Արա Պապյան. «Տեղի ունեցավ այն, ինչ պիտի տեղի ունենար: Չնայած ամերիկահայ լոբբիստական կազմակերպու­թյունների և ընդհանրապես ամերիկահայերի բացառիկ լավ աշխատանքին, ԱՄՆ-ի Ներկայացուցիչների պալատը չանդրադարձավ Հայոց ցեղասպանության ճանաչման բանաձևին»։

Գեղամ Նազարյան. «Նախընտրական խոստումներից անցել է երեք տարի, և նույնիսկ ամենամեծ ցանկության դեպքում դժվար է հավատալ, որ Սարգսյանը, այն էլ ՀՀԿ-ի հետ, որտեղ բարձր պաշտոններ են զբաղեցնում գալուստսահակյանները, նոր ձեռնարկումներ կիրականացնի, կպայքարի կոռուպցիայի դեմ և ժողովրդավարական բարեփոխումներ կիրականացնի»։

Էդիկ Անդրեասյան. «Մեզանում քիչ չեն այն մարդիկ, որ մանկուց երազել են «Կրազի» շոֆեր դառնալ: Թվում է' մի մեծ երազանք էլ չի, բայց, ահա, որոշներին չի հաջողվել այն իրականացել, որովհետև, այո, ճակատագիրն իր գործն արել է, ու նրանք «Կրազի» շոֆեր չեն դարձել, այլ... որը վարչապետ, որը մինիստր, որը պատգամավոր, որը բուժեղբայր եւ այսպես շարունակ»։

Մարինե Պետրոսյան. «Մինչև ե՞րբ ա շարունակվելու «հայոց ազատականներն ընդդեմ հայոց ազգայնականների» էս թատրոնը, որում հայոց ազգայնականը, ոնց որ դիտմամբ, ներկայանում ա դեբիլի կերպարանքով, իսկ հայոց ազատականն էլ ինքնահաստատվում ա էդ դեբիլության ֆոնին: Վաղուց արդեն բոլորին ձանձրացրել ա էս թատրոնը, բայց ներկայացումը, մեկ ա, դուրս չի բերվում խաղացանկից»։

Վարդան Մխիթարյան. «Միայն մեր տիպի հետադիմական երկրներում է, որ ոմանց թվում է, թե իրենք պետք է հավերժ կառավարեն, իսկ երբեմն էլ ելույթներում անդրադառնան ընդդիմությանը եւ նրան որակումներ տան»։

Հարութ Սասունյան. «Վերջերս Միացյալ Նահանգների դաշնային դատարաններում մի շարք դատական հայցեր ներկայացվեցին արևմտյան ապահովագրական ընկերությունների և բանկերի դեմ: Իսկ հուլիսին ամերիկահայ փաստաբանները դատական գործ հարուցեցին Թուրքիայի Հանրապետության ու նրա երկու խոշոր բանկերի դեմ»։

Վարդան Մխիթարյան. «Ամենատարօրինակն ու անհասկանալին այն է, որ Հայ Ազգային Կոնգրեսն էլ այս հարցում լռություն պահպանեց եւ Սարգսյանին անգամ չհորդորեց արտահերթ ընտրություններ անցկացնել: Եւ հենց այս իրավիճակներում է պարզ դառնում, որ Հայաստանն օդի եւ ջրի նման զգում է նոր եւ թարմ ուժի կարիքը, որը կկարողանա ազդել ընթացող գործընթացների վրա եւ նպաստել մեր երկրի առաջընթացին»։

Գեղամ Նազարյան. «Հիմա, երբ Ներսես Երիցյանը պաշտոնանկ է արվել, հույս կա, որ Սերժ Սարգսյանը վերջապես ընդունել է իր սխալը եւ հասկացել վարվող տնտեսական քաղաքականության էությունը: Իսկ ամիսներ առաջ միայն մեկ ՀՀԿ-ական հայտնվեց' Վարդան Այվազյանը, որը հանդգնեց պաշտպանել Գագիկ Ծառուկյանին»։

Արա Պապյան. «Այս օրերին աշխարհը խոսում է Wikileaks-ի մասին, քանզի Wikileaks-ն է խոսում աշխարհի մասին: Բազմաթիվ հաղորդագրությունների մեջ եղավ հետևյալը. Wikileaks-ի տեղեկատվական պահոցներից մեկում, դարակի վրա դրված է Քեմալ Աթաթուրքի լուսանկարը»։

Գեղամ Նազարյան . «Համառ լուրեր են պտտվում, թե հիմա հեռուստաընկերությունների հարցերով զբաղվում է Սերժ Սարգսյանի աշխատակազմի ղեկավարի տեղակալ, Սերժ Սարգսյանի փեսա Միքայել Մինասյանը' Միշիկը: Ընդ որում, վերջինս ամեն ինչ անում է, որ այս լուրերն ավելի մեծ տարածում ստանան, որպեսզի նույնիսկ Սյունիքի մարզի Նյուվադի գյուղում հասկանան, որ ինքն է որոշում, թե ով կարող է եթեր ունենալ, իսկ ով' ոչ»։

Լեոնիդ Հայրապետյան.«Կարծես թե Արցախում տարած հաղթանակից հետո պիտի արթնանայինք դարավոր քնից, ուշքի գայինք, սակայն եկան լևոնները և նրանց նմանները, ու նորից հայի սրտի մեջ վախ ներշնչեցին»։

Վարդան Մխիթարյան. «Արցախյան պատերազմում տարած հաղթանակից հետո իշխանությունները հրաշալի հնարավորություն ունեին փոխելու դարերի ընթացքում ստորացված հայ ժողովրդի աշխարհընկալումը, մտածողությունը, բայց դրա փոխարեն սկսվեցին ներքին գզվռտոցները, հարստության բաժանումները, որը շարունակվում է մինչ օրս: Այնպես որ, մինչև Հայաստանում երկրի կառավարմանը չմասնակցեն առողջ, իսկապես երկրի ապագայով մտահոգ մարդիկ և ուժեր, այս հարցում որևէ տեղաշարժ չի լինի»։

Հարութ Սասունյան. «Անցյալ շաբաթ մի ցնցող իրադարձություն տեղի ունեցավ, երբ ԱՄՆ դաշնային վերաքննիչ դատարանն իրավական և քաղաքական խոշոր հաղթանակ շնորհեց ամերիկահայերին...»։

Գեղամ Նազարյան. «Ինչ վերաբերում է ընդդիմադիր դաշտին, ապա այստեղ եւս տեղաշարժներն անհրաժեշտ են եւ անխուսափելի: Եւ եթե այս տեղաշարժերի արդյունքում ձեւավորվի այնքան անհրաժեշտ նոր ուժը (չշփոթել նոր դեմքերի հետ), որը կկարողանա դասեր քաղելով անցյալից եւ զերծ մնալով կուռքերի ազդեցությունից նոր խոսք ասել քաղաքական դաշտում, ապա դրանից միայն կշահի Հայաստանը եւ հայ ժողովուրդը, որը վաղուց սպասում է արմատական բարեփոխումների»։

Կարեն Խանլարյան. «Ազատություններից և ժողովրդավարությունի՞ց է ծնվում սոցիալապես ապահով հասարակություն, թե՞ սոցիալապես ապահով հասարակության մեջ են ձեւավորվում ժողովրդավարական արժեքները: Վերջապես հնարավո՞ր է լուծել այս պարադոքսը»։

Վարդան Մխիթարյան. «Ինչպե՞ս կարող ենք համոզել չատագաղթել մի մարդու, ով հեռուստացույցով լսում է, թե ամեն պահի կարող է պատերազմ սկսվել, լսում է մեր դիվանագիտության տարած դատարկ հաղթանակների մասին: Լսում է նաև ընդդիմության առաջնորդներին, ովքեր ասում են, թե այս երկրում ոչ մի էական տեղաշարժ չի լինի, քանի դեռ չի լուծվել Ղարաբաղի խնդիրը, իսկ իմաստուն հայ մարդն էլ լավ է հասկանում, որ ԼՂ խնդիրը կարող է չլուծվել նաև առաջիկա հիսուն տարում»։

Արա Նռանյան. «Որոշ մասնագետներ նշում են, որ բռնությունից հրաժարումը և առանց ուժի կիրառման իշխանության փոփոխությունը հանդիսանում են դեմոկրատիայի հիմքերից մեկը: Հարց. նույնիսկ ոչ դեմոկրատական վարչակարգերի դեմ պայքարելի՞ս»։

Տիգրան Խզմալյան. «Համապատասխանո՞ւմ է արդյոք իրականությանը այն, որ փոխարտգործնախարար Սերգեյ Մանասարյանի ընտանիքի անդամները մշտական բնակություն են հաստատել Բուլղարիայում ու Եգիպտոսում, ԱԳՆ բաժնի պետ Եղիշե Սարգսյանի երկու դստրերն ապրում են Գերմանիայում, Մեծ Բրիտանիայում դեսպանատան աշխատող Վահրամ Աբաջյանի ընտանիքը մնաց Անգլիայում...»։