1996-ի սեպտեմբերյան այս օրերին Հայաստանում սահմանադրական կարգ էր տապալվում: Կեղծում էին ընտրությունները:

Նախկին ոստիկանապետ Հայկ Հարությունյանի ինքնասպանության (կամ` սպանության) մասին լուրը ցավալիորեն հիշեցնում է 1998-ի հունվարին-փետրվարի սկզբներին գոյություն ունեցող իրավիճակը։

Դրսի ուժերին, որոնք մեր տարածաշրջանում աշխատում են Թուրքիայի միջոցով, նույնպես չի հետաքրքրում, թե ինչ գին է վճարելու հայ ժողովուրդը Նիկոլ Փաշինյանի «ծռության» ու հակառուսական վեկտոր որդեգրելու դիմաց։

Հայկ Հարությունյանը կյանքին հրաժեշտ տվեց՝ ինչը ձեռնտու էր Փաշինյանին, քանզի եթե նա ցանկալի ցուցմունք չէր տալիս, ապա ավելի լավ է մահանար։

Այս արյունը ևս Նիկոլի վրա է մնալու, և նա, ի վերջո, «Մարտի 1»–ի գործով կանգնելու է դատարանի առաջ։

Եթե բանը բանից անցնի, Վանեցյանն էլ կհայտնվի իրավապահների տեսադաշտում` կդատվի հանցագործության մասին «իմանալ-չհայտնելու» հոդվածով։

Որքան շուտ խոսի Վանեցյանը և փակագծեր բացի, այնքան լավ իր և այնքան վատ Նիկոլի համար։

Հայաստանի ու Արցախի թշնամիներն ակնհայտորեն դասեր են քաղել 1998–ին իրենց կրած պարտությունից ու հասկացել, որ պետք է հրաժարվել Տեր–Պետրոսյանի ոճից ու քիրվայականության գիծն անցկացնել այլ ձևով։

Վերվարածին միայն վնգստացող դատավորներ են պետք, որ հեռախոսային արդարադատություն իրականացնեն։

Խնդիրը վաղուց դուրս է եկել անպարագիծ հավակնություններ ունեցող պուճուր մարդու անձնական բարդույթների, վախերի, խմբակային նեղ շահերի տիրույթից և սահուն կերպով մտել գերտերությունների աշխարհաքաղաքական շահերի դաշտ։

Նիկոլի թերթը՝ «Հայկական ժամանակը», բացահայտորեն գրել է, թե ինչու է Օսիպյանից դժգոհ մնացել Փաշինյանը։

Փաշինյանը սխալվեց, բայց հիմա ոչ թե սխալն ուզում է ուղղել, այլ խորացնում է սխալի հետևանքները։

Եթե Վանեցյանը խոսի Փաշինյանի իրական կերպարի մասին, մասնավորապես՝ նրա ֆինանսական հակումների մասին, ապա «անգրագետ պողոսների» մոտ Նիկոլի բյուրեղյա մաքրության մասին հեքիաթից կմնա միայն երկնքից ընկնող խնձորը։

Սահմանադրությունը և օրենքները խախտվում են հանուն... Նիկոլի գերության։ Գերության մեջ է հայտնվել նաև պետությունը։

Նպատակը իրականում ընդդիմադիր լրատվամիջոցների անցանկալի հրապարակումները հերքելն է և վարչապետին «հանիրավի» մեղադրանքներից ապահովագրելը։

Զոհվածների հարազատները չե՞ն լսել այս ձայնագրությունը։ Եթե լսել են, չե՞ն հասկացել։

Նիկոլը պարզապես մուռ է հանում Մանվելից այն բանի համար, որ չի միացել 2008-ի իրենց հանցագործությանը:

Նիկոլ Փաշինյանի համար Երևանի կենտրոնում ոստիկանության դեմ կռիվ տված մարդը շատ ավելի կարևոր արժեք է ներկայացնում, քան շփման գծում թշնամու դեմ կռիվ տվածը։