Դիանան ասում է «Ապագա կա», Սուրենն էլ պատասխանում՝ «Կա ապագա»։ Ու երկուսն էլ այդ ապագան իրենց համար տեսնում են սև գույների ու անորոշության մեջ։

Էդմոնը, Արամը, «Բաբաջը» և «Շիրինը» հիմա իրար են գզում՝ Նիկոլի հետ հետագայում միանալու համար։ Նիկոլը բոլորին էլ «կողքից» աջակցում է և խրախուսում ներհարեմային մրցակցությունը։

Քոչարյանը խոսում է անելիքներից, խոսում է ծրագրերով և տալիս ապագայի տեսլականը: Նիկոլը գոռում է «Ապագա կա ապագա», բայց խոսում է անցյալից՝ այն կեղծելով:

Պատահակա՞ն էր արդյոք այն, որ հենց նախընտրական քարոզչության թեժ փուլում գերիների վերադարձ կազմակերպվեց:

Նիկոլենք դարձել են «ասֆալտի հեղափոխականներ»։ Հսկայական գումարներ են աշխատում ասֆալտի միջոցով։

Դա տեղի է ունենում ոչ թե՝ սահուն, այլ կտրուկ: Առանց չափազանցության՝ ձնագնդի էֆեկտով:

Հայաստանն ամբողջովին արդեն 3 տարի է, ինչ զավթված ու գրավված է ներսից և պատանդ ու գերի է նիկոլական թրքահպատակների արնաթաթախ ձեռքերում:

Ուշագրավն այս ընտրություններում այն է, որ ընտրություններին մասնակցող մի քանի ուժ բացահայտորեն հանդես են գալիս հակահայկական, հակառուսական և, ըստ էության, պրոթուրքական դիրքերից։

Ազրայիլը, որ նշանակում է հոգեառ, մահվան հրեշտակ, դրանց «մասնագիտությունն» է:

«Գռզոն» հետսովետական Հայաստանի թալան–սեփականաշնորհման ու վաուչերային հափշտակումների մարմնավորումն է։ Հիմա նա թունդ հեղափոխական է խաղում։

Նիկոլ Փաշինյանը Լևոն Տեր–Պետրոսյանի աշակերտն է, քաղաքական հոգեզավակը։ Նա արեց այն, ինչ ասում էր 1–ին նախագահը։

նիկոլ փաշօղլին, որ դեռ Փաշինյան համարված ժամանակ հանրությանը ներկայացավ խոզ խանձողի էպիկական կերպարով, այս օրերին իրեն պահում է իր մոտալուտ վախճանն զգացող խոճկորի նման, այսինքն՝ գյուղով մեկ անտանելի ղժղժոց ու աղմուկ է բարձրացնում:

Նիկոլի արածը սեփական երեխաների ու հատկապես որդու՝ Աշոտիկի նկատմամբ ընտանեկան բռնության ու քաղաքական թրաֆիքինգի յուրօրինակ դրսևորում է։

Նիկոլը քաղաքացիական բախումներ է քարոզում, «դասակարգային» պայքար է հրահրում, նրա սիրտը ներազգային բախում է ուզում: Ինչպես որ դա անում էր 2008-ին:

նիկոլ փաշօղլին ու նիկոլական հանցախումբն ուղղակի հոգեվարքի ջղակծկումների, եթե չասվի՝ մահվան խռխռոցի փուլում է:

Լևոնը վախենում է Քոչարյանի իշխանությունից, քանզի հասկանում է, որ քաղաքականապես, գաղափարական առումով ու բարոյապես ինքը դրանից հետո ոչնչանալու է։

Նիկոլը վախենում է հայկական Նյուրնբերգից։ Վախը նրա մոտ ծնել է քաղաքացիական բախումների տանելու գաղափարը։

Ընտրությունը հայի ու թուրքի միջև է։ Իհարկե, ամոթ է, որ մեզանում այսպիսի երկընտրանք է առաջացել, բայց նիկոլական իշխանության արդյունքն է սա։