Հրանտ Տեր–Աբրահամյան. «…երբ առավոտ շուտ՝ դեռ սուրճը չխմած, քնաթաթախ, ճպռոտ աչուկներով հայաստանցին շտապում է իր համակարգչի մոտ՝ իմանալու օրվա նորությունները, պարզում է, որ մինչ ինքը խաղաղ սավառնում էր Մորփեոսի աշխարհում, իր երկրի ջոջերը գիշերը մի հերթական դարակազմիկ փաստաթուղթ են ստորագրել այլ երկրների ջոջերի հետ»։

Անդրիաս Ղուկասյան. «Հայաստանի Հանրապետության ժողովրդի անօտարելի իրավունքն է` պահանջել Ազգային Ժողովից իրականացնել Հայաստանի Հանրապետության պետական քաղաքականությունը` Հայաստանի Անկախության մասին հռչակագրի ներածության և տեքստի մեջ շարադրված սկզբունքներին համապատասխան:»:

Անդրիաս Ղուկասյան. «Հայաստանի Հանրապետության` հայ ժողովրդի ազատ ինքնորոշման իրավունքի սահմանափակման վրա հիմնված և պատմական արդարության վերահաստատումը հետաձգող պետական քաղաքականության հետագա շարունակումը կնշանակի, որ Հայաստանում իշխանության մարմինները գիտակցաբար և հետևողականորեն գնում են դեպի հայ ժողովրդին և հատկապես ժողովրդի` Հայաստանից դուրս գոյություն ունեցող հատվածին սեփական պետությունից լիակատար և վերջնականապես օտարելուն տանող վտանգավոր ճանապարհով: »

Վարդան Օսկանյան. «Անընդունելի է բարձրաստիճան պաշտոնյաների այս աստիճան անտարբեր և պարզունակ մոտեցումը մեր ժողովրդի համար այսքան կարևոր հարցում:Բացարձակ անհեթեթ է ասել, թե այն ինչ կարդում ենք, այն չէ, ինչ ի վերջո ստանալու ենք»:

Լյուդվիգ Խաչատրյան. «Կարծես թե մնում է խոսողներին դասակարգել ոչ թե ըստ կողմ և դեմի, այլ ըստ անձերի ու մոտիվացիայի: Այսպես ասած, ո՞վ էր Պանիկովսկին հեղափոխությունից առաջ և ո՞վ է հիմա»:

«Հարկ է, որ Հայաստանն ու նրա ժողովուրդը երկար պատմության մեջ առաջին անգամ հրատապ կարգով իրենց նախագահության, օրենսդիր մարմնի, հետևաբար` դատական իշխանության համար ճշմարտացի ընտրություններ կենսակոչեն»:

«Այն, ինչ Հայաստանն է ակնկալում ստանալ Թուրքիայից՝ սահմանի բացումը, տեսանելի և շոշափելի ֆիզիկական իրողություն է, որը Հայաստանը դեռ չի ստացել: Մինչդեռ Թուրքիայի ակնկալիքը Հայաստանից ընդամենը խոսք է, որը նա արդեն ստացել է, ընդ որում՝ գրավոր»:

Հրանտ Տեր-Աբրահամյան. «Հայ-թուրքական գիշերային դիվանագիտության կողմից հղացած վերջին պտուղը հերթական անգամ ի հայտ բերեց այն իրողությունը, որ մենք ապրում ենք նոր՝ հեղափոխական իրավիճակում»:

Վիկտոր Կլյուև. Վաղ առավոտյան` աշխատանքի գնալուց առաջ, ծնողները մորեխիկին բերեցին մարգագետին ու ասացին. «Կխաղաս այստեղ` մինչ վերադառնանք»:

Հրանտ Տեր-Աբրահամյան. «Եթե հետադարձ հայացքով դիտենք Սերժ Սարգսյանի «նախագահության» անցած համարյա մեկ ու կես տարին…»

Հրանտ Տեր-Աբրահամյան. ««7 օր»-ում տպված հարցազրույցը Գևորգ Ալթունյանի և Արտակ Ալեքսանյանի հետ իմ համար չափազանց ուշագրավ էր: Անձերը տվյալ դեպքում էական չեն: Խնդիրն այն երևույթն է, որի խորհդանիշը բախտի բերմամբ (ավելի շուտ՝ չբերմամբ) նրանք դարձան»:

Հրանտ Մելիք-Շահնազարյան. «...Միացյալ Նահանգներն այսուհետև առավել մեծ լրջություն են հաղորդելու մեր տարածաշրջանի ինչպես քաղաքական գործընթացներին, այնպես էլ ադրբեջանա-արցախյան հակամարտության կարգավորման գործընթացին»:

Սեմյոն Ալտով «Ամառվա տապից լեզուն դուրս գցած մարմնեղ գետաձին լճակը տեսնելուն պես ուրախությունից տրճինկ տվեց ու «հիշաչար» արևի շարունակական հալածանքներից վերջապես ազատագրվածի պես չլմփաց ջրի մեջ...»

Հրանտ Տեր–Աբրահամյան.«Եթե քոչարյանիզմը ինքնուրույն երևույթ էր, ապա այսօրվա համակարգն, ըստ էության, անուն չունի. այն կարելի է բնորոշել միայն որպես ածանցյալ երևույթ՝ հետքոչարյանիզմ»:

Վարդան Օնանյան «Անկեղծորեն ուրախանում եմ, երբ տարբեր մարդկանցից լսում եմ հերթական Համահայկական խաղերի մասին»: /ՀՀ նախագահ Սերժ Սարգսյանի խոսքից. 2009թ., մայիսի 13/

Արտակ Սարգսյան. «Խաղաղություն և ճանապարհներ ռազմավարական նշանակության տարածքներ հանձնելով չենք վաստակի. միայն հաջողություններ ամրագրելով և զարգացնելով է հնարավոր պարտադրել բարեկեցիկ և անվտանգ ապագա Հայաստանի և Ղարաբաղի համար»:

Արթուր Ազարյան. «Չէ՜, ինչ ուզում եք՝ ասեք, մեկ է, մերն ուրիշ է: Փորձեք ուզած հայի մտորման նյութ տալ, ու նա այնպիսի բաներ ձեզ կհրամցնի՝ կմնաք ապշած»:

Արամ Ենոքյան. «1991թ. սեպտեմբերի 2-ին ԼՂ իշխանությունը Արցախը հռչակեց անկախ պետություն: Իսկ դեկտեմբերի 10-ին, արցախահայությունը միջազգայնորեն ընդունված ամենաազդեցիկ իրավանորմով՝ հանրաքվեով, վերջնականապես «կնքեց» այդ որոշումը՝ այդպիսով օրինականորեն ամրագրելով սեփական երկրի ինքնությունը»: