Արմեն Ռուստամյան. «Լևոն Տեր-Պետրոսյանի ղեկավարության տարիներին, շրջափակումից փրկվելու համար զիջում էինք Արցախը. «Սերգո՛ ջան, լավ չես ապրի, քանի դեռ Ղարաբաղի հարցը չի լուծվել»։ Ասվում էր, որ սոցիալ-տնտեսական խնդիրները չեն լուծվի, որովհետեւ ԼՂ խնդիրը մեզ կաշկանդում է։ Նման մոտեցում կա նաև այսօր...»։

Վահե Սարգսյան. «Հետաքրքիր է, այս վերջին խոսքերի արտաբերման ժամանակ պարոն Իսկանդարյանը չի՞ հիշում իր ծառայությունների դիմաց եվրոպական դրամաշնորհներից ստացվող և բրիտանական բանկի (ելնելով էթիկայի նորմերից' հարկ չենք համարում նշելու բանկի անունն ու հաշվի չափը) իր հաշվեհամարին պարբերաբար նստող գումարների մասին»։

Ժիրայր Սեֆիլյան. «Համոզված եմ, որ նոր զարթոնք ապրող հայ հասարակությունը, ի դեմս հայ երիտասարդության, թե' Հայաստանում և թե' արտերկրում փնտրում է նոր ազգային-քաղաքական գաղափարներ, ծրագրեր և առաջնորդներ»:

Հարութ Սասունյան. «Դատելով Լոս Անջելեսում Թուրքիայի գլխավոր հյուպատոսի նամակի բովանդակությունից, կարելի է ասել, որ այն ամենայն հավանականությամբ կազմվել է թուրքական կառավարության կողմից մեծ գումարներով վարձված ամերիկյան հասարակական կապերի (PR) ընկերություններից մեկի կողմից»:

Էդուարդ Սարիբեկյան. «Հարավկովկասյան երկաթուղիների գլխավոր տնօրեն Շևքեթ Շայդուլինի անցյալի «վահաբիստական» էջերի մասին տեղեկությունները միգուցե տարաբնույթ մեկնաբանություն- ների տեղիք տվեցին։ Ոմանք դրան կնայեն մատների արանքով, ոմանք լուրջ չեն ընդունի, ոմանք էլ լուրջ մտահոգություններ կարտահայտեն»։

Արա Պապյան. «Առաջին դեպքը չէ, երբ մեր հարևան երկրի արտգործնախարարն աչքի է ընկնում բացառիկ երևակայությամբ: Նա հաճախ բաներ է տեսնում, որոնք իրականության մեջ չկան»:

Արտակ Բեգլարյան. «Փաստորեն, արձանագրությունների վավերացման գործընթացի կասեցման որոշումը գործընթացից ամբողջովին դուրս գալու որոշման փոխարեն կայացվել է շնորհիվ Սարկոզիի, Օբամայի և Մեդվեդևի հորդորների՞՝ հաշվի առնելով նրանց ջանքերն ու անկեղծ ցանկությունները՞: Ցավալի չէ՞»։

Արմեն Հովհաննիսյան. «20 տարվա ընթացքում ամբողջ նյութական և ոչ նյութական պաշարն իր պողպատյա հետույքի տակ քաշած վերնախավը, իրեն սպասարկող ենթախավով հանդերձ, իր արտոնյալ վիճակն ընդգծող նոր խորհրդանիշներ է փնտրում: Էլիտար տներ, մեքենաներ, ուղևորություններ, գաջեթներ ...»։

Հարութ Սասունյան. «Չնայած ոմանք նախագահ Սարգսյանի որոշումը կարող են համարել համարձակ քայլ, սակայն ավելի նախընտրելի կլիներ, եթե նա հետ կանչեր իր երկրի ստորագրությունն Արձանագրությունների տակից, քանզի դրանք արդեն տապալված են»:

Արտակ Սարգսյան. «Հայաստանը «ողջամիտ ժամկետների» թեզը փոխարինեց ոչ թե որոշակի ժամկետով, այլ դարձրեց անժամկետ, իսկ արձանագրությունների տաք կերակուրը զիջեց Թուրքիային՝ հանգիստ վայելելու, իրեն պահելով միայն սառած կերակրահոտը...»։

Վարդան Օսկանյան. «Իշխանությունները մեկ տարի շարունակ հերքում էին հայ-թուրքական գործընթացում առկա խնդիրները, և քննադատությանը հակադարձում էին, թե իրականում ամեն ինչ շատ լավ է ընթանում: Այսօր, փաստորեն, տեսնում ենք, որ իրենք գիտակցում էին, որ ինչ որ բան այն չէ, բայց ձգձգեցին մեկ տարուց ավելի...»։

Ստեփան Սաֆարյան. «Ու «Ճանապարհ» ընկանք... Ցյուրիխյան «կեսգիշերային ճեպընթացով», որի մեքենավարի աթոռը բռնազավթեց Թուրքիայի վարչապետը, ինչին առանձնապես չդիմադրեցին հայաստանցի ուղեւորները' գնդակը Թուրքիայի դաշտում է, իմա' ղեկը Թուրքիայի ձեռքին է ջենթլմենական պահվածքով»։

Հայկ Բալանյան. «Տպավորություն է ստեղծվել, որ ներկա իշխանությունը ազատագրված տարածքներին վերաբերվում է որպես մի չաշխատող և սեփականաշնորհման ենթակա մի օբյեկտի, ձեռի հետ էլ լեգիտիմության պակասը լրացնելով և անցաթուղթ ստանալով դեպի նույն թուրքական շուկան»:

Արա Մանուկյան. « Արցախում իր նահատակությունից տասնյոթ տարի անց Հայաստանի նորագույն պատմության ազգային հերոս Մոնթե Մելքոնյանը կրկին անգամ դարձել է անարգման թիրախ: Վերջերս Open Source ռադիոկայանով վաստակավոր ռեժիսոր և վավերագրող Թեդ Բոգոսյանի հարցազրույցը լսեցի»։

Մեսրոպ Հարությունյան. «Հիմա նորից հարցնեմ հեռուստաըն- կերությունների ղեկավարներին. պարոնայք, դուք կարդացե՞լ եք ձեր ստորագրած տեքստը: Եվ եթե կարդացել եք, չե՞ք տեսել դրա ողջ զավեշտականությունը: Իսկ եթե չեք կարդացել...»։

Արա Պապյան. «Մուստաֆա Քեմալի կյանքի որոշ դրվագների բացահայտումը կարող է քրեական պատասխանատվու- թյան հանգեցնել Թուրքիայում: Այդպիսի դրվագներից է Մուստաֆա Քեմալի խայտառակ գերեվարումը բրիտանացիների կողմից և նրա ինքնասպանության փորձը»։

Յաիր Օրոն. «Իսրայելը, մի կողմից պայքարում է Հոլոքոստի ժխտման դեմ, իսկ մյուս կողմից՝ մասնակցում մեկ այլ ցեղասպանության ժխտմանը: Նման մոտեցումը կարող է դիտվել որպես բարոյական անկում»։

Վիգեն Բաղումյան. «...Հայաստանում դեռ այդ լավատեսների շարքը նահանջ չի ուզում արձանագրել և պահում է միամիտ լավատեսությունը, այսինքն՝ այդ մեռած փաստաթուղթը պահվում է կիսակենդանի պայմաններում: Սա ամենավտանգավորն է...»։