Հարավային Կովկասը վերածվում է Արևմուտք-Ռուսաստան սուր մրցակցության գոտու՝ Թուրքիայի զգալի ներգրավմամբ։ Դա հատկապես դրսևորվելու է ՀՀ-ում ու Արցախում։

ՌԴ-ն կշարունակի Հայաստանի առանցքային դաշնակցի դիրքերից օգնել ամրապնդել Հայաստանի պաշտպանունակությունը և ապահովել սահմանի պաշտպանությունը։

Կա՛մ կհրաժարվենք վախերի շարքից՝ պաշտպանելով մեր Արցախը, դիմադրելով թուրքացմանը, կա՛մ․․․ Կամ չկա, չի լինելու։

«Խաղաղության աղավնի» ներկայացողներն իրականում պատերազմի ու պարտության խորհրդանիշներն են։ Հենց իրենք են պատերազմ բերել ու բերում։

Սրանք մեր երկիրը դարձրել են ողորմելի, մուրացկան, խղճուկ։ Իրենց պես։ Ու ամոթ բոլորիս, որ այդ ոչնչություններն են ներկայացնում Հայաստանը։

Առաջինը ներքին թշնամու խնդիրը պետք է լուծենք, հետո՝ արտաքին։

Հայաստանի քաղաքական դաշտը բաժանվում է Արցախով և առանց Արցախ խմբերի․ իշխանությունները Հայաստանի ապագան տեսնում են առանց Արցախ։

Եթե որոշենք ծնկի գալ ու թշնամուց խաղաղություն մուրալ, ինչպես օրվա իշխանությունները, կարհամարհվենք աշխարհի կողմից, չենք հարգվի դաշնակցի կողմից ու կոչնչացվենք թշնամու կողմից։

Ռուսաստանի վիճակի ծանրացումը ճակատագրական կարող է լինել Հայաստանի համար․ տարածաշրջանում ուժերի բալանսի փոփոխությունից կօգտվի թուրք-ադրբեջանական տանդեմը:

Մեր ներքին ու արտաքին թշնամին նույնական են։ Նրանց շահերը գրեթե 100 տոկոսով համընկնում են։ Մեր արտաքին թշնամին պաշտպանում է մեր ներքաղաքական հակառակորդին։

Համատարած թանկացումները հպարտ քաղաքացիների վրա հարկ դնելու և իսկական թալանի են վերածվել։ Նիկոլական իշխանությունը տոպրակի հարկ է դրել քաղաքացիների վրա։

Հենց մեր թուլացումը հասնի իքս կետի, անգամ ստորագրվող «խաղաղության պայմանագիրը» փաշինյանական Հայաստանը չի փրկի նոր պատերազմից: Խաղաղության դարաշրջան չի լինելու։

Ուկրաինայի չեզոք կարգավիճակն այժմ լրջորեն քննարկվում է բանակցություններում՝ անվտանգության երաշխիքների մասին Ռուսաստանի պահանջների հետ մեկտեղ։

Ի՞նչ սահմաններով է Հայաստանը պատրաստվում ճանաչել Ադրբեջանը, Ղարաբաղը մտնո՞ւմ է Ադրբեջանի կազմ, թե՞ ոչ: ՀՀ դիրքորոշումներն անհայտ են, միայն հարցեր են առաջանում:

Ռուսաստանի համար կարևոր է Հայաստանից տեսնել ադեկվատ հայացք: Չէ՞ որ, եթե ՌԴ-ն օգնեց պահել Ղարաբաղը, ապա Երևանի կողմից Լուգանսկի ու Դոնեցկի չճանաչումը տարօրինակ է թվում:

Տարիներ շարունակ մենք լսել ենք իբր բաց դռների մասին, բայց նաև լսեցինք, որ չենք կարող մտնել ՆԱՏՕ: Ես ուրախ եմ, որ մեր ժողովուրդը սկսում է դա հասկանալ։

Ադրբեջանը Երասխում, Արցախում ռազմական սադրանքների է դիմում մարտավարական կարևորագույն բարձունքներ զբաղեցնելու և Արցախի վերջնական հայաթափման նպատակով։ 

Ուկրաինայի ճգնաժամը չպետք է վերաճի Հյուսիսատլանտյան դաշինքի և Ռուսաստանի միջև պատերազմի․ այն կհանգեցնի բազմաթիվ զոհերի։