Այն բանից հետո, երբ ՀՀ ղեկավարությունը ճանաչել է Ղարաբաղն ադրբեջանական, որևէ պահանջ ՌԴ հասցեին՝ ջանքերի անբավարարության առիթով, կրկնակի անտեղի է թվում:

Ուժեղի իրավունքի շրջանակներում, երբ բացակայում է այս կամ այն բևեռը, որը կարող է կարգուկանոն հաստատել տարածաշրջանում, մնացած բոլորը, ինչպես շնագայլերը, վերցնում են ամենը։ 

Հայաստանը բանակցային սեղանի վրայից հանելու և բանակցային սեղանի շուրջ նստեցնելու խնդիր կա:

Ովքեր ուրանում են մեր Արցախ աշխարհը, շիրիմ չեն ունենալու, նզովված են լինելու, նզովված են լինելու ոչ միայն իրենք, այլ նաև իրենց շիրիմները և իրենց սերունդները։

Այն, ինչ այսօր արվում է Հայաստանի իշխանությունների կողմից, կարող է բերել պատերազմի։ Այն, ինչ անում է ՀՀ իշխանությունը, իրատեսական չէ և բերելու է Արցախի լուծարման։

Արցախի վիճակն օրհասական է: Դա ՀՀ-ին սպասվող իրավիճակի նախերգանքն է: Մեր երկրի անվտանգության ապահովման կարևորագույն նախապայմանն իշխանափոխությունն է:

Ով Արցախին դիտարկում է որպես խորթ զավակ, ինքն է խորթը և մերժվածը։ Բոլորիս գործն այդ մերժվածին պետությունից խորթացնելն է։

Արցախը ճանաչելով Ադրբեջանի մաս՝ Հայաստանը տալիս է Ադրբեջանին բոլոր իրավունքները և հնարավորությունները Արցախի նկատմամբ։ Ամեն ինչ զիջում ենք, բայց չենք ստանում ոչինչ։

ՌԴ-ն չի կարող ԼՂ-ի ինքնորոշմամբ հետաքրքրված լինել առավել, քան ՀՀ-ն։  Մենք չենք կարող հայաստանյան այսօրվա կառավարության փոխարեն պահանջել հայկական ազգային շահը ԼՂ-ում։

Փաշինյանի վարած քաղաքականությունը պետական հանցագործության դաշտում է գտնվում և հակասահմանադրական է՝ գործ ունենք իշխանությունը զավթած խունտայի հետ։

Երբ Բաքու-Ստեփանակերտ երկխոսությունը սկսվի, փաստաթուղթը ստորագրվելուց հետո, համարեք, որ արդեն Արցախը լուծարվել է Ադրբեջանի մեջ և հարցը փակված է։

ԵՄ դիտորդներին ՀՀ հրավիրելը սխալ քայլ էր․ երկու աշխարհակարգային ճամբարների մրցակցությունը հիմա մեր երկրում է, իսկ Ուկրաինայի օրինակը ցույց է տալիս, թե ինչ կարող է լինել։

Երբ հայկական ղեկավարությունը փորձում է հաճոյանալ թուրքական ղեկավարությանը, հսկայական սխալ է թույլ տալիս՝ վտանգելով Հայաստանի ազգային անվտանգությունը։

«Արցախը հանձնենք, որ ՀՀ-ն պահենք» մեծագույն խաբեությունը կիրառվում է այս իշխանության կողմից։ Դա մարդկանց զգոնությունը բթացնելու, ինքնակործան թմբիրի մեջ գցելու սուտ է։

Փաշինյանը շատ ավելի լավ պայմաններով մերժեց ՌԴ-ի առաջարկած հաշտության պայմանագիրը պատերազմից առաջ կամ սկզբում (մինչ Շուշիի գրավումը)։ Նա ԼՂ-ն հանձնելու ի՛ր պատճառներն ուներ։

ԼՂ-ը լինելու է առաջին քայլը, երկրորդը՝ Սյունիքը, երրորդը՝ ամբողջ Հայաստանը․ մենք հիմա ապրում ենք 1912-1914 թթ․ ժամանակահատվածում, որից հետո լինելու է նոր ցեղասպանություն։

Պատերազմ ու պարտություն բերող իշխանությունները հիմա բոլորին փորձում են վախեցնել պատերազմով՝ ներկայանալով որպես խաղաղության աղավնի․ այդ ապրանքն արդեն հնամաշ է:

Խաղաղության պայմանագրի արդյունում Հայաստանը պետք է ռազմաքաղաքական դաշինք կնքի Թուրքիայի և Ադրբեջանի հետ։ Միայն այդպիսի ՀՀ-ում Փաշինյանը քաղաքական ապագա ունի։