Այս օրերին տեսնում ենք, թե հայտնի ու հռչակավոր դեմքերի, շոՎու-բիզի «աստղերի» ու «դեՌասան-դեՌասանուհիների» ինչպիսի քանակություն են ասպարեզ նետել:

Քաղաքական ու «պետական» այրերի ներկա կլանը սպառել է իրեն։

Կազմակերպվածությունն ու ռեսուրսներն այս փուլում կարևոր նշանակություն ունեն և էականորեն կարող են ազդել արդյունքների վրա։

ՀՀԿ-ի ամբողջ քարոզարշավը հիմնված է քաղտեխնոլոգիական կեղծիքի վրա: Դա նմանվում է մատնոցֆռցնոցիի:

Ուրեմն, բոլոր ոլորտներում ձախողումներ արձանագրած ուժը հինգ տարի մտածել է, թե ինչ «ուժեղացած և արդիականացած» թիմով պետք է մասնակցի ընտրություններին:

Վահե Բուլանիկյան. «Կատարել եմ ընտրությունը և մեր թիմին մաղթում եմ հաղթանակ»։

Մարդիկ պետք է գիտակցեն՝ ժամանակն է ազատվել վախից ու կարիքից և միասնաբար հասնել հաղթանակի:

Ռեգիով կամ «ուդառնիկով» հնարավոր չէ կեղծել իրականությունը: Մանավանդ որ բոլորը գիտեն, որ իշխանական քեֆերի ամենահիթայինը «Պատրոն-դաշս կապել եմ» երգն է:

Արամ Նավասարդյանն իրեն շատ ավելի վատ է պահում և շատ ավելի էժանագին բաներ անում, քան հանրությանը հայտնի մյուս «խուրդված» սոցիոլոգները:

Եղած իշխանությունն ու նրա արբանյակներն և սպասավորներնը հավասարապես հեղինակել ու վերաբաժանել են «քաղաքական» շուկան։

Ռեգին՝ հանուն իշխանության, կամ «Մի գդալ Սեր»ժ։

Անհաջող, կոմսոմոլական մակարդակի դրոշածածանումային միջոցառում էր, որտեղ պարզորոշ երևաց ՀՀԿ-ի կարգախոսի սնանկությունը:

Ներողություն խնդրելու համար համարձակություն, կրթվածություն, ինքնավստահություն, նամուս ու թասիբ է պետք։ Մի խոսքով` դաստիարակություն է հարկավոր ունենալ։

Հասարակությունը նախընտրական շրջանում բաժանվում է 5 հիմնական խմբի՝ ընդդիմադիրներ, իշխանամետներ, պետականամետներ, անտարբեր-ստրկամիտ՝ «գերխելացիներ» և պարզապես անտարբերներ:

Քանի դեռ Հայաստանում չի եղել որևէ դեպք, երբ մի մեծ կամ փոքր պաշտոնյա համարձակություն և արժանապատվություն ունենա, հրաժարական տալու ոչ թե պարտադրաբար, այլ ...

9 տարի ոչ մեկի արտահայտած տեսակետն ու գնահատականը հաշվի չի առել, բայց հիմա հանկարծ «փափկել» է ու որոշել է «շարժվել» ընդդիմության «ասածով»:

Օհանյանի դեմ «մուտիլովկաներին» պետք է վերջ տալ ու Կարապետյանի հայտարարության մասով երկու սուբյեկտից բացատրություն ստանալ:

Երկրից գնում են, որովհետև համատարած անտերության ու գռփոցիի մեջ կամ պետք է փչանան ու դառնան կերակրատաշտի պնակալեզներից մեկը, կամ հարմարվեն անընդհատ խաբվելու, ստորացվելու, նվաստացվելու պայմաններին։