Երբ մտածում եմ, թե մենք հիմա մեր երկիրն ինչի՞ համար ենք կորցնում, պարզապես ապշում եմ:

Ի՞նչ է պատահել. մի ահասարսուռ երկրաշարժ է, հա՞, հարվածել Երևանի կենտրոնին, մի ճառագայթը գնացել խփել է Սյունյաց լեռներին, մյուսը հասել է աղետի գոտի ու եղած չեղածը քանդուքարափ արել, մի ճառագայթն էլ խփել է Մեծամորի ատոմակայանին ու պայթեցրե՞լ: Մենք էլ այսպես շվարած նստել ենք ու մեզ միայն սփոփում ենք, որ դե ի՞նչ կարող էինք անել բնության այս արհավիրքի դե՞մ:

Իսկ իրականում ի՞նչ է կատարվում մեզ հետ. ընդամենը մեր երկիրն ընկել է մի խումբ այլասերվածների ձեռքը՝ մեկը թմրամոլ, մյուսը՝ խաղամոլ, մի երրորդը՝ հարբեցող, իսկ մյուսն էլ՝ գունավոր կայֆերի նեղ մասնագետ, և իրենց դեֆորմացված ուղեղով վարվում են մեր երկրի հետ այնպես, ինչպես ցանկանում են, ու նաև՝ ինչպես կարողանում են: Իսկ մի մեծ խումբ էլ՝ կյանք ու աշխարհ տեսած, քաղաքական ու պետական այրեր, կյանքի գնով պահում են այս այլասերվածների իշխանությունը, որպեսզի նրանց խրախճանքի սեղանից իրենց էլ մի թուլափայ հասնի՞: Սրա համա՞ր ենք կորցնում մեր Ավետյաց երկիրը, մեր բիբլիական հայրենիքը: Եվ ուզում են մեզ համոզել, որ ելք չկա՞, պետք է հաշտվե՞նք այս վիճակի հետ:

Ո՛չ, պետք է պայքարել, ու կտեսնեք, թե ինչպես է հաղթանակը գալիս իր ոտքով: Եվ ուշադրություն դարձրեք՝ որքան ուժեղանում է ճնշումն իշխանության դեմ, դրանք վախից այնքան ավելի մեծ դոզա են ընդունում ու անջատվում մեր դաժան իրականությունից ու «օդերում սավառնում» վարդագույն երազների մեջ:

Վախենամ՝ չհասցնենք հեղափոխություն անել.ուղղակի այնքան ճնշենք, որ այս իշխանությունը մնա դոզայի տակ ու ինքն իր մահով գնա:

Արմեն Հարությունյան

Աղբյուրը՝ https://www.facebook.com/profile.php?id=100007853887323&fref=ts