Հարութ Սասունյան. «Հակառակ ժողովրդի մեջ տարածված կարծիքին, խնդիրը պարզապես երկու հարուստ անձանց՝ Ջերարդ Գաֆեսճյանի և Հրայր Հովնանյանի միջև հակամարտություն չէր, ոչ էլ սոսկ տարաձայնություն ծրագրի չափի և ծավալի շուրջ»։

Վարդան Մխիթարյան. «Երբ ընդդիմադիր կոչված ուժի առաջնորդը իշխանափոխության անհրաժեշտության մասին խոսում է այնպես, ինչպես 70-ականների վերջին Լեոնիդ Իլյիչ Բրեժնևը՝ կոմունիզմի կառուցման մասին, ապա դա նշանակում է, որ այդ նույն ուժի ծրագրերը կտրուկ փոփոխության են ենթարկվել կամ էլ այդպիսին են եղել ի սկզբանե»։

Սարո Սարոյան. «Վերջին օրերին Վրաստանի խորհրդարանի օրակարգում է հայտնվել չերքեզների նկատմամբ Ռուսաստանի իրականացրած ցեղասպանության ճանաչման հարցը...»։

Գեղամ Նազարյան. «Վարչախումբը շարունակում է պատրաստվել հերթական վերարտադրությանը, իսկ Կոնգրեսն էլ իր գործողություններով նպաստում է այդ վերարտադրությանը»։

Վարդան Մխիթարյան. «Խորհրդարանական ընտրություններին մասնակցելու մեջ ոչ մի վատ բան չկա, կարելի է մասնակցել, բայց Կոնգրեսը, որն իր առջև ի սկզբանե խնդիր էր դրել կազմաքանդել ավազակապետությունը, պետք է հայտարարի, որ եթե խորհրդարանում չկարողանա մեծամասնություն կազմել, ապա, ինչպես Երևանի ավագանու ընտրությունների ժամանակ, այնպես էլ հիմա, հրաժարվելու է բոլոր մանդատներից»։

Էդիկ Անդրեասյան. «Հիմա` որպես վանաձորցին վանաձորցու եմ հարցնում` դու «մուծիկուլի» բառը լսած կա՞ս: Եթե խառնակչություն, խոսք տանել-բերել չէր արածդ, ինչո՞ւ այն ժամանակ չխփեցիր չոքերիդ ու մոխիր չլցրեցիր գլխիդ, որ Քոչարյանի պես «մարդասպանը» շարունակելու է ապրել քո կողքին»։

Արման Սահակյան. «Երկու տարի առաջ, երբ ՀԱԿ առաջնորդը նոր էր սկսում իր «երկխոսության» էպոպեան, ընտրազանգվածին չվանելու և այն չկորցնելու համար ամեն հանրահավաքի իր ելույթի մեծ մասը նվիրում էր արդեն նախկին նախագահ Ռ. Քոչարյանին ու ... անվերջ պահանջում նրա հրաժարականը»։

Գևորգ Լալայան. «Ներիշխանական գզվռտոցների առաջին զոհերը դարձան այն ժամանակվա մի շարք երևելի դեմքեր` ԱԺ պատգամավոր Վիտյա Այվազյանը, ՀԽՍՀ ՊԱԿ-ի նախկին ղեկավար Մարիուս Յուզբաշյանը, Երևանի քաղաքապետ Համբարձում Գալստյանը, Անդրերկաթուղու Երևանի վարչության պետ Համբարձում Ղանդիլյանը, ՊՆ փոխնախարար Վահրամ Խորխոռունին...»։

Հարութ Սասունյան. «Ոչ Նիկոլա Սարկոզին, ոչ էլ Բարաք Օբաման չկատարեցին հայ ընտրողներին տված իրենց խոստումները»:

Վարդան Մխիթարյան. «Այն, ինչ տեղի է ունենում այսօր Տեր–Պետրոսյանի ու Սարգսյանի միջև, որևէ կապ չունի հասարակություն-պետություն երկխոսության հետ: Դա նույնն է, թե Ստալինի ու բռնադատվածներից ոմանց հարազատների հետ «ժողովուրդների հոր» հանդիպումները համարվեր երկխոսություն:»

Գեղամ Նազարյան. «Ներկա իրավիճակում, երբ արդեն ավելի քան պարզ է, որ Կոնգրեսն իր առջեւ խնդիր չի դնում ազատվել, իրենց որակմամբ, ավազակապետությունից, այլ կարծես թե նպատակ ունի ներկայացված լինել խորհրդարանում, ակնհայտ է, որ վարչախմբի գործը` կեղծել ընտրությունների արդյունքները եւ դիմել տարատեսակ զեղծարարությունների, անհամեմատ ավելի հեշտ կլինի»։

Սասուն Հովհաննիսյան. «Զարմանալի պատահականությամբ Տեր-Պետրոսյանը «բազմաֆունկցիոնալ» քաղաքական գործիչ է եղել` լինելով ընդունված նախագահ, չընդունված նախագահ, ընդդիմության ընդունված ղեկավար և ընդդիմության չընդունված ղեկավար: Ստացվում է այնպես, որ նրա քաղաքական կարիերան ավարտվում է հենց այս վերջին կարգավիճակում»:

Վարդան Մխիթարյան. «Ի՞նչ ջրբաժանի մասին կարող էր խոսք լինել, երբ ՀԱԿ առաջնորդը երեք այնպիսի պահանջներ է ներկայացնում, որոնց կատարումը բխում է առաջին հերթին վարչախմբի շահերից»։

Սարո Սարոյան. «Հայաստանյան ներքաղաքական զարգացումները մտնում են այնպիսի մի փուլ, որտեղ կողմերից յուրաքանչյուրը լուծելու է ընտրությունների հարցում սեփական միանշանակ դիրքորոշման անխախտությունն իր հանրային զանգվածին ապացուցելու կամ գոհացնելու խնդիրը»:

Վարդան Մխիթարյան. «Ապրիլի 28-ին Լեւոն Տեր-Պետրոսյանը գնաց, հավասարվեց Սերժ Սարգսյանի նվագախմբի մյուս գործիքներին»։

Նաիրա Զոհրաբյան. «Ի տարբերություն որոշ քաղաքական ուժերի, «Բարգավաճ Հայաստանի» քաղաքական ռեսուրսը ժողովրդի վստահությունն է եւ վստահության ահա այդ՝ ամենակարեւոր քվեով ԲՀԿ-ն մասնակցելու է եկող խորհրդարանական ընտրություններին, մեկ անգամ եւս հիշեցնեմ՝ առանձին ցուցակով, ի հեճուկս տարբեր սցենարներ եւ միզանսցեններ շրջանառության մեջ դնողների։»

Գեղամ Նազարյան. «Կոնգրեսավարչախմբական քարոզչամեքենան այս իրավիճակում նաև կոպիտ սխալներ է թույլ տալիս: Մեկ պնդում են, թե անցել են այն ժամանակները, երբ վարչախումբը կարող էր ուժ գործադրել, պատժել, և որ արդեն տեղի է տվել հասարակության ճնշմանը, բայց երբ հարցնում ես՝ բա այդ դեպքում ինչո՞ւ չեք պահանջում Սերժ Սարգսյանի հրաժարականը, ասում են՝ իսկ դուք պատկերացնո՞ւմ եք, թե ի՞նչ կլինի, եթե ժողովրդին հանենք փողոց, ու կրկին ուժ կիրառվի, կամ էլ Սարգսյանը պարզապես հրաժարական չտա:»

Հարութ Սասունյան. «Չնայած նախագահ Օբամային ուղղված ամերիկահայերի համառ հորդորներին` խուսափել Ապրիլի 24-ի ամենամյա ուղերձում Հայոց ցեղասպանության փոխարեն «Մեծ եղեռն» բառեզրը օգտագործելուց, սակայն երեք տարի անընդմեջ նա շարունակում է այդպես վարվել»։