Բարեկարգումից ընդամենը 7 ամիս անց, անձրևից հետո այս վիճակն է։

Եթե ավելի նվազ էմոցիոնալ դատենք, ապա Ատալի հայտարարությունը Հայաստանը «կռվախնձոր» դարձնելու հերթական ցուցադրությունն է՝ պլացդարմ Արևմուտքի և Ռուսաստանի Դաշնության շահերի բախման համար։

Տավուշում էլ, մարդիկ խաղաղություն էին ուզում, բայց նաև հստակ հասկանում էին, որ զորքերի ետ քաշումն բնագծերով ձգվող կահավորված առաջնագծից ոչ թե կանխելու է պատերազմը, այլ այն ավելի է մոտեցնելու ու մեզ համար ավելի դժվար է դառնալու պաշտպանվելը:

Այս ամենից հետո Փաշինյանի կողմից թալանի մասին խոսելը պարզապես զարհուրելի փարիսեություն է:

Հիմա պարզ է, չէ՞, թե ինչն ինչոց է և ինչպես են փողերը մսխվում: «Ասեք՝ կանենք»-ն իրականում նշանակում է «Մուծվեք, թալանենք»:

«Մայր Հայաստանի» ներկայացուցիչ Սոնա Աղեկյանը ցույց է տվել Երևանյան լճի կեղտոտ պատկերը։

Երկուսն էլ փորձում են մեզ կոտրել, ծնկի բերել, արգելափակել բանական մեր ուղեղից եկող դիմադրելու բոլոր բնական ազդակները և ոչնչացնել։

Ադրբեջանը հիբրիդաին պատերազմ վարելով Հայաստանի Հանրապետության և հայերի դեմ հերթական անգամ դմել է մանիպուլյացիայի և փորձում է մեզանից կորզել միակողմանի զիջումներ։

Քանի որ Փաշինյանը կամովին հրաժարական չի տա, երկրի փրկության միակ տարբերակը մնում է այն, որ քաղաքական դաշտում առաջ գա մի քաղաքական ուժ, որը հայտարարի, որ «կա այդպիսի ուժ, ով կկարողանա այս ճակատագրական պահին, լուծել այս հարցը»:

Ի՞նչ կկորցնի Հայաստանը Տավուշի մարզում տարածքներ հանձնելով։

Հայաստանին պատուհասած ճակատագիրը, կարծում եմ, ինչպես սեփական քաղաքականության, այնպես էլ աշխարհաքաղաքական օբյեկտիվ զարգացումների անխուսափելի հետևանք է:

Հայ-ադրբեջանական սահմանի հյուսիսարևելյան հատվածում Տավուշի մարզում տեղակայաված է Հայաստանի զինված ուժերի 3-րդ բանակային կորպուսը:

Փաշինյանին վաղուց արդեն դեմ են խոսում այն գյուղերի ժողովուրդն ամբողջությամբ, որտեղ 80 տոկոս ձայն է հավաքել։

Ալիևի դիմացը կուռկուռի ձագ դառնողը «կառավարության գլուխ» արտահայտությունից նեղվել է։

Ինտեգրման գործընթացը դեպի թյուրքական աշխարհ իբր ինքնիշխանության համար պայքար է, և այս ճանապարհին ստիպված կլինեք անցնել տնտեսական դժվարությունների միջով:

Ստոլտենբերգն այս այցով իր և Արևմուտքի շահերն էր հետապնդում՝ զոնդաժ անելով, թե ինչքանով են պատրաստ անդրկովկասյան քաղաքական վերնախավերը «երկրորդ ճակատ» բացել Մոսկվայի դեմ:

Սեփական պետությունն այլոց ձեռքում մանրադրամ դարձնելու, սեփական երկրի գյուղերն ու քաղաքներն ավերակ դարձնելու, սեփական ժողովրդին թնդանոթի միս սարքելու հարցում:

Բաքվում նա նման բան իրեն թույլ չի տալիս ասել, որովհետև անմիջապես պատասխան կստանար։ Իսկ Երևանին գուժում է Կիևի, Խարկովի, Օդեսսայի ճակատագիրը։