Անդրանիկ Թևանյան. «1998-ին տեղի ունեցած իշխանափոխությունը հակաքիրվայական կոդերով էր (տե՛ս Վազգեն Սարգսյանի այդ օրերի ու դրան հաջորդող ելույթները)։ Արցախի հարցի լուծման փուլային տարբերակը, որը տապալվեց շնորհիվ Վազգեն Սարգսյանի, Ռոբերտ Քոչարյանի և Սամվել Բաբայանի, արդեն լուրջ ձեռքբերում էր, որը, ցավոք, հետագայում փոշիացվեց»։

Անդրանիկ Թևանյան. «Նորանկախ Հայաստանի ղեկավարության քաղաքական կոպիտ սխալն այն էր, որ պատերազմից անմիջապես հետո չճանաչեց ԼՂՀ-ն որպես անկախ պետություն այն տարածքով, որտեղ կանգնած էր հայ զինվորը, բայց այդ պահն արդեն կորսված է, և մենք հիմա ներքաշված ենք անհեթեթ գործընթացի մեջ՝ հաղթողից վերածվելով պարտվողի»։

Անդրանիկ Թևանյան. «Այսօր մեր քաղաքական դաշտում դոմինանտ են դարձել «դամաթփաշաները» և նրանց գաղափարախոսության պլագիատով զբաղվող պլուտոկրատները։ Սա էլ, երևի, հետևանք է այն բանի, որ մենք դարերով պետություն չենք ունեցել և դաշտը տնօրինում են մարգինալ կոդերի կրողները»։

Անդրանիկ Թևանյան. «Սերժ Սարգսյանը նախագահական ընտրություններից հետո փորձեց խլել իր մրցակցի «խաղաղասիրական» դրոշն ու Թուրքիայի հանդեպ սկսեց «աղունիկություն» անել։ Արդյունքը եղավ այն, որ Թուրքիայի հետ հիմա մենք ունենք ավելի լարված հարաբերություն, քան «ֆուտբոլից» առաջ էր»։

Անդրանիկ Թևանյան. «Եթե Տիգրան Սարգսյանը հեռացվի, ապա նշանակում է, որ գալու է նաև Սերժ Սարգսյանի «վերջին զանգի» պահը, քանի որ «իշխանափոխություն ներսից» մոդելը ՀՀ-ում գործում է «վարչապետ + «առնետավազքի» պոտենցիալ չեմպիոն Աժ-ի մեծամասնություն» բանաձևով»։

Անդրանիկ Թևանյան. «Իրեն «խաղաղության» կուսակցության հետևորդ հռչակած օրվա իշխանության «ֆուտբոլային» հնարքների աղմուկի տակ հայ հասարակությունը չհասցրեց նկատել, որ ՀՀ-ն «նախաձեռնողական» քաղաքականություն է վարում նաև Վրաստանի՛ ուղղությամբ»։

Անդրանիկ Թևանյան. «Սերժ Սարգսյանի նախաձեռնած տխրահռչակ «ֆուտբոլային» դիվանագիտությունը սահուն կերպով վերածվում է «Տրիստան և Իզոլդա» կամ «Ռոմեո և Ջուլիետ» (դերաբաշխումը կարող եք ինքներդ անել) սիրավեպերը հիշեցնող պատմության, բայց «սերը» տվյալ դեպքում կեղծ է, քանի որ կողմերը «ոխերի՛մ սիրահարներ» են»։

Անդրանիկ Թևանյան. «2008-ի նախագահական ընտրությունների ժամանակ միմյանց դեմ պայքարող հիմնական մրցակիցները հին համակարգը ներկայացնող գործիչներն էին։ Եվ՛ Սերժ Սարգսյանը, և՛ Լևոն Տեր-Պետրոսյանը նոր գաղափարներ առաջ չէին քաշում»։

Անդրանիկ Թևանյան.«2008-ին քաղաքական դաշտի դատարկության և համընդհանուր անապատացման ֆոնին մենք ականատեսը եղանք ոչ թե համաժողովրդական շարժման՝ դրա լայն իմաստով, այլ հայկական «Բուրբոնների» վերադարձին»։

Անդրանիկ Թևանյան. «Շատերին է հետաքրքրում այն հարցը, թե ինչու՞ 2008-ին Լևոն Տեր-Պետրոսյանը չկարողացավ իշխանափոխություն անել։ Չէ՞ որ կար հարյուր հազարավոր մարդկանց աջակցությունը։ Այժմ քաղաքական էմոցիաների փուլը ետևում է և կարելի հանգիստ քննարկել տեղի ունեցածը»։

Անդրանիկ Թևանյան. «Սերժ Սարգսյանի նախաձեռնած «ֆուտբոլային» դիվանագիտության մեկնարկից հետո շատ է խոսվել այն մասին, որ ՀՀ 1-ին և 3-րդ նախագահների մոտեցումներն արտաքին քաղաքականության ոլորտում նույնն են։ Այդպիսի կարծիքների արմատավորմանը նպաստեցին նաև Լևոն Տեր-Պետրոսյանի քայլերը...»։

Անդրանիկ Թևանյան. «Հայաստանում գործող հանրային հարաբերությունները զոհ են դարձել «Չորս գլխանի վիշապին», որի բաղկացուցիչներն են՝ 1) գրեթե ամբողջությամբ կոռուպցիայի մեջ թաղված պետական կառավարման և տեղական ինքնակառավարման համակարգերը, 2) քաղաքական համակարգը, 3) տնտեսական համակարգը և 4) ընտրական համակարգը»։

Անդրանիկ Թևանյան. «2009-ը յուրօրինակ ձևով ամփոփեց ԱԺ նախագահ Հովիկ Աբրահամյանը՝ նշելով, որ քաղաքական գործիչ լինելու համար շատ խելք պետք չէ։ Նրա հետ մասամբ կարելի է համաձայնել, այն առումով, որ իրոք շատ խելք պետք չէ ներկայիս Հայաստանում քաղաքականությամբ զբաղվելու և իշխանական լծակներին տիրանալու համար։ Հիմա լրիվ ուրիշ որակներ են պահանջվում։ Համ էլ եթե անկախ Հայաստանի քաղաքական գործիչները խելացի լինեին, ապա մենք այսպիսի երկիր չէինք ունենա»։

Անդրանիկ Թևանյան. «Բոլշևիկների օրոք քաղաքականությունն իրականացվում և կադրային առաջխաղացման սկզբունք էր ընդունվում «Сукин сын, но наш сукин сын» տարբերակը։ Հետանկախական շրջանում այդ սկզբունքին փոխարինելու եկավ «Թող «պոլի փեդ» լինի, բայց ՀՀՇ-ից լինի» նեոբոլշևիկյան մոտեցումը։ Այժմ «հատակի փայտիկի» հովանավորը դարձել է ՀՀԿ-ն»։

Անդրանիկ Թևանյան. «Ի՞նչ արդյունքներ մենք ստացանք Հայաստանի համար կարևորագույն նշանակություն ունեցող արտաքին քաղաքականության ոլորտում։ Դիտարկենք իշխանության քայլերի «պլյուսներն» ու «մինուսները», իսկ հետո կանդրադառնանք նաև Տեր-Պետրոսյանի գլխավորած ուժին»։

Անդրանիկ Թևանյան. «Փառք Աստծո, որ Սերժ Սարգսյանը վերջապես հասկացել ու ըմբռնել է իր «եփած ճաշի» ողջ անհամությունը (այդ հարցում նրան օգնեցին թուրքերն ու ադրբեջանցիներն՝ իրենց անհեռատեսությամբ և ագահությամբ) և Թուրքիայի մասով հիմա գնում է հակաքայլերի»։

Անդրանիկ Թևանյան. «Բազմիցս առիթ եմ ունեցել նշելու, որ Ս. Սարգսյանը չունի գաղափարական կայունություն։ Նա պարբերաբար «մեծանում» և «փոքրանում» է, ինչպես հայտնի հեքիաթի Ալիսը։ Սակայն դա ոչ թե ճկունության (ինչպես փորձում էր իր ելույթում ներկայացնել ՀՀ նախագահը), այլ քաղաքական կարճատեսության և դիլետանտիզմի հետևանք է»։

Անդրանիկ Թևանյան. «Երեկ Արտաշես Գեղամյանը «դատարկ դհոլ» էր Ս. Սարգսյանի (և ոչ միայն նրա) համար, իսկ այսօր Մամիկոնիչը կարող է հրավիրվել ՀՀԿ-ի 12-րդ համագումարին և «մին լյավ» «նվագել» Սարգսյանի պատվին»։