«Մի քիչ ժողովրդի մեջ էլ կա այդ օտարի հովանու տակ ապրելու զգացումը, շատերի մոտ կա։ Սովետական դրոշմն այնքան ուժեղ և ծանր է եղել, որ դրանից ազատումը մինչև այսօր ամբողջապես իրականացված չէ»։

«Այսօրվա մեր պետությունը ո՛չ ազատ է, ո՛չ էլ տոտալիտար։ Ես այն ավելի շատ կբնութագրեի որպես աղվեսների պետություն»։

«Ընդդիմության գործողություններում վճռական ոչինչ չկա։ Նրանք սպասում են հերթական ընտրություններին»։

«Ճգնաժամն օգնեց բացահայտել իրականացվող քաղաքականության սնանկությունը»:

«...տվյալ դեպքում մարդիկ ընդվզեցին, որովհետև չհարմարվեցին կամ չընդունեցին իրավիճակը»։

«Այս տարի ես Հայաստանում չեմ հանգստանալու։ Ցավոք սրտի, մեկնելու եմ Անթալիա...»

«Որպես Հայաստանի նախագահ՝ չպետք է գնա, որպես քաղաքացի՝ կարող է գնալ ֆուտբոլ նայել»։

«Մենք Կոնգրեսի հետ շատ հարցերում խորհրդակցում ենք՝ հաշվի առնելով նրան որպես ընդդիմադիր մարմին, բայց դա չի նշանակում, որ մենք ամեն ինչին կարող ենք այո ասել»։

«Հայանպաստ մոդելի համար հեծանիվ հորինել պետք չէ։ Մի բան շատ ակնհայտ է՝ խնդրի հայանպաստ կարգավորման լուծումն ու Մադրիդյան սկզբունքներն իրար հետ ոչ մի կերպ չեն առնչվում»

«Մեթյու Բրայզան, երևի պատրաստվելով իր՝ Բաքվում պաշտոնվարմանը՝ որպես ԱՄՆ դեսպան, միացել է ադրբեջանական հռետորաբանությանը...»

«Ցավոք սրտի, այսօր ֆինանսավորվում է հենց արաբաթուրքական ոճը, իսկ ազգայինի տարածումը հիմնականում մնում է նվիրյալների ուսերին»։

«Իմ կարծիքով, 2009թ. մենք կունենանք մոտ 18% տնտեսական անկում»։

«Պետք է լինի հեղափոխություն։ Ոչ թե այն ձևով, ինչպես պատկերցնում են մարդիկ, ասենք՝ 1917թ. սոցիալիստական հեղափոխությունը, այլ հեղափոխություն, որը կվերացնի ներկայիս համակարգը»։

«Մենք, կարող է պատահի, Ադրբեջանին զիջենք Նախիջևանը, բայց փոխարենը երբեք չենք զիջի Ղարաբաղը»։

Ղարաբաղյան հակամարտության կարգավորումն արդեն ապրում է իր կյանքով, և Ռուսաստանն ու ԱՄՆ-ն այստեղ էական դերակատարում չեն կարող ունենալ։ Այո՛, նախկինում ԵԱՀԿ Մինսկի համանախագահների համար կարևոր էր կազմակերպել երկխոսություն, կողմերին բերել բանակցային սեղանի շուրջ։ Այսօր փոխվել է հարաբերակցությունը։

«Հանձնելն արդեն պարտվողական մտածելակերպ է։ «Մեկ ազգ» կազմակերպությունների դաշինքն ընդհանրապես չի ընդունում ոչ մի զիջում, քանի որ դրանք մեր պատմական տարածքներն են»։

«Իհարկե, կան մարդիկ, այդ թվում և կառավարության ղեկավարը, ովքեր քաջատեղյակ են համաշխարհային և Հայաստանի տնտեսության միտումներին և շատ լավ պատկերացնում են, թե այս ընթացքում ինչ զարգացումներ եղան։ Սակայն ես ձեռնպահ կմնայի ասել, որ միայն միջազգային ճգնաժամն է Հայաստանի տնտեսական ձախողումների պատճառը»։

««Աղդամը մեր հայրենիքը չէ», կամ «ազատագրված տարածքները պետք է հանձնենք» ասողները 1988թ. չկային, նրանք չէին կարող լինել։ 1988թ. ամբողջ հայ ազգը, համայն հայությունը անվերապահ ոտքի կանգնեց՝ լուծելու մեկ խնդիր՝ միավորել Արցախը Հայաստանին»։