Մեր պահանջն արդար է, պայքարն՝ անկասելի։

ՄԻԱՍՆԱԿԱՆ Ո՛Չ ասենք Արցախը զիջելուն, Արցախի հայաթափմանը

Վարույթ ընդունելով վճռաբեկ դատարանը կարող է վերահաստատել այս կամ այն փաստը, բայց հակասահմանադրական հոդվածով գործը բեկանելը մեղմ ասած անհնար է:

Հայաստանը պետք է ձերբազատվի թշնամու կամակատարներից և փաստաբաններից:

Ադրբեջանը չի կանգնելու, գործելու այնքան, որքան որ դրա հնարավորությունն իրեն տրվում է:

Սա իշխանափոխության պարզ բանաձևն է։

Այս պայմաններում աշխատել ՀՀ–ի միակ դաշնակից ՌԴ–ի դեմ ու սպասարկել թուրքական օրակարգը, նշանակում է աշխատել Հայաստանի ու Արցախի դեմ։ Առնվազն անմեղսունակ պետք է լինել այս ամենը չհասկանալու համար։

Տանը խուզարկում են, պլան են գտնում, Ավանի թաղապետն արդարացնում է, թե մարդը պատերազմի մասնակից է։

Դեռ սպասում ենք արևմտյան հովերով մեր լեռներն անցնելիք «անգլիական նավերին»։

Նրանց, ովքեր Եռաբլուրում անիծում են իր քաղաքական ընդդիմախոսներին, ու հետո նիկոլի նախընտրական պաստառը կախում իրենց որդիների նկարի կողքին ու սրբապատկերի պես շոյում։

Ի՞նչն է խանգարում Արցախը հանձնելուն ու տիրանալուն․ Ռուսաստանի ներկայությունը։

Ըստ էության` Ամենադավաճանն ասում է` մենք պատրաստ ենք Ադրբեջանի հետ խաղաղության պայմանագրի։

Դավաճանը այն է, ով փոխեց իր ժողովրդի կենսական շահերը՝ հանուն անձնական շահի:

Դեռևս առկա ազգային ռեսուրսների անհապաղ միավորումը։

Արցախն օղակի մեջ է առնված, հազարավոր ընտանիքներ, ծերեր, մանկհասակ երեխաներ կրկին հայտնվել են ցեղասպանության վտանգի առջև։

Քոչարյանի առաջին հանդիպումը Պուտինի հետ ՌԴ նախագահ ընտրվելուց հետո տեղի է ունեցել 2000թ. մայիսին Մինսկում:

Ադրբեջանցիները Փառուխն օգտագործել են որպես անցման գոտի, իսկ ներխուժումից անմիջապես հետո շրջանցիկ ճանապարհներ են կառուցել։

Այսինքն, մենք պատրաստ ենք ցանկացած պայմանների, ցանկացած նվաստացման, պատրաստ ենք հրաժարվել Արցախից, պատրաստ ենք «Զանգեզուրյան միջանցքին», այն է՝ հանձնել Սյունիքը։