Մյունխենում կայացած Փաշինյան-Ալիև թոք-շոուն և դրա մեդիա-քննարկումները ստիպում են անել մի քանի հստակեցում։

Պատմական ակնարկ, որի իմացության դեպքում իշխանությունը դժվար թե տարածեր «հարստացեք և հարստացրեք» լոզունգը:

Նիկո՛լ, խաղաղություն պարտադրում են, խաղաղություն չե՛ն մուրում։

Մենք հիմա չունենք իմունիտետ դիմակայելու հակառակորդի կողմից տարվող հոգեբանական գրոհին։

Սահմանադրությունն այդ հոդվածներն արգելել է միայն փոփոխելը, և ոչ թե ուժը կորցրած ճանաչելը:

Մենք բոլորս այսօր պետք է պահանջատեր դառնանք այս թնջուկի իրական լուծման համար։

Նման գրառումը Հայաստան-Արցախ հակասություն սադրելու փորձ է, որն ակնհայտ վտանգ է մեր ազգային անվտանգությանը:

Պետք էր փոխել ֆորմատը, ելույթների լեզուն, կազմակերպել թարգմանություն, ոչ թե կմկմալ ու կիսատ-պռատ արձագանքել շատ վտանգավոր հայտարարություններին։

Դե, չի հետաքրքրում էդ մարդուն Արցախի հարցը։ Իր համար մեկ է` հարցը ինչպես կլուծվի, միայն թե լուծվի։

Սա վկայությունն է այն բանի, որ ժողովուրդը գիտի և ճանաչում է իր իսկական հերոսներին։

Նոր սերունդը՝ զինվորները, հին սերնդից՝ սպաներից, իշխանությունն իր ձեռքն է վերցնում։

Չասաց, որ մեզ համար ընդունելի չէ Արցախի կարգավիճակի քննարկումը հետաձգել դեպի անորոշություն։

Նիկոլը կգա, լայվ կանի, Հրայր Թովմասյանի գրիչը ցույց կտա, ադեկվադներին բռնել կտա, ոտանավոր կարտասանի։

Բայց արդյոք ունե՞ք սեփական սխալները նախ տեսնելու, հետո՝ խմբագրելու ունակություն:

Երեկ հերթական անգամ մեր երկիրը կրեց միջազգային խայտառակություն։

Հասկացա՞ք, թե մեր միակ թշնամին ով է։

Գուցե, տարբեր տրամաչափի փորձանքագետներ, ներեցեք՝ փորձագետներ իրենց մասնագիտական «փորձառությամբ» ինձ կհակադարձեն, թե ես դիվանագիտությունից բան չեմ հասկանում։

Մյունխենում տեղի ունեցած ցաքուցրիվ, սարկազմախառը խոսքուզրույցը, մեղմ ասած, կոտրեց հնարավոր հույսերը: