Կարծում է` հեշտ ու հանգիստ կո՞ւլ է տալու 37-ականների ոգով «բուդկի պես» սեփականաշնորհած արդարադատության այլանդակ դրսևորումները։

Նիկոլն իր անձնական վրեժն է լուծում 2008-ին չստացված սահմանադրական կարգի տապալման համար, իսկ Տեր-Պետրոսյանը Նիկոլի ձեռքերով իր հաշիվներն է մաքրում 1998-ի իշխանափոխության համար:

Խոստացել էին, որ խալի լվանալու առաջին գծում պատգամավորները կլինեն, բայց պատգամավորների իզն ու թոզը չէր երևում։

Նախագահի պաշտոնն զբաղեցնող Արմեն Սարգսյանի բացակայությունը նիկոլապետական «Նոր Հայաստանի» հանրային, պետական, քաղաքական, տնտեսական կյանքից  արդեն  սովորական մի բան է դարձել։

Վանոն այն մարդն էր, որ 5 տարի ղեկավարելով ՆԳ նախարարությունը, իրեն «առընթեր» զինված բանդա` պրոֆեսիոնալ քիլերների խումբ էր պահում անցանկալի անձանցից ազատվելու համար։

Ինքն ու Նիկոլը նույնն են։ Նրանք մարդկայնորեն ատում են միմյանց և զզվում իրարից։ Բայց հիմա նրանց միավորում է իշխանության կորստի վախը։

Հիմա ամբողջ իրավապահ համակարգին հրահանգված է հոտոտել Թովմասյանի անցյալը: Չի բացառվում, որ Թովմասյանի անցյալն ուսումնասիրվի մանկապարտեզային տարիքից:

Այնքան հիմնավորապես են խրվել հեղափոխական մառազմի մեջ, որ համառորեն չեն տեսնում ու չեն հասկանում` իրավական բեսպրեդելի այս մթնոլորտը վաղը իրենց դեմ է շուռ գալու։

ՍԴ-ն և դատական իշխանությունն ուզուրպացնելու` «բուդկի պես» սեփականաշնորհելու հարցը դուրս չի եկել Փաշինյանի և «կամպանիայի» օրակարգից։

Կարաբինան Արայիկից իրենը ստացել է, իսկ ահա Լիլիթը Նիկոլից չի ստացել։ Լիլիթի սիրտը Ստամբուլյան կոնվենցիայի վավերացում է ուզում։

Երբ Ջհանգիրյանը խոսում է սահմանադրական կարգ հաստատելուց, դա նույնն է, որ երիտթուրքերը խոսեին հայերի ցեղասպանություն թույլ չտալու մասին։

Ինչո՞ւ են այդքան սարսափած ՄԻԵԴ-ի և Վենետիկի հանձնաժողովի կարծիքից, և ինչո՞ւ, «վիզ դրած», փորձում են կանխել Հայաստանի գլխին կախված «ճակատագրական» այդ վտանգը։

Հայաստանում ներքաղաքական դաշտի բաժանումները նաև Բոլթոնի պլանով են անցնում։ Այդ պլանին «այո» ասողների ու «ոչ» ասողների միջև։

«Բնապահպանների» մեջ կան ինչպես «3–մանեթանոց» լացողներներ, այնպել էլ էլիտարներ։ Վերջիններս զզվում են «3–մանեթանոցներից»։

Նիկոլ Փաշինյանի և նրա «նշանակած» Երևանի քաղաքապետ Հայկ Մարությանի մոտ ամնեզիայի սրացում է։

Թովմասյանի պահվածքը ցույց տվեց, որ ՍԴ–ն չի ընկրկելու հիստերիկացած և օր օրի վարկանիշի կորստից ագրեսիվ դարձած մարդու հարձակումների առաջ։

Վարչապետ Փաշինյանին հիմա դուր չի գալիս, որ իջևանցիները փակում են փողոցը և հարձակվում ոստիկանների վրա։ Այստեղ են ասել՝ իյա՜, իրո՞ք։

Մինչեւ ո՞ւր կարող է իջնել «Նոր Հայաստանի դատախազությունը»` օրենքները բացահայտորեն ոտնահարելու գնով տիրոջը «ծառայելու» իր հաստատակամության մեջ։