Օրենքները և Սահմանադրությունը «թավշյա գեներալների» համար եղած-չեղած. իրենք են «առաջնային մանդատ ունեցող միակ մարմնի» ասողը։

Օսիպյանն էլ, ինչպես Վանեցյանը, խոսել է սպայի պատվի և արժանապատվության մասին:

Նիկոլն այժմ այնպիսի իշխանություն է ուզում ձևավորել, որ նրան Արցախի կամ ներքին բռնապետական ռեժիմի հաստատման հարցերում ներսից խանգարողներ չլինեն։

Վարչապետ Փաշինյանին նյարդայնացնում են «փողոցային» Նիկոլն ու անգրագետ պողոսները։

ԲԴԽ-ն էն գլխից են սեփականաշնորհել`«անբարեհույսներից» ազատվել և ստեղծել «խամաճիկների բարձրագույն խորհուրդ»։

Նիկոլ Փաշինյանն աննախադեպ ճնշումների է դիմում։ Կուլիսայինը չի երևում (այդ մասով պաշտոնաթող Վանեցյանը հաստատ ասելիք կունենա), բայց հրապարակայինը պարզապես «զռռում» է։

Մարտի 1-ը 10 տարուց ավելի 10 զոհերի դարդը լացող այս մարդկանց համար իրականում ոչ թե «համազգային սգո օր» է, այլ տոն։

Թեև ուղիղ խոսքն ավանակին են ասում, բայց Վանեցյանն ուղիղ խոսք է կիրառել։ Ավելի ուղիղ չի լինում։

Միրզոյանը բավական «դուխ» և հեռատեսություն չի ունեցել Նիկոլի մահապարտը չդառնալու և նրա հրահանգը չկատարելու համար։

Պուտինի այցից առաջ Քոչարյանի կալանքը չեղարկելը հնարավորություն կտա Փաշինյանին մասամբ ռեաբիլիտացվել և թուլացնել հայ–ռուսական հարաբերություններում առկա լարվածությունը։

Երբեմն Հայ ազգային կոնգրեսում գարնանային զեղչեր էին հայտարարվում, և «Մարտի 1»–ի թեմայով որևէ անուն չէր տրվում։

Նիկոլը Ալիևին բա՛ն է խոստացել, պատրաստ է «խոդ տալ» փողի և կոմունիկացիաների դիմաց հողեր հանձնելու Բոլթոնի պլանին, բայց վախենում է կորցնել իշխանությունը։

Տղա՛ ջան, հանգի՛ստ նստի տեղդ. վաղը պատասխա՛ն ես տալու կերածդ «շաղգամների» համար` եթե ոչ օրենքի, ապա պատմության առաջ։

Նիկոլ Փաշինյանն այժմ մնացել է անգրագետ պողոսների ու տնեցիների հույսին։ Չհաշված՝ ՀԱԿ–ը։

Նիկոլը զոհերի հարազատներին պետբյուջեի հաշվին ուզում է փող տալ՝ 30–ական միլիոն դրամի չափով։

ՍԴ որոշումը մեկնաբանում ու աջուձախ «պտտացնում» են` ոնց ուզում են։  

Ով քաղաքական շաբաշը տալիս էր ՀԱԿ-ին, նա էլ պատվիրում էր մարտի 1-ի հանրահավաքային մենյուն:

Նիկոլը հիմա ինքն իրեն տեսնում է հայելու մեջ ու խորապես զզվում տեսածից, բայց ստիպված է շարունակել նայելը։