Որևէ բան աննկատ չի մնալու, չի մոռացվելու և ստանալու է ամենակոշտ իրավական և բարոյական գնահատականը։

Գետինը կմտնեմ, երբ իմանամ՝ ինձ ազատելու համար երկիրս պետական նշանակության փաստաթղթեր է հանձնել թշնամուն։

Էն առակի պես. ոչխարները, որ որոշում են իրենց պաշտպանող շնից ազատվել, որ գայլերը լավ իրենց ուտեն:

Որքա՞ն  ստոր և անհայրենիք պետք է լինես նման բան անելու համար։

Կարելի է նախապատրաստությունը, հիմքը կամ նախերգանքը համարել հետագայում ստորագրվելիք խաղաղության պայմանագրի:

Արցախի կորստից հետո վտանգված է Սյունիքը, Տավուշը, Գեղարքունիքը, մի խոսքով ողջ Հայաստանը։

Նրանք տուն են գալիս լուռ, համեստ։ Նրանք գալիս են առանց զուռնայի, առանց դհոլի, առանց տաշի-տուշիների։

Այ քեզ նորություն, հայի տականքը անպարտելի է և անկրկնելի։

Հիմա ունեցանք Արցախի շուրջ 75% կորուստ, պարտված պատերազմ, հազարավոր զոհեր։

Իհարկե, կարելի է այսօրվա «գեներալների շքերթի» վրա ծիծաղել, բայց կարծում եմ՝ խնդիրն շատ ավելի խորն է։

Թուրքի համար թիվ մեկ թշնամին Հայաստանն է ու հայ ժողովուրդը։

Ողբամ զքեզ Հայոց աշխարհ․ մի բան էլ գեներալական այդ ուսադիրները վերցնող կա:

Պարտված երկրում բանակի կրճատման հետ զուգահեռ աճում է գեներալների թիվը:

Միայն դրանց բացակայության պայմաններում է ծնվում քաոսը, անկառավարելիությունը։

Ալիևի գրպանային մամուլը չի թաքցնում իր գոհունակությունը Նիկոլի ընդունած այս հակահայ որոշումից։

Չի լինի՞, գոնե մի հատ նորմալ ու պետքական նախագիծ գրեք էլի:

Իսկ պետական մարմինները, ինչպես միշտ անգործության են մատնված։

Կեղծելու համար ընտրված գործիքը Գագիկ Ջահանգիրյանն էր, ով բոլոր ժամանակների համար որպես կեղծելու անհաս գագաթ անզուգական վերտուոզ է։