Հայաստանի ներկայիս իշխանության և անձամբ Փաշինյանի սև դերն այն է, որ նրանք փորձում են հայ ժողովրդին մղել, որ ԼՂ հայրենակիցներին թողնեն ճակատագրի քմահաճույքին։

Բրյուսելում ընդունվել է հակահայկական, հակաիրանական ու հակառուսական պլան։ Նիկոլը դրան ասել է «այո»։ Հիմա հերթը հայ ժողովրդինն է։ Բոլորիս համար եկել է ճշմարտության պահը։ 

Բանակցությունները վաղուց արդեն վարվում են ոչ թե Արցախի, այլ Հայաստանի մասին, բանակցային սեղանին Հայաստանի ճակատագիրն է։

Եթե Փաշինյանի ձեռքը պետք է բռնել, որ նա նման փաստաթուղթ չստորագրի, ապա դրա ժամանակը հենց հիմա է։ Այլապես հետո ուշ կլինի։ 

Փաշինյանն իր կաշվի փրկության հարցն է լուծում՝ ի հաշիվ մեր երկրի։ Նա լեգիտիմ չէ և հանրության ճնշող մեծամասնությունը չի ընդունում նրա քաղաքականությունը։

Երևանի կողմից ՀԱՊԿ-ի հրապարակային քննադատությունը հակաարդյունավետ է։ Տարակուսելի է ՀՀ ղեկավարության կողմից ՀԱՊԿ-ի արդյունավետության հարցերը քննարկելը դրանից դուրս:

2018թ․ կատարվածն ուներ թե՛ օբյեկտիվ, թե՛ սուբյեկտիվ պատճառներ: Մարդիկ երկրում խնդիրներ էին տեսնում, որոնք հնարավոր չէր լինում փոխել թափանցիկ ընտրությունների միջոցով:

2018–ին ժողովուրդը ճիշտ էր, որ դուրս էր եկել փողոց, բայց սխալվեց այն խմբակի ընտրությամբ, որը Հայաստանը տանում է դեպի կործանում։ Մեզ պետք է իսկական, հայկական նոր հեղափոխություն։

Հայաստանը շանս ունի, բայց ոչ Փաշինյանի հետ։ Նա հանձնեց Ղարաբաղը, նա կթաղի Հայաստանը: Փաշինյանը հոգեպես անհավասարակշիռ է: Նա անպայման կկործանի Հայաստանը։

Երևանը բանակցում է ատրճանակի փողի տակ։ Հայաստանն ԱՄՆ-ում ոչ թե սեղանի շուրջ է, այլ՝ սեղանի վրա։ Բանակցում են՝ հակաիրանական ու հակառուսական թեմաներով։

Ընտրությունը կատարված է դեպի Արևմուտք․ Արևմուտքի աջակցությամբ է Փաշինյանը տեսնում իր իշխանությունը պահելու, իր անվտանգությունն ապահովելու հնարավորություն։

Երևանը պարզապես հանձնում է Լեռնային Ղարաբաղը՝ ինչ-որ պայմանով։ Իսկ ի՞նչ կստանա Հայաստանը դրա դիմաց։ Անհայտ է:

2018-ին ՀՀ քաղաքացիները ճիշտ էին, Նիկոլ Փաշինյանը՝ սխալ, ավելի ճիշտ՝ ստահոդ։ Հետևաբար՝ պետք է ուղղել սխալը և հեռացնել Նիկոլին։

Հեղափոխությունը պետք է փրկել հեղափոխական արժեքներին դավաճանած հեղափոխականներից։ Դա պետք է անել համաժողովրդական նոր շարժման միջոցով։

Փաշինյանը Պրահայում ստորագրում է մի պայմանագիր, որտեղ ճանաչում է Արցախը Ադրբեջանի մաս, հետո էլ զարմանում ենք, որ Ադրբեջանը անցակետ է տեղադրում։

2018-ին արդար երկիր կառուցելու ժողովրդի ցանկությունը շահագործվել է, զգացմունքները գողացվել են։ Ժողովրդին պարզապես խաբել են, բառիս բուն և փոխաբերական իմաստով թքել վրան։

Ժպիտ և երջանկություն խոստացողները երկրի գլխին բերեցին միայն պատերազմ, պարտություն և սուգ։ Այս իշխանությունը լեգիտիմ չէ և պետք է հեռանա ժողովրդական նոր շարժման միջոցով։

Ադրբեջանը կարող է մերժել Ռուսաստանին Ղարաբաղում խաղաղապահների գտնվելու ժամկետը երկարացնել. նրանց հայերի ջարդերի հավելյալ վկաներ պետք չեն։