Փաշինյանը դրանք «օկուպացված տարածքներ» էր համարում, վստահ էր, որ այդ տարածքների տերը Ադրբեջանն է, և անկեղծորեն զարմանում էր, որ «մերը թողած»` աչք ենք տնկել «ուրիշի» ունեցածին։

Հեղափոխությունից չօգտված աբիժնիկները և «Սասնա ծռերը» գրեթե ուղիղ տեքստով չեն ասում, բայց փաստացի մեղադրում են Փաշինյանին «գործ սարքելու» մեջ:

10 զոհերը Տեր-Պետրոսյանին առավելագույնը կարող էին իշխանության բերել, իսկ նվազագույնը՝ մշտական շահարկման ու քաղաքական առևտրի առարկա դառնալ:

Հենց որ նոր իշխանություններ լինեն, Մնացականյանն ու էլի մի քանիսը, ամենայն հավանականությամբ, կհայտարարեն, որ իրենք միշտ էլ վատ կարծիքի են եղել Փաշինյանի մասին:

Փաշինյանի միակ զենքը եղել և մնում է ատելությունը։ Իսկ ատելությամբ հեռու չես գնա։

Փաշինյանն ամենածանր գործի վրա է. ապահովում է «թավշյա հեղափոխության» տեսարանային մասն ու անվերջանալի ֆեյսբուքյան «լայվերը»։

Փաշինյանը շատ լավ հասկանում է, որ Վանեցյանին թիրախավորելով՝ իրականում թիրախավորել են իրեն։

1997թ. Տեր-Պետրոսյանն էլ հարցը կտրուկ էր դնում`պատերա՞զմ, թե՞ խաղաղություն։ Մնում է`Փաշինյանը կրկնի ադրբեջանցիների և սրանց տեսակետները:

Փաշինյանը քաղաքական առումով տեղավորվում է Ուկրաինայի պարտված նախագահ Պորոշենկոյի տիրույթում։

Հեղափոխականներն իշխանության գալուց հետո դառնում են ոխերիմ բարեկամներ։ Այսպիսին են հեղափոխական ժանրի կանոնները։ 

Հեղափոխությունը խժռում է իր զավակներին, իսկ զավակները խժռում են միմյանց։

Հանկարծ հիշել են անմեղության կանխավարկածը․ ավելի շուտ «սորոսական համերաշխության» ոլորտից է։

Այ այսպիսի ընտրովի անմեղության կանխավարկած։ 

Մի՛ եղեք Դավիթի պես։ Հարգե՛ք մարդկանց անմեղության կանխավարկածը, այդ թվում նաև՝ Դավիթի պարագայում։

Փաշինյանն արցախյան բանակցությունների թեմայով իր ու Սարգսյանի «կետերի» տարբերության մասին և՛ ճիշտ է ասում, և՛ սուտ:

Ախր, կոստյումը չի, որ պետք է գեղեցկացնի պաշտոնը։

Կարո՞ղ է օրենսդրությամբ ամրագրված խաղի կանոնները շարունակում են գործել, բայց Ռոբերտ Քոչարյանի վրա չեն տարածվում։

Թուխիկյանի «հուժկու» պահանջից հետո արդեն Փաշինյանն անձամբ «մեյդան» եկավ ու սկսեց կռիվ տալ ռուսական հեռուստաալիքների դեմ։