ՔՊ-ն կողմ արտահայտվեց Արցախը Ադրբեջանի կազմում թողնելուն. իշխանությունը Թուրքիայի ու Ադրբեջանի հետ Հայաստանը տանում է նոր կապիտուլացիայի։

«Շուշիի հռչակագիրն» անընդունելի է Հայաստանի համար։ Եթե ՔՊ-ն չի միանում այս ձևակերպմանը, ուրեմն սպասարկում է թուրք-ադբեջանական տանդեմի շահերը։

«Дырка от бублика». եթե այսպես գնա, դա ենք դառնալու։ «Շուշիի հռչակագրում» խոսվում է Հարավային Կովկասում ոչ մեր օգտին ընթացող աշխարհաքաղաքական գործընթացների մասին։

Ալիևն անձնական վիրավորանքներ է հասցնում Փաշինյանին։ Վերջինս լուռ է։ Փաշինյանը շատախոս է դառնում միայն այն դեպքում, երբ պետք է «հիմնավորել», որ «Ղարաբաղը Ադրբեջան է, և վե՛րջ»։

Սա հատուկ մշակված քաղաքականություն է. երբ մարդիկ ապրում են աղքատության մեջ, դառնում են անտարբեր, իսկ անտարբեր հասարակությանը կառավարելը հեշտ է։ 

Արդար դատաքննություն իրականացնող մարդիկ էս իշխանություններին պետք չեն։ Գործադիր իշխանությունն ամբողջությամբ ուզում է դատական իշխանության ֆունկցիաներն իր վրա վերցնել։

«Շուշիի հռչակագրի» դատապարտման հարցը լակմուսի թուղթ է․ դրա նկատմամբ իշխանության վերաբերմունքից պարզ կլինի, թե որքանով են նրանք պաշտպանում Հայաստանի շահերը:

Ռուսաստանի հետ Միութենական պետության մեջ՝ դա Հայաստանի պետականությունը փրկելու միակ հնարավորությունն է։ 

Եթե ուզում եք կյանքի որակի դրական փոփոխություն, ապա առաջին նախապայմանն այս իշխանության հեռացումն է։ Ընտրությունը մեծ չէ՝ կա՛մ, կա՛մ։

Մեր երկրին սպառնում են դրսից ու ներսից։ Դրսիններն ու ներսիններն աշխատում են սինքրոնացված ու համակարգված։

Ժողովրդավարությունից դեպի բռնապետություն Հայաստանը սլանում է` միջազգային կառույցների գործուն աջակցությամբ։

Թուրքիան և Ադրբեջանը անկեղծ են, որ իրենց հարաբերությունները փոխպայմանավորված են: Սա հիանալի հասկանալով՝ ՀՀ իշխանությունները համաձայնել են գործընթացին։

Այն, թե հայ–թուրքական ներկա գործընթացն առանց նախապայմանների է, լկտի սուտ է։ Թուրքական բոլոր նախապայմանները կա՛մ բավարարված են, կա՛մ բավարարման փուլում են։

Երբ դատավորին արդարադատություն իրականացնելու համար պատժում են, այստեղ ուղղակի իրավունքի և օրենքի ճգնաժամ է առաջանում․ սա տեռոր է դատական համակարգի նկատմամբ։

Հայ-թուրքական հարաբերություններում նպատակն Անդրկովկասում ռուսական գործոնի իսպառ ոչնչացումն է։ Թուրքերը շահագրգռված չեն, որ Փաշինյանին ընտրած Բռնակոթի Վաչիկը լավ ապրի։

Հիմա սեպտեմբերի 21-ն օրացույցից կորցնելու ճանապարհին ենք։ Ու որպեսզի դա տեղի չունենա՝ անհրաժեշտ է նախ իշխանափոխություն։

Տարածաշրջանում խաղաղության երբեմնի երաշխավոր, Արցախի անվտանգության երաշխավոր բանակն այսօր ինքն ունի պաշտպանության կարիք։

Նիկոլ Փաշինյանը կադրային հարցերում առաջնորդվում է ուսապարկային տրամաբանությամբ, այսինքն՝ պաշտոնների է նշանակում հլու-հնազանդ կամակատարների։