Հրանտ Տեր-Աբրահամյան. «Այսօրվա Հայաստանի և 20-րդ դարասկզբի Օսմանյան Կայսրության միջև համեմատություններն առաջին հայացքից բռնազբոսիկ են թվում, բայց իրականում տիպաբանական կամ, այսպես ասած, կառուցվածքային տեսանկյունից երկուսի միջև էական առնչություններ կան»:

Երվանդ Բոզոյան. «Մեր տարածաշրջանում 1918-20թթ. իրադարձությունները Ճիշտ հասկանալու համար նախ հակիրճ ներկայացնենք այդ ժամանակահատվածի պատմական քրոնիկոնը: Տվյալ հոդվածում ընդգրկված է 1919թ. մայիսից մինչև 1920թ. մայիսը»:

Արտակ Սարգսյան. «Ժառանգությունը մի բան է, որից չես խուսափի, և նրա գիտակցումով ու արժևորումով միայն կարող ես հյուսել ցանկալի ապագան»:

Հրանտ Տեր-Աբրահամյան. «Ի հավելումն նախորդ շաբաթվա հոդվածիս, ներկայացնեմ թեմային վերաբերող ևս մի քանի դրույթ, որոնք կարևոր են ազատական ազգայնականության նախագծի նրբերանգներն ընկալելու և այն ավելի որոշակիացնելու տեսանկյունից»:

Էդգար Առաքելյան. «Դատելով ամեն ինչից՝ ընթացիկ տարին հավակնում է Հայաստանի ողջ պատմության ամենադրամատիկ և վճռորոշ իրադարձությունների հանգրվանը դառնալ»:

Արտակ Սարգսյան. «ԱՊՀ-ԵՄ, ավելի ճիշտ՝ Ռուսաստան-ԵՄ հակամարտությունն ակնհայտորեն կարող է քաղաքակիրթ մրցակցությունից վերաճել նոր հակամարտության»:

Հրանտ Տեր-Աբրահամյան. «Ի հավելումն նախորդ շաբաթվա նյութիս, ինչպես և ակնակրկել էի վերջինիս ավարտին, ներկայացնեմ «ազատական ազգայնականության» մի շարք թեզիսային դրույթներ»:

Երվանդ Բոզոյան. «Հայ–թուրքական հարաբերություններն իրենց պատմական ենթատեքստն ունեն և մինչև այն չվերլուծվի՝ դժվար է հաջողություն ակնկալելը»

Հրանտ Տեր-Աբրահամյան. «Այն ուղղությունը, որը համադրում է ազգայինն ու ազատականը՝ դեռ իր հստակ անունը չունի Հայաստանում, բայց անպայման պետք է ունենա, եթե Հայաստանի անկախությունը իրականություն է, այլ ոչ թե ֆիկցիա»։

Արտակ Սարգսյան. «Եթե պետությունները պետք է հաստատեն դիվանագիտական հարաբերություններ և բացեն սահմանը, ապա պետք է փաստեն, որ այդ սահմանը դե յուրե գոյություն ունի»:

Երվանդ Բոզոյան. «Առաջին համաշխարհային պատերազմից առաջ պետք էր ոչ թե պասիվ կողմնորոշումներով ապրել, կամ էլ թուրքերի հետ սիրախաղեր անցկացնել, այլ պետք էր պատրաստել ժողովրդին համազգային ապստամբությանը: Այսինքն, պետք էր գնալ այն ճանապարհով, որով գնացին բոլոր բալկանյան ժողովուրդները»:

Վարդան Օսականյան. Այսօր, իմ համոզմամբ, Թուրքիայի նկատմամբ վարվող քաղաքականության հիմնական բացթողումը այս բանակցությունների հրապարակայնացումն է և՛ գործընթացի և՛ քննարկվող հիմնական դրույթների բովանդակության առումներով:

Հրանտ Տեր-Աբրահամյան. «Ազատականությունն ու ազգայնականությունը վերջապես պետք է իրար ձեռք մեկնեն, քանի որ Հայաստանի պայմաններում մեկն անլիարժեք է առանց մյուսի»։

Արմեն Այվազյան. «Առկա տեղեկատվությունը թույլ է տալիս եզրակացնել, որ ՀՀ բարձրագույն քաղաքական իշխանությունը պատրաստվում է ճանաչել Թուրքիայի ներկա սահմանները, հրաժարվելով ցեղասպանության միջոցով հայ ժողովրդին հասցված աղետալի վնասի դիմաց տարածքային, քաղաքական, իրավական, մշակութային, բարոյական և այլ փոխհատուցումներից»։

Մարինե Պետրոսյան. «Եթե գործողության պատրաստ մարդիկ վերջնականորեն քչություն անեն, եթե 2008-ի շարժումը պարտվի, դա էն տեսակ հարված կլինի հայաստանցու հոգեբանությանը, որ դրանից հետո ոչ մի լուսավորական շարժումով վերքը չես բուժի»:

Վախթանգ Մարգարյան. «Այնպիսի տպավորություն է ստեղծվում, որ մեկը մյուսին հաջորդող իրադարձությունների և Հայաստանի ապագային ուղղակիորեն առնչվող գործընթացների պայմաններում, մենք նոր միայն փորձում ենք ճշտել Հայաստանի դիվանագիտության պատասխանատուների գործառույթները»։

«Անզիջող հարևանի հետ սահմանը բացելու պատրաստակամությունը զիջում է: Իրենց նախնիների գործած ցեղասպանության մերժումը հովանավորող կառավարությանը համագործակցության ձեռք մեկնելը փոխզիջում է՝ լուրջ, մեծ, անվտանգության տեսանկյունից հնարավոր հետևանքներ ունեցող փոխզիջում»:

Երվանդ Բոզոյան. «Հայ պահպանողականների, հեղափոխականների ու Հայոց ցեղասպանությանն առնչվող որոշ հարցեր իրենց պարզաբանումներն են պահանջում...»։