Խոսում է ոչ թե բարեփոխումների ծրագրերից, այլ պառակտումից չհագեցած պերմանենտ հեղափոխություն անելու մասին:

Ու նաև, ձեռքի հետ, ականապատման քարտեզները «կպցրեց»

Նախաճաշեց՝ առանց մթնոլորտը լարելու, իր ներկայությունը պարտադրելու, մի պահ նույնիսկ չպատկերացրեցինք, թե Քոչարյանն է։

Նախընտրական քարոզարշավի շրջանում «բարեգործության» անվան տակ նման ծրագրի իրականացումն ընտրակաշառքի ակնհայտ օրինակ է։

Գիտակցելով՝ ինչ են արել, ձևացնում են, թե չեն ընկալում դրա խորությունն ու հետևանքները, չունեն ամոթի և պատասխանատվության զգացում:

Նա ունի մի շարք հավելյալ պարտականություններ (այդ թվում նաև պետական պաշտոնյաին հարիր վարքագիծը) քան իր մրցակից քաղաքական ուժերը:

Իր ու իր քաղաքական պապայի մասին ինչ ողջույններ են փոխանցում՝ իրենց «գեղեցիկ» բառապաշարով։

Այս ամենը չի ավարտվում միայն քննարկումներով. առկա է նաև բացահայտ աջակցություն՝ քարոզչության տեսքով։

Ու իրենց ոչ մեր «կներեք»-ն ա սփոփելու, ոչ էլ մեր անտարբերությունը։ Իրենք իրենց տուն պիտի վերադառնան։

Հայաստանը շարունակում են ղեկավարել հայ ժողովրդի ամենամեծ թշնամիներն ու դավաճանները։

Նիկոլը բախումներ է հրահրում, ամեն ինչ անում է, որ արյուն թափվի, որից քաղաքական դիվիդենտներ կքաղի, ինչպես մարտի 1-ի զոհվածներից։

Ակտիվ ընտրական արշավի ֆոնին մի քանի հանգամանքներ մնում են աննկատ:

Եթե էդ քարտեզները կարողանում էիր տալ ու բերել, ինչո՞ւ դա չես արել նոյեմբերին, դեկտեմբերին ու ինչու հիմա։

Ինչո՞ւ է թողել, որ տղերքն ամիսներով տանջվեն գերության մեջ, դժոխային զգացմունքներ ապրեն թե՛ նրանք, թե իրենց հարազատներն այստեղ, ու միայն ընտրություններից 8 օր առաջ մեկ էլ ու «սյուրպրիզ» արել։

Նման կարգախոսը հուսալքության և արտագաղթի տրամադրություններ է տարածում։

Բաքվի ռեժիմի հայաստանյան ներկայացուցչության վարկանիշի շռնդալից անկումը ստիպեց «վերանայել» մեր տղերքից 15-ի կարգավիճակը։

Եթե կար քաղաքական որոշում անելու դա, ինչո՞ւ դա չարեցիք ավելի շուտ, քան ընտրությունների նախաշեմին։

Ծեծի է ենթարկվել գյուղացիների կողմից՝ «դավաճան Նիկոլի» քարոզն անելու համար: