Նիկոլ Փաշինյանի և իր թիմակիցների կողմից սնուցվող հակառուսական ալիքն այս տարվա ընթացքում վերածվեց արդեն հակառուսական հիստերիայի և ճղճղոցների։

Փաշինյանի տատանումները քաղաքական գործչի դիրքորոշումը չէ, որի հետ կարելի է լուրջ բանակցել, հետևաբար, նրա վստահությունն ընկնում է և արդեն զրոյական է։

Նիկոլ Փաշինյանը պինգպոնգային դիվանագիտություն է վարում։ Մի կողմից ԱՄՆ-ն է հարվածում, մյուս կողմից՝ Ադրբեջանը։ Ինքը ծուղակի մեջ է ու ծուղակի մեջ է գցել Հայաստանը։

Փաշինյանը չի հասկանում՝ միջազգային խոշոր խաղացողների կողմից ընթանում է մեծ կռիվ, մեծ խաղ, որի ընթացքում կարող են պետություններ վերանալ, ցեղասպանություններ լինել։

Արևմուտքը ԼՂ-ն դիտարկում էր որպես խոչընդոտ Կովկասում իր բազան ստեղծելու համար։ Դա լուծելու համար պետք էր ազատվել ԼՂ-ից և բարդել պատասխանատվությունը ՌԴ-ի վրա։

ԱՄՆ-ի համար ցանկալի է բոլորին տրամադրել ՌԴ-ի դեմ։ Նրա ոչ մի խոսքի հավատալ չի կարելի։ ԱՄՆ-ին ամենաքիչն է հուզում ժողովուրդների շահերը։

Հանուն հակառուսական ու հակաիրանական իր ծրագրերի՝ ԱՄՆ-ն մանրադրամ է դարձնում ՀՀ-ն։ Շահող կողմ են դառնալու ԱՄՆ-ը, Թուրքիան, Ադրբեջանը։ Փաշինյանը համաձայնել է։

Ղարաբաղը պետք չէր Փաշինյանին․ Արևմուտքին ԼՂ-ում ռուս խաղաղապահներ պետք չեն, ինչպես ՀՀ անդամակցությունը՝ ՀԱՊԿ-ին կամ ռուսական ռազմաբազան՝ Գյումրիում։

Ուկրաինական ճանապարհով ՀՀ-ն անդունդ են տանում։ Հայ ժողովրդին հիմարացնելը շարունակելու են այնքան, քանի դեռ ՀՀ-ն չեն դարձրել հերթական հարվածային գործիքը ՌԴ-ի դեմ։

Փաշինյանն անոնս է անում նոր պատերազմն ու տարածքային մեր նոր կորուստները ու  նախապատրաստվում է նոր մեղավոր նշանակելուն․ այն կլինի ժողովուրդը։ 

Ռուսաստանը Լեռնային Ղարաբաղը չի «փոխանցել» Ադրբեջանին, Հայաստանի անվտանգության խորհրդի քարտուղար Արմեն Գրիգորյանի ասածը բացարձակ սուտ է։

Փաշինյանը ՀՀ-ն տանում է Ուկրաինայից է՛լ ավելի վատ տարբերակով, ինչը պետական հանցագործություն է։ Հայաստանին անհրաժեշտ է նոր իշխանություն, նոր որակի կառավարում։

Արևմտյան երկրները շարժվում են դեպի Հարավային Կովկաս՝ բացահայտ առճակատման հակառուսական օրակարգով։ Դա չի նպաստի Անդրկովկասում կայունությանը։

Փաշինյանին որպես ՀՀ ժողովրդի ներկայացուցիչ չեմ ընկալում: Նրա առջև դրված է որոշակի քաղաքական խնդիր, որը նա փորձում է լուծել հօգուտ իրենից վեր կանգնածների։

Արցախի հայաթափումից հետո եկել է երկրորդ՝ Հայաստանի հայաթափման փուլը, և այդ մասին անոնս են անում ամերիկյան պաշտոնյաները։ 

Իրանը որոշակի մտահոգություններ ունի ՀՀ-ի հետ կապված՝ հաշվի առնելով այն կուրսը, որը Փաշինյանը վարում է և նրա սերտ համագործակցությունը ԱՄՆ հատուկ ծառայությունների հետ։

ՀՀ ինքնիշխանության լղոզումը, ԱՄՆ–ի, ՆԱՏՕ-ի «թղթե հովանու» ներքո անցնելն արևմտյան մոդելին անհնար է ՌԴ-ի հետ միասնական պաշտպանական տարածքի պահպանմամբ։

Ուրիշներին մեղադրելու փոխարեն Փաշինյանը պետք է զբաղվեր սեփական երկրով և չկատարեր քաղաքական շրջադարձներ, որոնք կարող են աղետի հանգեցնել։