Ազգերը ներքուստ են քայքայվում, արտաքին վտանգները զուտ գործընթացն արագացնում են:

Ուկրաինայի իշխանությունները կրճատում են տարածքային պաշտպանության պահպանման ծախսերը և հայտնում իրենց զինվորականներին՝ նույնիսկ համեստ դրամական բովանդակություն վճարելու անհնարինության մասին։

Քանի դեռ կաք, հիշե՛ք, որ հազարավոր երիտասարդներ ուզում էին պարզապես ապրել...։

Արցախը պաշարված է արդեն մեկ շաբաթ։ Սա լրիվ ուրիշ ռեժիմ է։

Աշխարհին չի էլ հետաքրքրում դա:

Մեր հայրենիքի մի մասը՝ Արցախն իր 120․000 բնակիչներով, շարունակում է մնալ գերության մեջ։

Մաքրման և խղճի հանգստության ամենաուղիղ ու կարճ ճանապարհը նրա ինքնակամ հրաժարականն է և երկրի ղեկավարման հանձնումը ռազմաքաղաքական և դիվանագիտական հարցերում ձեռնհաս մարդու։

Խաղաղությունը նույնպես կենսակերպ է, ինչպես երկարատև պատերազմը։

Մեր պայքարը մի հոգու դեմ է, և այդ մեկ մարդը նա է։

Մարդու իրավունքների պաշտպանից՝ գահավիժում դեպի մեծագույն իրավասպան։ Աննախադեպ է։ Իրոք աննախադեպ։

Այսպիսի պրոֆեսիոնալ ստախոս, ՀՀ Սահմանադրությանն ու Միջազգային իրավունքի վրա ոտքերրը մաքրող այսպիսի ազգադավ երևույթ բնությունը մեզանում երևի չի ծնել։

Ամենացավալին այն է, որ արդեն հինգ տարի հանդուրժում ենք ոչ մի սրբություն չունեցող, միայն ստերի կեղծիքների վրա հենված գարշաիշխանությանը։

Չկա հարց, որի պատասխանը նա չունի և թքած չունի այդ պատասխանի օբյեկտիվ և սուբյեկտիվ կողմերի վրա:

Սահմանապահ Տավուշն ու տավուշեցին առանց այդ էլ բազմաթիվ խնդիրներ ունեն։ Եվ հիմա, բերքահավաքին սպասող գյուղացին հայտնվել է անելանելի դրության մեջ։

Հասկացանք, որ բարոյականություն չունեք, տրամաբանությունն էլ չկա՞։

Այս աննորմալ վիճակը երկար չի կարող ձգվել։ Կա՛մ, կա՛մ․․․

Սրանք պարտաճանաչորեն կատարում են ստացած ցուցումները։

Սրանք ասել են՝ հանուն հայրենիքի զոհվելը հավասար է հանուն ոչնչի զոհվելու։ Հարց, իսկ ո՞րն է իրենց հայրենիքը։