1991-ին անկախություն ձեռքբերելուց հետո Հայաստանը ոչ մի կերպ չի կարողանում դուրս գալ անցումային փուլից: Մեզ մոտ ավտորիտարիզմ է:

Շրջանառվող անուններից որևէ մեկը առաքելություն չի ձևակերպել: Եթե մի կողմ թողնենք կենացային հայտարարությունները, ապա առարկայական ոչինչ չի արվում ու ոչինչ չի ասվում:

2018-ի քաղաքական զարգացումները կանխորոշվել են 2015-ի դեկտեմբերի 2-ին (սահմանադրական հանրաքվե) և 2017-ի ապրիլի 2-ին (խորհրդարանական ընտրություններ):

Դատավոր Արշակ Վարդանյանին չես նախանձի: Նրանից հիմա պահանջում են ադրբեջանցիներից ավելի ադրբեջանցիություն անել՝ 7 տարով անազատության մեջ պահել Բաբայանին:

Շատ խորհրդանշական է, որ երբ Ղարաբաղի հարցում ինտենսիվ գործընթացներ են տեղի ունենում, Հայաստանում դատում են «կոմանդույուշչի» Սամվել Բաբայանին:

Հիմա սև ամպեր են կուտակվել մեր անկախ պետության գլխավերևում, քանզի քաղաքական իշխանությունը ձախողել է Ղարաբաղյան հակամարտության կարգավորման գործընթացը:

Հայաստանի գրեթե բոլոր մակրոքաղաքական խնդիրները տնտեսական կյանքի արտացոլանքն են:

Շուշին կրկին պետք է ազատագրել՝ մեր երկրի ներսում իրավիճակ փոխելով: Արտաքին թշնամին վտանգավոր չէ: Վտանգը ներսում է:

Անգաղափար իշխանությունը փողով միայն վարձկաններ կարող է պահել, մեկ էլ՝ «ռեյտինգային» թեկնածուներ:

Ղարաբաղյան հակամարտության կարգավորման տերպետրոսյանական բանաձևի համաձայն՝ Ղարաբաղը պետք է լինի Ադրբեջանի կազմում:

ՀԱԿ առաջնորդի մոտեցումներն ամբողջությամբ տեղավորվում են, այսպես կոչված, «Բաքվի խաղաղության պլատֆորմի» շրջանակներում:

Անդրանիկ Թևանյան. «Մեր երկիրը հայտնվել է անորոշության, տնտեսական ծուղակի և արատավոր փակ շղթայի մեջ»:

Սերժ Սարգսյանը որևէ պետական առաքելություն չունի. նա տապալել է արտաքին ու ներքին քաղաքականությունը, ձախողվել է պետականաշինության գործում և պետք է հեռանա, բայց շատ կարևոր է, որ նա հեռանա առանց ցնցումների:

Ֆորսմաժորային իրավիճակ կարող է առաջանալ, եթե Ղարաբաղի հարցում Սերժ Սարգսյանը գնա կազանյան, այն է՝ հակամարտության կարգավորման տխրահռչակ փուլային տարբերակով:

Մի բան է, երբ գնահատական է տալիս ինչ–որ մեկը, և այլ բան, երբ գնահատական տվողը գործի մասնագետն է։

Ներկայումս գործող համակարգի ու այդ համակարգի շալակը հեծածների մնալու դեպքում մեզ նոր պարտություններ են սպասվում: Ու քանի որ մենք դատապարտված ենք հաղթանակի, ուստի պետք է սկսել տնաբույծ թրքաբոլշևիկներից:

Եթե մինչև ապրիլի 2-ը մենք, օրինակ, Թալիշին կից բլրակի վրայից վերահսկողության տակ էինք պահում ադրբեջանական բնակավայրերը, ապա հիմա հակառակ պատկերն է: Կրակի տակ է հայտնվել Թալիշը:

Ամենաշատ քննարկվող թեմաներից է այն, թե ինչու է մեր ռազմավարական դաշնակից ՌԴ–ն Ադրբեջանին զենք վաճառում։ Ճիշտ հարցադրում է, բայց հասցեատերն ու շեշտադրումն են սխալ։