Բռնազավթված տարածքներն Արցախի Հանրապետության անբաժանելի մասն են, և նրա վրա տարածվում է Արցախի Հանրապետության Սահմանադրության և օրենսդրության գործողությունը:

Կունենանք վճռաբեկի կնիքով և դատավորների ստորագրություններով դակված զուգարանի թուղթ, որ մարտի 1-ի զոհերի, անկարգությունների գլխավոր սադրիչ, կազմակերպիչ Փաշինյան Նիկոլը անմեղ է։

Այդ որոշմամբ տուգանք էր նշանակվել կառավարության կողմից ռազմական դրության ընթացքում կարծիքի արտահայտման ազատության ապօրինի սահմանափակումը ենթադրաբար խախտելու հիմքով։

ՄԱԿ-ի կանոնադրությունը բոլորովին այլ ուղղվածություն ունի։

Փաստում է, որ սահմանադրական բարեփոխումների իրական օրակարգ առկա չէ:

Նույնիսկ նեթֆլիքսը կդժվարանար այսպիսի գաղափար գեներացնել։

Թանկ են վճարել այն երկրները որտեղ ԱՄՆ-ն ներխուժել է ժողովրդավարության քողի տակ պաշտպանելու ազատությունը:

Այս փուլի ավարտը լինելու է այն, որ Ալիևը ստիպելու է իր ու Մեհրիբանի նկարը կախել Հայաստանի նախագահի ու մյուս պաշտոնյաների աշխատասենյակներում։

Փաշինյանը շատախոս է դառնում միայն այն դեպքում, երբ պետք է «հիմնավորել», որ «Ղարաբաղը Ադրբեջան է, և վե՛րջ»։

Հանձնաժողովի նախագահը ոչ թե ապաքաղաքական անձ է, այլ հենց քաղաքական թիմի և այդ աղետալի պատերազմի ընթացքում այդ ոլորտի ամեմաբարձր պաշտոնյաներից մեկն է:

Իսկ ի՞նչ իմաստ ունի դատավորի հարցը, եթե միևնույնա, ոչ ինքնա պարզաբանելու, ոչ էլ էն 2 դատաղազները։

Ալեն Սիմոնյանի ընտանիքի հետ կապվող թերթում Արարատ Միրզոյանին ներկայացրեցին որպես Բաքվի պահանջների փաստաբան, թուրքական շահերի սպասարկու։

Ներկայացված երկու դիմումները և նշյալ խնդիրները հերթական իրական փաստեր են Հայաստանում ժողովրդավարական նորմերի ակնհայտ հետընթացի։

44-օրյա պատերազմի հանգամանքները քննող հանձնաժողով ստեղծելու իշխանության որոշումն ուշացած է. այն պետք է լիներ դեռևս անցած տարվա օգոստոսին:

Երևի էս ընթացքում տիկինը կլինիկական մահ էր տարել կամ ԵԽ որոշ իր գործընկեր պաշտոնյաների նման խլացել էր ադրբեջանական նավթադոլլարների խշխշոցից։

Ընդդիմության որոշումը՝ հրաժարվել մաս կազմել իշխանության ձևավորած քննիչ հանձնաժողովին, միակ ճիշտ տարբերակն էր ծուղակում չհայտնվելու համար։

Ու՞ր է «էլեկտրիկ Երևանը», ու՞ր են կարմիր գծերի և արագաչափերի դեմ պայքարող կեղծ ակտիվիստները, թե՞ դրա նպատակը ժողովրդին թունավորելն ու Արցախը հանձնելն էր:

Միայն սա բավարար հիմք է միջազգային տարաբնույթ կառույցներում Թուրքիային հանգիստ չտալու համար։