Այսօր հասարակությունը քաղում է առանց գաղափարախոսության և հստակ ծրագրի հեղափոխություն անվան տակ իրականացված հեղշրջման պտուղները։

Արսեն Թորոսյանի արձակուրդ գնալը նույնն է, ինչ եթե պաշտպանության նախարարը պատերազմի ժամանակ արձակուրդ գնա։

Այնտեղ որևէ պայքար կորոնավիրուսի դեմ չի իրականացվել, սակայն այդ առումով վիճակը շատ ավելի լավ է, քան Հայաստանում։

Իշխանության են եկել անհասկանալի մարդիկ, որոնցից դժգոհությունը գնալով մեծանում է, և նրանց փոխարինելու հարցը դարձել է օրախնդիր, սակայն ումո՞վ ու հանուն ինչի՞ ենք նրանց մեկ ուրիշով փոխարինելու, դարձյալ, կարծես թե, երկրորդական հարց է։

Տարբեր վիրուսներ բերած իշխանությունը Հայաստանում անելիք չունի:

Պատերազմի ժամանակ արձակուրդ է ուղարկում «շտաբի պետ-զորքերի հրամանատարին»։

Մակրոտնտեսության տեսանկյունից սա մանր, բայց մեր տնտեսությունը բնութագրող գործընթացի մասին է վկայում։

Լավ, էդ խեղճուկրակ կառավարությունում մեկը չկա՞, դրան դա բացատրի։

Սա է ընտանիքապետության ճակատագիրը, որի կայացմանը զինվորագրվել էիք ձեր կարճ խելքով՝ կամավոր հիմունքներով:

Պատերազմի ժամանակ արձակուրդ գնալու դասալքության նուրբ արվեստը։

Չվերլուծելով հետագա անկանխատեսելի զարգացումները շատ անհայտ անձինք դարձան պաշտոնյաներ։

Տեսնես այս իշխանության ներկայացուցիչները իրենց կողմից արձանագրված հաջողություններն էլ են չափում նույն ձև, ինչ յաշմայի հաջողությունները:

Եթե Արայիկ Հարությունյանը հրաժարական տա կամ, չգիտեմ, Արսեն Թորոսյանը, դուք լո՞ւրջ մտածում եք, որ իրավիճակ է փոխվելու։

Ոչ մի երեխա չպետք է ենթարկվի ֆիզիկական ու հոգեկան սպանդի:

Այս ամբողջ բալագանի պատասխանատուն մեկ մարդ է։

Կառավարման խորհրդարանական ձևի պայմաններում քաղաքականության ձախողման պատասխանատուն կառավարությունն է։

Ասում են` ԿԳՄՍՉՊՋՌ բազմանախարարի գլխին էլ են մութ ամպեր կուտակվում։

Բելառուսում ընթացող հետընտրական զարգացումները դրամատիկ բնույթ են ստանում: