Մարինե Պետրոսյան. «Եթե մենք ուզում ենք, որ Հայաստանում սկսի աշխատել հանրային պայմանավորվածության սկզբունքը, ուրեմն պետք ա իրար հետ պայմանավորվենք ու հեղափոխություն անենք: Իմ ասած մենքի մեջ մտնում են բոլոր նրանք, ովքեր հասկանում են հանրային պայմանավորվածության կարևորությունը ու չեն ուզում ենթարկվել բռնության սկզբունքին»։

Գեղամ Նազարյան. «... մի ենթախումբ էլ կա, որոնք շարունակ մեր ժողովրդին համոզում են, որ ոչ Սերժ Սարգսյանից, ոչ Ռոբերտ Քոչարյանից, ոչ Լեւոն Տեր-Պետրոսյանից, ոչ Հենրիխ Մխիթարյանից, ոչ մեզանից յուրաքանչյուրից ոչինչ կախված չէ, եւ որ մենք նույնիսկ ցանկության դեպքում չենք կարող ոչինչ փոխել, քանի դեռ փոխելու տրամադրություն չունեն Ռուսաստանը, ԱՄՆ-ն կամ Ֆրանսիան»։

Գևորգ Լալայան. «Իսկ դուք չէիք հավատում. տեսա±ք, որ ոլորտի պատասխանատուները տղամարդու նման տեր կանգնեցին իրենց խոսքին, ապրիլի մեկից գազը դարձյալ կթանկանա: Այդպիսով' մենատիրոջ իր իրավունքից բխող ամենակարողությանը վայել «Գազպրոմը», ըստ էության, նորանոր պայմաններ է թելադրում հայաստանցի ծակգրպան սպառողին»։

Թաթուլ Հակոբյան. «Նախագահ Սարգսյանը իզուր է նեղացել թուրքերից և վիրավորանքն արտահայտելու համար օգտագործում է երկրի առաջնորդին անհարիր տերմինաբանություն: Ոչ միայն ժամանակի ընտրության պահն է սխալ ընտրվել, այլև ելույթի վայրը»։

Վարդան Մխիթարյան. «Հայաստանը փոքր երկիր է, և առանց սոցիոլոգների էլ պարզ է, թե որ ուժն ինչ վարկանիշ ունի, և որ քաղաքական գործչին քանի հոգի է վստահում»։

Էդիկ Անդրեասյան. «Չէի ցանկանա, որ ինչ-որ մեկը վատ բան մտածեր Երևանի նոր քաղաքապետի մասին: Բայց Մելլերի խոսքերը հանգիստ չեն տալիս' ի՞նչ թիվ է նա նշելու գալիք ապրիլի մեկից հետո իր նոր հարցազրույցում, եւ «Գազպրոմ»-ին անցած ի՞նչ նոր ենթակառուցվածքի անուն է բարձրաձայնելու»։

Գեղամ Նազարյան. «Ոչ այնքան տաղանդավոր մարդն էլ, որն առնվազն վերջին տասը տարին բնակվում է Հայաստանում, հասկանում է, որ վարչախումբը, այլ կերպ ասած՝ Սերժ Սարգսյանը և նրա մերձավոր շրջապատը, ամենայն լրջությամբ պատրաստվում են 2012թ. խորհրդարանական և 2013թ. նախագահական ընտրություններին»։

Վարդան Մխիթարյան. «Ղարաբաղը որպես շանտաժի գործիք են օգտագործում նաև վարչախմբի ներկայացուցիչները, որոնք ժողովրդին պարբերաբար վախեցնում են հնարավոր պատերազմով' նպաստելով արտագաղթի թափի ուժգնացմանը: Շանտաժն օգտագործվում է նաև ղարաբաղցիների նկատմամբ»

Դավիթ Գալստյան. «Շատերը կարծում են, որ ԲՀԿ առաջիկա համագումարում կլինեն արտառոց զարգացումներ: Մեր կանխատեսմամբ դա այդպես չի լինի: Մեկ ամիսը շատ կարճ ժամանակ է նման կտրուկ որոշումներ կայացնելու համար»։

Վարդան Մխիթարյան. «Ընդամենը կես ամսվա ընթացքում արտաքին ճակատում մի քանի անհաջողություն արձանագրեցինք, որը, մեղմ ասած, բոլորովին էլ լավ ցուցանիշ չէ: Իսկ թե ինչ էր անում Նալբանդյանը Հարավային Ամերիկայում, և ինչ շահեր ունի այնտեղ Հայաստանը, դժվար է ասել»։

Թաթուլ Հակոբյան. «Հայաստանում, սփյուռքում և հատկապես Արցախում շատերը քննադատեցին «հետաձգված հանրաքվեի» գաղափարը, ներկայացնելով բազմաթիվ խոհեմ և ոչ խոհեմ առարկություններ: Քննադատներից շատերը շտապեցին գրել, որ Լեռնային Ղարաբաղը 1991 և 2006 թվականներին արդեն անցկացրել է հանրաքվե և միահամուռ վճռել, որ Արցախը անկախ և ինքնիշխան պետություն է»։

Հարութ Սասունյան. «Սենատն ու Ամերիկայի հայկական համայնքը բավարար ժամանակ ունեն անհրաժեշտ բոլոր քայլերը ձեռնարկելու' իրենց երեսին Նախագահի հասցրած ապտակն աննկատ և անպատասխան չթողնելու համար: Երկու դեսպաններն էլ պետք է հետ ուղարկվեն ընթացիկ տարվա վերջին»։

Գեղամ Նազարյան. «Այսօր, ինչպես երբեք, զգացվում է առողջ ուժերի միավորման, ակտիվ գործունեության անհրաժեշտությունը: Իսկ որ մեր երկրին նոր շունչ է պետք, կարծում եմ, ապացուցելու կարիք չի զգացվում: Հասել ենք այն կետին, երբ այլեւս անթույլատրելի են ձախողումները ներքին եւ արտաքին ճակատում: Իսկ ձախողումներն արդեն չափից դուրս շատ են»։

Մարինե Պետրոսյան. «Հայկական պետությունը փտում ա, որովհետև իշխանության ղեկի մոտ հայտնվել են ոչ ադեկվատ մարդիկ ու իրանց շուրջը բարձրացրել են պարիսպ...Մարդիկ, որոնք կարող են նոր ճանապարհ սարքել, Հայաստանում քիչ են: Բայց պարսպի էն կողմում հավաքված խմբակը հաստատ ավելի փոքրաթիվ ա, անհամեմատ ավելի փոքրաթիվ»։

Վարդան Մխիթարյան. «2010թ. հայ ժողովուրդը, իսկ ավելի որոշակի՝ ՀՀ քաղաքացիները, մնացին իրենց անբաժան կոտրած տաշտակի առաջ նստած: Նրանք լսեցին տարատեսակ խոստումներ թե՛ Սերժ Սարգսյանից և նրա մերձավոր շրջապատից, թե՛ Լևոն Տեր-Պետրոսյանից և նրա մերձավոր շրջապատից: Ոմանք խոստումներ լսելուց հոգնեցին և լքեցին մեր հայրենիքը՝ համալրելով սփյուռքահայերի բանակը»։

Հարութ Սասունյան. «Կոնգրեսական Փելոսին «թե՛ մեծամասնություն, թե՛ հեղինակություն և թե՛ հնարավորություն» ուներ Հայոց ցեղասպանության բանաձևը քվեարկության դնելու համար, բայց այն տապալեց. այս մասին անցյալ շաբաթ հայտարարեց Ամերիկայի Հայ դատի հանձնախումբը»։

Արմենուհի Փալանդուզյան. «Անհատի պահվածքը և արտահայտած գաղափարներն էլ յուրօրինակ մի զգեստ են, որ ցուցադրում են նրա էությունն ու մտածելակերպը։ Ու եթե մեկ-մեկ մարդ ստիպված է լինում բավարարվել այն հագուստով, ինչ իր ունեցած եկամտի սահմաններում շուկան է առաջարկում, ապա պահվածքն ու գաղափարները իր էությունից են բխում ու առավել ճշգրիտ են ցույց տալիս նրա իրական կերպարը»։

Արա Պապյան. «Տեղի ունեցավ այն, ինչ պիտի տեղի ունենար: Չնայած ամերիկահայ լոբբիստական կազմակերպու­թյունների և ընդհանրապես ամերիկահայերի բացառիկ լավ աշխատանքին, ԱՄՆ-ի Ներկայացուցիչների պալատը չանդրադարձավ Հայոց ցեղասպանության ճանաչման բանաձևին»։