթուր Ղուկասյան. «Ծիծաղելի է դառնում այլևս, և խեղճերի տպավորություն են թողնում արդեն բոլոր նրանք, ովքեր պատեհ-անպատեհ առիթներով իրենք իրենց մտավորականներ են կոչում, քանզի ոչ ոք նրանց իբրև այդպիսին չի ճանաչում, կամ չի ուզում ճանաչել»։