Այսօր նիկոլ փաշինյանը իր ֆիզիկական ներկայությամբ չհարամեց պատարագը:

Հայաստանում արդեն մի երեք ամիս է, ինչ պետություն չկա։ Արդեն վաղուց ժամանակն է ձևավորել իրական կառավարություն և անցնել կոնկրետ գործի, կոնկրետ խնդիրներ լուծելու:

Որքան երկարում է այս պարանոիդալ մղձավանջը, այնքան ավելի ու ավելի են ուժգնանում ցնցումները:

Ինքը՝ փաշինյանը, ի՞նչ հոդվածներով կարող է անցնել: Հասկանալի է, որ այս դեպքում խոսքը ոչ թե լրագրային, այլ ՀՀ քրեական օրենսգրքի հոդվածների և դրանցով նախատեսված արարքների մասին է:

Այդպես էլ վարչապետ չդարձավ, ոչ էլ, բնականաբար՝ ղեկավար:

Նիկոլ Փաշինյանն ինչպես որ մեր կանոնավոր բանակը պատերազմի ընթացքում վերածեց էրատոների ու թշնամուն հանձնեց մեր երկրի զգալի մասը, այնպես էլ հիմա պետությունն է վերածում առանձին համայնքների։

Եթե Նիկոլը նոյեմբերի 9–ից հետո դեռ մնում է վարչապետի աթոռին, ապա դա ցույց է տալիս, որ Հայաստանը ոչ թե պետություն է, այլ տարածք։

Հասկանալի է, որ փաշինյանի անհապաղ հեռացումն ինքնաբերաբար կնշանակի ինչպես թուրքական շահերի սպասարկմանը լծված «հայկական» կառավարության, այնպես էլ՝ թուրքական գործակալական ցանցի կամ «5-րդ շարասյան» չեզոքացում:

Բոլոր այդ ոլորտներն ու բնագավառները կարող են առաջխաղացում ունենալ միայն մեկ դեպքում. եթե նիկոլ փաշինյանը մեկուսացվի, իսկ նիկոլիզմն էլ բացառվի:

Անհոգի արարածի պարզունակ, անշունչ խոսք:

Հիմա Արցախից հազիվ 20-25 տոկոսն է մնացել: Հիմա Հայաստանում կյանք չկա, միայն մահ է:

Չէ, սրանք հաստատ մտադրվել են անբարոյականության ու դեգեներացիայի ռեկորդներ սահմանել ամեն օր:

Նրա մոտ, նախքան իշխանության հասնելը, հիմնականում հաջողվում էր քանդարարաությունը, զազրախոսությունը, մարդկանց իրար դեմ հանելն ու կյանքերը կործանելը:

Ի՞նչ տոն կարող է լինել նիկոլաժանտախտի ժամանակ:

Հետաքրքիր է, իսկ ո՞րն է ավելի դաժան հնչում. պարզապե՞ս դավաճանը, թե՞ «գլխակեր դավաճանը» կամ «մարդասպան դավաճանը»:

Արցախը թշնամուն հանձնած, առհասարակ, Հայրենիքն ու ժողովրդին աղետի մեջ և կործանարար հորձանուտը գցած կապիտուլյանտը դեռ հանդգնում է ինչ-որ բաներ «բլթացնել»։

Նիկոլն ասում է, որ տարածքներ ենք տալիս բանավոր պայմանավորվածության արդյունքում, և տալիս ենք, որպեսզի կռիվ չլինի (այդ տրամաբանությամբ կարելի է Երևանն էլ հանձնել)։

Մի գյադա կար այլասուն, վստահ չեմ, որ՝ կաթնասուն, ասես թույնով է սնվել, հինգ միլիարդով է գնվել: