Ծովինար Նազարյան. «Անկախության 20 տարիների ընթացքում երբևէ այսպիսի հիասթափություն չի եղել հայաստանցիների եւ սփյուռքահայերի միջև, բայց նաև երբևէ իրատեսության այսպիսի բացառիկ դուռ չի բացվել»:

Լիլիթ Գալստյան. «Մեր ազգային կենսագրության մեջ կան անհատներ, որոնք իրենց պատմական առաքելությամբ ու դերակատարությամբ դուրս են ժամանակից»։

Տիգրան Խզմալյան. «Վերջին քսան տարվա արտաքին քաղաքական մակընթացությունների արդյունքում, մեր իշխանությունները ստեղծեցին Հայաստանում արևմտյան կապիտալիզմի ամենանողկալի և թերզարգացած թուրքական վարկածը...»:

Հրանտ Տեր-Աբրահամյան. «Առաջին սովետական այլախոհները 50-ականների երկրորդ և 60-ականների առաջին կեսին հիմնականում շարունակում էին կրողը մնալ սոցիալիստական գաղափարների»:

Թաթուլ Հակոբյան. «Անհասկանալի ու վտանգավոր է Հայաստանի իշխանությունների' Թուրքիայի «հետևից ընկնելու» այս մոլուցքը։ Որքան մոտ լինի հայ-թուրքական սահմանի ապաշրջափակումը, այնքան իրական է դառնալու Լեռնային Ղարաբաղում հողային զիջումների գնալու վտանգը»:

Հրանտ Տեր-Աբրահամյան. «Ցինիզմի բացիլը, որը դրված էր սովետական համակարգի հիմքում, չէր կարող ուշ թե շուտ չթունավորել ողջ հասարակությանը»:

Հարություն Առաքելյան. «Եվ այստեղ կախարդական օղակը փակվում է, քանի որ հայրենի կառավարությունը ինքն է օտարին ծառա, իսկ իր հետեւից եկող գալիք սերունդը՝ ստրուկի հոգեբանությամբ դաստիարակվածներ»։

Հարութ Սասունյան. «Սույն հոդվածի վերնագիրն ընտրված է Վալտեր Սկոտի «Մարմիոն» պոեմից, որը ճշգրտորեն նկարագրում է խաբեությունների այն թակարդը, որը թուրք ղեկավարները լարել են Հայաստանի հետ հարաբերությունների կարգավորման ձգտման կեղծ տպավորություն ստեղծելու նպատակով»:

Արմինե Ղազարյան. «Սփռված քաոսի մեջ «արմատանում» են հիմարությունը, անսկզբունքայնությունը, «ստրկամտությունը». կաշառակերությանն ու անարդարությանը աճող սերունդը ծանոթանում է դեռեւս դպրոցից...»:

Լևոն Բարսեղյան. «Գուցե իսկապե՞ս պարապ են այստեղ, և պատճառն ամենևին դիտավորությունը չէ՞: Մյուս հնարավոր պատճառը' հիմարությունը, պարզապես վայել չէ ռեժիմին, անգամ այս անտաշ, թերքուն ու կոմսոմոլ ռեժիմին»։

Լևոն Բարսեղյան. «Գուցե իսկապե՞ս պարապ են այստեղ, և պատճառն ամենևին դիտավորությունը չէ՞: Մյուս հնարավոր պատճառը' հիմարությունը, պարզապես վայել չէ ռեժիմին, անգամ այս անտաշ, թերքուն ու կոմսոմոլ ռեժիմին»։

Հրանտ Տեր-Աբրահամյան. «Հետսովետական մարդու աշխարհայացքի հիմքը ցինիզմն է...»

Վահան Դիլանյան. «Մինսկի Խմբի մշտական անդամներ են հանդիսանում Բելառուսը, Գերմանիան, Իտալիան, Ֆինլանդիան, Թուրքիան, Հայաստանը, Ադրբեջանը և ԵԱՀԿ Եռանախագահությունը: Սակայն, Մինսկի Խումբը, որպես այդպիսին, իրավասու չէ՝ միջամտելու ղարաբաղյան հակամարտության կարգավորմանը»:

Յոսի Սարիդ. «Ես լցված էի զզվանքով, ու իմ հոգին ուզում էր բերանիցս դուրս գալ: Ինձ զանգահարած անձը նողկալի իսրայելցու օրինակ էր' ամոթալի մարդկանց շարքում առաջիններից, ով մերժում էր հայկական հոլոքոսթը»:

Հարութ Սասունյան. «Վերջին ամիսներին, երբ հայ-թուրքական արձանագրությունների շուրջ կրքոտ բանավեճեր էին ծավալվել, Սփյուռքի հայերը խորը հիասթափությամբ ու զայրույթով էին արտահայտվում հայության ազգային շահերին վնասող այս պայմանագրերի մասին»։

Կարեն Հ. Խանլարյան. «Ծիծաղաշարժ պարզունակությամբ, նույնիսկ մանկամիտ լավատեսությամբ էր քարոզվում սահմանի բացման հարցը, կարծես դա, իրոք, առանց նախապայմանների բացվելու է շուտով»:

Վարդան Ջալոյան. «Ազգային գործոնը, սակայն, անհնարին է անվերջ շահարկել: Իշխանություններին հարկավոր են նոր գաղափարներ քաղաքական ավտորիտարիզմն արդարացնելու համար»:

Արա Պապյան. «ՀՀ նախագահը պարտավոր է իր օրինակով մեզ բոլորիս ցույց տալ, որ հարգում է երկրի օրենքները: Ամերիկացիներն էլ պարտավոր են ցույց տալ, որ հարգում են օրենքներն ընդհանրապես և ոչ միայն ամերիկյանը»։