Հեղափոխության թիրախները, որպես կանոն, հասարակության ավանդական ինստիտուտներն են (մասնավորապես՝ ընտանիքը) և եկեղեցին։ «Թավշյան» բացառություն չկազմեց։

Նիկոլ Փաշինյանը և նրա կողմնակիցները գործում են իրենց սիրելի ոճով՝ երբեք ավարտին չեն հասցնում տեքստը՝ սպասելով Մոսկվայի ռեակցիային։

2008-ից հետո թուրքական կողմին հաջողվեց մեր երկրում ստեղծել իսկական «համաթուրքական ցանց» և իրականացնել հիբրիդային պատերազմ Հայաստան պետականության դեմ:

Այն քաղաքական պայքարը, որն այժմ գնում է իշխանության ու հասարակության լայն շերտերի միջև, հնի և նորի պայքար չէ, դա ես կանվանեի ազգային ազատագրական պայքար։

Տրագիկոմեդիա. կեղծ Աշոտի կեղծ տատիկին ու Աբաջյանի կեղծ պապիկին օգտագործողները կորցրել են իրական մարդկանց իրական տատիկի դին։

Արմեն Սարգսյանը, հրաժարվելով ստորագրել ԱԺ-ի ընդունած օրենքները, փորձեց խուսափել քրեական պատասխանատվությունից, ձեռքերը լվաց։

Կորոնավիրուս. «Հայաստանի խորհրդարանն իմ օջախն է, ժողովուրդն՝ իմ ընտանիքը, վարչապետն՝ իմ քարոզիչը»։

Անտիուտոպիա․ Արագաչափի կամ տեսախցիկի միջոցով սահմանված տուգանքը ոչ թե մարդու, այլ ավտոմեքենայի վրա գրված տուգանք է։

Մեր երկիրը հատկապես աշնանը՝ սկսած նոյեմբերից, կարող է հայտնվել այնպիսի հումանիտար աղետի մեջ, որի նախադեպը կարող է չլինել աշխարհում:

Երևանի դե ֆակտո քաղաքապետը չեխուհի է, իսկ Ստրասբուրգի դե յուրե քաղաքապետը՝ հայուհի։ Խառը վիճակ է։

Հայկական թերմիդորն անխուսափելի է։ Դա պատմաքաղաքական օրինաչափություն է, որից ոչ մի երկրում տեղի ունեցած հեղափոխություն չի շեղվել։

Իրավական առումով այս սահմանադրական փոփոխությունները հիմքից ճիշտ չեն:

Սովետի ժամանակ խանութի կամ պահեստի թալանը թաքցնելու համար տնօրենը կամ պահեստապետը գողություն կամ հրդեհ էր կազմակերպում։ Ոչինչ չեմ ակնարկում, պարզապես հիշեցի։

Իշխող ուժը հասավ նրան, որ երկրում ստեղծեց սահմանադրական ճգնաժամ։ Օրը ցերեկով սևով սպիտակի վրա գրված սահմանադրական նորմեր խախտվեցին։

Ունենք սահմանադրական հեղաշրջում, սակայն հեղաշրջում անելու համար էլ է խելք պետք։

Մենք հիմա հասել ենք 88-ի շարժման վերջնակետին։ Ձևավորվել է 88-ի հարթակային թերմացքի իշխանություն, որը խոր հակասության մեջ է պետության հետ։ Կա՛մ մեկը կհաղթի, կա՛մ մյուսը։

Տգիտությունն առավել ինքնավստահ է դարձնում` վտանգները չեն զգում, այդպիսի ինքնավստահություն է, և ամեն ինչ ու բոլորի վրա թքած ունենալու դրսևորում է։ 

Նիկոլ Փաշինյանը վստահ չէ, թե երկար ժամանակ իշխանությունը կպահի, և փորձում է վերահսկողությունն ուժեղացնելով՝ երկարաձգել իր իշխանությունը։