Իրավիճակը ճգնաժամային է։

Դավաճան իշխանության կողմից իհարկե կհարուցվեն քրեական գործեր, ոչ պակաս դավաճան իրավապահները ձեզ կվախեցնեն, որ դատվելու եք։

Ցավն այն է, որ Գեղարքունիքում գերի ընկնելու համար պարտադիր չէ, որ գեղարքունիքցի լինես։

1994-ին ղարաբաղյան պատերազմն ավարտվեց:

Երրորդ պատասխան չկա, ցանկացած փնտրտուք երրորդ պատասխանի ինքնախաբկանք է, ավելի հստակ՝ դավաճանություն:

Ցանկացած այլ պարագայում տղաները չկարողանային իրենք իրենց պաշտպանել և թույլ տային նման բան տեղի ունենա։

Միայն ու միայն ձեր մեղքով է այն, ինչ տեղի է ուենում, դուք չեք կարողանում բանակը կառավարել։

Այս իշխանության դեմ պայքարն արդեն սոսկ քաղաքական չէ, ազգային-ազատագրական է։

2018-ին դա չհասկանալը օք էր, 2020 թվականի նոյեմբերի 9-ից հետո դա չտեսնելը՝ անասուն լինելու ցուցանիշ։

Անճարներ, ապաշնորհներ։

Նիկոլենց առաջարկած «Ապագա կա» կարգախոսն այս պայմաններում սարսափ–ֆիլմի վերնագիր է հիշեցնում՝ օրուելյան մոտիվներով։

Սա քաղաքական ճգնաժամ չի, սա համազգային աղետ է։

Պատերազմից անցել է ութ ամիս։ Այսօր ես խելագարվում եմ։ Այսօր մենք վեց գերի ունենք։ Նիկոլը վեց երիտասարդի նվիրեց Ադրբեջանին։

Ամենագլխավոր ստախոս կապիտուլյանտը հետաձգելու է ընտրությունները

Հայաստանի, արցախյան հողերի ազատագրումն սկսելու է երկրում հաստատված օտարերկրյա դրածո իշխանության վռնդումով:

Մնում-մնում, տակից-գլխից դուրս են տալիս, թե հայկական բանակը ամայի տարածքներ չի պաշտպանում, այլ` ժողովրդին։

Զարմանալի չէ, որ արդարացնելու համար իր հանցավոր անգործությունը, Նիկոլը, սովորության համաձայն, միացրել է գժին:

Ու այդպես, «ամայի տարածք» համարելով ու անվանելով՝ երկիրը շարունակում են կտոր առ կտոր հանձնել թշնամուն՝ հայակեր թուրքին ու ադրբեջանական թուրքերին: