Հովհաննես Նիկողոսյան. «Հայ-թուրքական հարաբերությունների շուրջ այս ամբողջ աղմուկի ֆոնին ի հայտ են գալիս այնպիսի խմբեր և անհատներ, ովքեր անում են ամեն հնարավորը և անհնարը` երեւալու «ավելի լավը եւ քնքուշը», քան բոլոր մնացածները, և բոլորին ի ցույց դնել իրենց հանդուրժողականության ֆանտաստիկ մակարդակը»։

Ստեփան Սաֆարյան. «Խաղացողներն էլ, գլխավոր մրացավարն էլ, հանդիսատեսն էլ միջազգային հանրությունն է: Նա է ասելու, թե ո՞վ, ու՞մ և ե՞րբ գոլ խփի, և այս ամենում Հայաստանի ու Թուրքիայի իշխանություններն ուղղակի տիկնիկներ են»։

Րաֆֆի Հովհաննիսյան. «Հայաստանի նախագահն ու արտգործնախարարը գրչի մի հարվածով հատեցին վտանգի և արժանապատվության գիծն ու հոկտեմբերի 10-ին Ցյուրիխում հրաժարվեցին հինավուրց երկրի և նրա բնիկ ժառանգների հիմնարար իրավունքների, անվտանգության ու ամբողջականության տեւական պահպանման ազգային որոնումից»։

Արմինե Գրիգորյան. «Ի դեպ, այս երկու ուժերից մեկի ազգային-արտաքին քաղաքական կուրսը մյուսի ազգային-արտաքին քաղաքական կուրսի հայելային արտացոլումն է միայն»։

Անդրիաս Ղուկասյան.« «Հայկական հարցի» լուծման ռուս-թուրքական քաղաքական որոշման իրականացման մեխանիզմը մեկնարկել է, և քիչ հավանական է, որ այն կընդհատվի Հայաստանի իշխանությունների կողմից»:

Հրանտ Տեր–Աբրահամյան. «Դ. Մեդվեդևի «Առա՛ջ, Ռուսաստա՛ն» հոդվածը, որը ներկայացրեցի նախորդ անգամ, կարելի է դիտարկել ոչ միայն ներռուսական, այլև համաշխարհային համատեքստում, ինչը կարող է ավելի պարզ դարձնել դրա նշանակությունը և հետագայում օգնել՝ դա կապելու ներհայկական ներկայիս զարգացումների հետ»:

Արտակ Սարգսյան. «… հայերս արդեն երրորդ-չորրորդ անգամն է, որ պարտվում ենք, ընդ որում մեկը թուրքական զենքի պարտադրանքով, երկրորդը՝ թուրք-բոլշևիկյան պարտադրանքով, և, երրորդը, ցավալիորեն, կամովին, այն էլ սեփական նախաձեռնությամբ»

Սուրեն Մովսիսյան. «ԱԳՆ-ում պատրաստված դիվանագետների բացակայության մասին է խոսում նաև հայ-թուրքական երկու արձանագրությունների առկայությունը»:

Արման Մուսինյան. «Տևական ժամանակ ես խուսափում էի արձագանքել իմ լավ բարեկամ Անդրանիկ Թևանյանի հոդվածներին ու դրանցում արտահայտված մտքերին` կապված հայ-թուրքական հարաբերություններում Հայ ազգային կոնգրեսի և ներկա բանդիտական ռեժիմի դիրքորոշումների նույնականության հետ»:

Հրանտ Տեր–Աբրահամյան. «Այս տարվա սեպտեմբերի 10-ին Ռուսաստանի նախագահ Դ. Մեդվեդևը մի հոդված է տեղադրել kremlin.ru կայքում (http://kremlin.ru/news/5413), որը ռուսական և արևմտյան վերլուծաբաններից շատերը որակել են որպես «նոր պերեստրոյկայի» հռչակագիր»:

Արթուր Ազարյան. «Այդ անհիշելի ժամանակներում էր, որ Նա ասաց. «Արդարը թող քար նետի…»: Այդ օրվանից էլ Հայաստանը դարձավ քարաստան…»։

Րաֆֆի Հովհաննիսյան. «Ցավոք, հայերի նկատմամբ անթաքույց ատելությունը Թուրքիայում ամենուր է՝ պաշտոնական և կիսապաշտոնական լրատվամիջոցներում, պետական դպրոցական համակարգում, դրսևորվում է պետության արտոնած խտրականության մեջ և պետական կառույցներում ու դրանցից դուրս»։

Ասպետ Հարմանտայեան. «Զայրացած ու հիասթափուած է ամբողջ սփիւռքը: Զայրացած է այն հայը՝ որու մօտ առաջնային է ազգային շահը ու պահանջատէր է Թուրքիոյ նկատմամբ:»։

Հրանտ Տեր–Աբրահամյան. «Բացատրե՛ք խնդրեմ՝ ի՞նչ հիմքի վրա մեկը կարող է Սերժ Սարգսյանից պահանջել արդար ընտրություններ, եթե համարում է, որ «զանգվածները», «մեծամասնությունը» անքաղաքակիրթ և անմակարդակ են: Չէ՞ որ սա լավագույն հիմնավորումն է անարդար ընտրությունների համար»։

Վարդան Օսկանյան. «Այս արձանագրությունները կարդալով՝ գալիս ես հետևյալ եզրակացության. որ այս փաստաթուղթը կամ գրվել է ինչ-որ տեղ, ինչ-որ մեկի կողմից, հավանաբար թուրքերի մասնակցությամբ, և պարտադրվել հայկական կողմին...»

Մարչելո Արջինի. «...Հաղորդաշարի ավարտից հետո բոլոր գազաններն անասելի հուզվել էին: Նրանք նայում էին մեկմեկու, ներքուստ խոստովանելով՝ «Իսկապես, մեր բախտն իսկապես բերել է, որ մենք... ապրում ենք... գազանանոցում...»։

Հրանտ Տեր–Աբրահամյան. «…բերեմ երկու ծայրահեղ օրինակ: Կախված իրավիճակից կարելի է կողմ լինել նույնիսկ, ասենք, Սեւանի հանձնմանը թուրքերին, իսկ մի այլ իրավիճակում կարելի է կողմնակից լինել Բաքվի գրավմանը եւ թուրքերին Կասպից ծով լցնելու ծրագրին»:

Վահե Սարգսյան. «Նախ անդրադառնանք այն հարցին, թե ո՞րն է այն հայ-վրացական պատմական-իրավական փաստաթուղթը, որի վրա հենվելով՝ մեր նորօրյա սերնդի ներկայացուցիչներն այդպես ինտենսիվորեն «գծում են» ՀՀ-Վրաստան սահմանը»։