նիկոլի հետ քաղաքական, բարոյական և իրավական պատասխանատվություն են կրում նրա թիմի բոլոր անդամները։

Սիրիան սանատորիա կհիշեցնի մեր համեմատությամբ, եթե այդ բոլորը գան Հայաստան։

Հակառակ դեպքում պատմությունն ու սերունդները, էլ չասած՝ երկրային ու երկնային արդարադատությունը, Արա Այվազյանի չեն ներելու:

ՄԱԿ-ի կանոնադրության համաձայն, եթե անվտանգության մշտական անդամ որևէ երկիր բանաձևին քվեարկում է դեմ, կամ դնում է վետո, այն չի կարող ընդունվել։

Դավաճան կապիտուլյանտի գործերը սկսեցին վատանալ ու պարզվեց, որ՝ դե ախր ի՞նչ սահման է, այդ զորքը ներսում ավելի կարևոր առաքելություն ունի։

Արա Այվազյանի արածը պարզապես պիղատոսություն էր։ Մարդը ձեռքերն է լվանում ու ախտահանում։

Թշնամին համարյա անարգել ներխուժել է մեր երկրի տարածք, Կառավարությունը փաստացի կազմալուծված է, Նախագահը ձևական մարմին է դարձել:

Ուզում է ռուսականից բացի այլ ռազմական ներկայություն ունենա, որ հետագայում ավելի հեշտ լինի պահանջել ռուսական զորքի դուրս բերումը Հայաստանից։

Այն, որ այդ «թույն» առաջարկը ընդամենը ձև էր, ժամանակ շահելու և ուշադրություն շեղելու քայլ, կարծում եմ, միայն ես չէ, որ նկատել եմ:

Իրականությունն այն է, որ այս ամենը ունի կոնկրետ մեղավորներ ու պատասխանատուներ` հիմնական գլխավոր մեղսագործով, ով սեփական երկիրը ունակ չէ պաշտպանել:

Սենց «փոխշահավետ» էլ Շուշին ու Հադրութը տվեցիր, Լաչինն ու Քարվաճառը հա՞։

Կարծում եմ՝ բալետային համազգեստը շատ ավելի շատ կսազի պատվազուրկ այս գեներալին։

Դավադրաբար վեց հայ զինվորների գերի հանձնած իշխանությունը պատրաստվում է ի օգուտ Ադրբեջանի կատարել նոր զիջումներ։

Վարչապետը անմիջապես մեջքով կանգնում է դեպի տեսախցիկն ու արգելում նման բան անել։ Իսկ այդ ընթացքում վարչապետին ու գեներալին շրջափակում է թիկնազորը։

Արձանագրում է, որ իր ղեկավարած Հայաստանն այլևս չի կարողանում պաշտպանել սեփական սահմանները։

Մեր տարածաշրջանի իրավիճակի համատեքստում պետության նման ընկալումը կարող է բերել պարզապես պետության ոչնչացմանը։

Նախագահ Ալիևը շատ լավ հիշում է Էլչիբեյի ժամանակը:

Հիմա Ալիևը հաղթել է ու Մահաբերի շանտաժից չի վախենում, ինչը չի կարելի ասել վերջինիս մասին։